Νίτσα Μαρούδα: H Πατρινή star του '60 που έγινε πεθερά του Βαγγέλη Μειμαράκη

Η Νίτσα Μαρούδα, μια από τις πιο γλυκιές και χαριτωμένες ηθοποιούς της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία μας είπε "αντίο" σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο και όχι μόνο,  κατάγεται από την Πάτρα, κάτι που δεν γνωρίζουν πολλοί.

Η ηθοποιός που έπαιξε σε πολλές ελληνικές ταινίες και άφησε εποχή με τις ατάκες της όπως «σας χαιρέτησα δεν σας χαιρέτησα, χαίρετε τι κάνετε καλά ευχαριστώ» στην κωμωδία «Ο Μικές παντρεύεται» του Γιάννη Δαλιανίδη το 1968, με τον Γιάννη Βογιατζή, είχε γεννηθεί στην Πάτρα το 1935 και έχει σπουδάσει στη Σχολή Μουσικού Θεάτρου Μεν. Θεοφανίδη.

Μίαεπίσης άγνωστη σε πολούς λεπτομέρεια είναι ότι η Νίτσα Μαρούδα υπήρξε πεθερά του πολιτικού Βαγγέλη Μειμαράκη.

Το thebest.gr θυμίζει σήμερα μία ωραία επιφυλλίδα του λογοτέχνη Θανάση Νιάρχου στην εφημερίδα «Τα Νέα» με τίτλο «Ωδή στην ηθοποιό Νίτσα Μαρούδα» που είχε δημοσιευτεί στις 27/11/2012.

Όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο Θανάσης Νιάρχος, «δεν είναι λίγοι, αντίθετα είναι πάρα πολλοί, χιλιάδες θα λέγαμε, οι φαν του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60 που θυμούνται το ξανθό, χαριτωμένο, επιτηδευμένα «χαζό» μουτράκι της ηθοποιού Νίτσας Μαρούδα.

Αξίζει να αναρωτηθούμε πώς γίνεται ένα πρόσωπο που δεν διέγραψε καλλιτεχνικά μια μεγάλη μεγάλη καριέρα να μεταβάλλεται σε σημείο αναφοράς ώστε να επανέρχονται μαζί με το ίδιο χρόνια, περιβάλλοντα και άνθρωποι.

Πώς γίνεται και μια συγκεκριμένη σκηνή της Νίτσας Μαρούδα στην ταινία «Δεσποινίς διευθυντής» να ξεσηκώνει πολύ πιο δραστήριες συγκινήσεις σε σχέση με τις «Ιστορίες του Πόρτο Λεόνε» (πρόκειται για τον Πειραιά) του Χρήστου Λεβάντα, ένα πεζογραφικό βιβλίο της ίδιας περίπου εποχής (αν συμβαίνει μάλιστα να το θυμάται έστω και ένας).
Όσο κι αν το αισθανόμαστε να μας θίγει πνευματικά, η εξήγηση δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία: Το επιπόλαια χαριτωμένο, το κουτό, το φτηνό συχνά, αν συμβεί να διασωθούνε, αποκτούν μια παράξενη γλυκύτητα, σε κάνουν να τα νοσταλγείς περίπου σαν έναν παράδεισο που, ενόσω τον ζούσες, δεν καταλάβαινες την σημασία που θα αποκτούσε για σένα μετά από 50 και 60 χρόνια».

Ο Θανάσης Νιάρχος ξεκινούσε το κείμενο του με αναφορά στο όνομα Νίτσα γράφοντας, «Νίτσα Τσαγανέα, Νίτσα Ζαφειρίου, Νίτσα Μόλλυ, Νίτσα Μαρούδα... Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες ηθοποιοί και τραγουδίστριες με το όνομα Νίτσα και τους ζητάμε συγγνώμη αν συμβαίνει να είναι ζωντανές, διπλή όμως εκφράζουμε την συγγνώμη μας αν τύχει και έχουν πεθάνει. Δεν είναι λίγο να έχεις ως καλλιτέχνις το όνομα «Νίτσα» όταν υπήρξε ως τίτλος διηγήματος («Η κυρία Νίτσα») του Μ. Καραγάτση.

Χώρια που το διήγημα αυτό υπήρξε η παρθενική εμφάνιση στα γράμματα του δημιουργού του «Γιούγκερμαν» και της «Μεγάλης χίμαιρας» ενώ βραβεύτηκε σε διαγωνισμό του περιοδικού «Νέα Εστία» το 1928.

Και αν έχουν περάσει 84 χρόνια από τη βράβευση της «Κυρίας Νίτσας», σαφέστατα είναι πολύ λιγότερα τα χρόνια από τότε που κυριαρχούσαν η έστω δρούσανε  στον κινηματογράφο, στη σκηνή και στην πίστα οι καλλιτέχνιδες που μνημονεύσαμε.

Δεν έχουμε καμιά πρόθεση να ειρωνευτούμε ή να καγχάσουμε. Άλλωστε, μας είναι τόσο ξένες οι έννοιες ειρωνεία και καγχασμός σε σημείο που η πάγια έκφραση “ο άνθρωπος αυτός διακρίνεται για τη λεπτή του ειρωνεία” να μας προκαλεί σχεδόν αποστροφή».