Λίγες σκέψεις για τον Φιλοκτήτη

Στο πλαίσιο του Διεθνούς φεστιβάλ Πάτρας παρουσιάζεται στην πόλη μας από τα Θεατρικά Δρώμενα Ίασμος η παράσταση Φιλοκτήτης του Σοφοκλή, που ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά ενώπιον όλων μας τον καμβά του ανθρώπινου πόνου για να κεντήσει πάνω του την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, την προδομένη από συντρόφους, την παραδομένη στην απελπισία, την διψασμένη εν τέλει για ζωή.

Για δύο ώρες μετεωριζόμαστε: πηγή του πόνου η σκληροκαρδία, η ακαμψία της εξουσίας, η αποστροφή προς την ανίατη και κακοφορμισμένη πληγή του ήρωα  ή η αφοσίωση στον τελικό στόχο με το όποιο κόστος; Πηγή του πόνου η κατάφωρη αδικία, η μόνωση, η ερημία ή η πεισματική προσήλωση σ' αυτή και στα απότοκά της;

Ένας αταλάντευτος Οδυσσέας (Μ. Πρωτόπαππα) πανούργος και δόλιος περιφρουρεί το όραμα, μας δείχνει την Τροία και αγιάζει τα μέσα για την επίτευξη της άλωσής της. Όργανο του ο νεαρός Νεοπτόλεμος (Γ. Αμούτζας)  που όμως βαθμιαία μετατοπίζεται συναισθηματικά από τη βεβαιότητα της  ευγενικής του καταγωγής και την επιδίωξη ενός ένδοξου παρόντος στην αδυναμία, στην αποκάλυψη της απάτης, στην ευσπλαχνία μπροστά στο ανθρώπινο άλγος. Οι ναύτες (Ο Χορός) άλλοτε συμπλέουν  συμμορφούμενοι με τον οδυσσειακό δόλο άλλοτε συμπάσχοντες στο δράμα του πλέον αδικημένου εμπειροπόλεμου τοξότη.

Ο Φιλοκτήτης (Τ. Νούσιας), με συνταρακτική φωνή περιφέρει επί σκηνής με τόση αξιοπρέπεια τον αγιάτρευτο πόνο του, το πληγωμένο του εγώ, όπως το τραυματισμένο του κορμί, ώστε όχι μόνο συγκινεί αλλά συγκλονίζει το κοινό, που ταυτίζεται με κείνον όταν του μιλά ως φιλόστοργος πατέρας, ως ρακένδυτος ερημίτης, ως δεινός κι ενάρετος τοξευτής, ως άθυρμα των Ατρειδών, ως λαβωμένο από την αδικία θηρίο που αποζητά την ανάπαυση, ως άξιος κληρονόμος του ηράκλειου τόξου, που επιλέγει πια να ενδώσει στη σωτηρία παρά στη βαριά σκιά της δεκάχρονης συμφοράς του, έστω κι αν έχουν μοίρα στο όφελος οι δυνάστες του.

Τους ευχαριστούμε θερμότατα