Η Ροδούλα από τη Ρόδο: «Το καλό κερδίζει πάντα στο τέλος»- Η δημοσιογράφος που έλαβε το βραβείο Μπότση μιλά στο thebest.gr

Η ουσία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος δεν έχει αυτοσκοπό τα βραβεία, ούτε εξαντλείται σε αυτά. Βραβείο είναι να αναδεικνύεις την αλήθεια, να «φωτίζεις» αντιστάρ και αγωνιστές της καθημερινότητας, να συμβάλλεις στην αντιμετώπιση προβλημάτων, να παρεμβαίνεις στην αδικία. Όταν όμως το βραβείο έπεται των παραπάνω έχει κι αυτό τη δική του σημασία. Η Ροδούλα Λουλουδάκη, δημοσιογράφος στην εφημερίδα Ροδιακή της Ρόδου και μέλος της ΕΣΗΕΠΗΝ, στις 26 Μαΐου τιμήθηκε με το βραβείο «Μεγάλες Δημοσιογραφικές Επιτυχίες-Κοινωνικά Θέματα» του Ιδρύματος Μπότση και ήταν η μoναδική  που διακρίθηκε, προερχόμενη από τον Περιφερειακό Τύπο. 

ΕΡ. Τι σημαίνει για σας η απονομή του βραβείου του Ιδρύματος Μπότση; Πέρα από την προσωπική ικανοποίηση τι θεωρείτε  ότι σηματοδοτεί για τον Περιφερειακό Τύπο;

«Είναι χαρά, είναι τιμή, είναι όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, είναι που το ήξερες ότι κάτι έκανες καλά, αλλά τώρα  αναγνωρίστηκε κιόλας. Το να σου απονεμηθεί  ένα από τα επτά βασικά βραβεία του ιδρύματος Μπότση είναι η υπέρτατη τιμή για ένα δημοσιογράφο, σ΄ αυτή τη χώρα. Έχουν δοθεί τιμητικές διακρίσεις από το Ίδρυμα σε δημοσιογράφους της Περιφέρειας της Ελλάδος όλα αυτά τα χρόνια αλλά όχι βραβείο. Εύχομαι, κι ελπίζω οι συνάδελφοί μου που κάνουν σπουδαία δουλειά υπό αντίξοες συνθήκες στην Περιφέρεια, να τολμήσουν, να κοιτάξουν ψηλά, να καταθέσουν το φάκελο με τη δουλειά τους και μετά και το δικό μου καλό προηγούμενο, να έχουν επιτυχία».

ΕΡ. Ποια η διαδρομή μέχρι την απονομή του βραβείου και το υπόβαθρο (τομέας) της τιμητικής αυτής διάκρισης.

«Τα τελευταία χρόνια συνάδελφοι δημοσιογράφοι των Αθηνών που παρατηρούν ότι τα βραβεία μονοπωλούν σχεδόν δημοσιογράφοι της τηλεόρασης της πρωτεύουσας- όπως άλλωστε έγινε και φέτος- με προέτρεπαν να καταθέσω το φάκελό μου. Το αποφάσισα και το έκανα αυτή τη χρονιά που οι συμμετοχές ήταν  διπλάσιες αφού το Ίδρυμα λόγω συνθηκών Covid πέρυσι δεν έδωσαν τα βραβεία. Κατατέθηκαν 200 φάκελοι, ακόμα και από Έλληνες δημοσιογράφους που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό. Η γνωμοδοτική επιτροπή που την αποτελούν οι πρόεδροι των πέντε δημοσιογραφικών ενώσεων και η  πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ ομόφωνα εισηγήθηκε για εμένα προς το Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος να λάβω το βραβείο «Μεγάλες Δημοσιογραφικές Επιτυχίες-Κοινωνικά Θέματα». Όπερ και εγένετο».

ΕΡ. Ασχολείστε με το κοινωνικό ρεπορτάζ και αναδεικνύετε  πρόσωπα της καθημερινότητας, που ανήκουν πολλές φορές σε παλαιότερες γενιές , κι έχουν σύνδεση με την ιστορία του τόπου τους. Μιλήστε μας γι’ αυτή την επιλογή και τη γοητευτική αυτή πλευρά της δημοσιογραφίας μια και φαίνεται πως και οι αναγνώστες πια, σε ένα γενικότερο πλαίσιο, δεν αρκούνται στους αποκαλούμενους stars ή διάσημους, οποιουδήποτε χώρου.

«Ναι, οι άνθρωποι οι οποίοι  αισθάνονται πια κουρασμένοι, απηυδισμένοι, κι ήδη έχουν μάθει από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση την είδηση της στιγμής, χρειάζονται κάτι άλλο για ν΄ αφιερώσουν χρόνο, και να μπουν σε διαδικασία να το διαβάσουν. Στα χρόνια που τους «δίνω» πρόσωπα της καθημερινότητας, ή «λαϊκούς ήρωες» ή ανθρώπους που συνέδεσαν με κάποιο τρόπο τη ζωή τους με την ιστορία του τόπου που ζουν, επιβράβευσαν αυτή μου την επιλογή, με πολλές χιλιάδες αναγνώσεις για τον καθένα. Η εφημερίδα μου, η «Ροδιακή» της Ρόδου, μία εφημερίδα 107 χρόνων μπαίνει σε όλα τα σπίτια ενώ η ηλεκτρονική της μορφή έχει μεγάλη απήχηση και βρίσκεται σε υψηλή κατάταξη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έμαθα λοιπόν από τους αναγνώστες μου, ότι συχνά και στα υπόγεια κρύβεται η θέα.  Από εκεί και  μετά είναι η ικανότητά μου αυτή που αναδεικνύει την αφήγησή τους και την κάνει θελκτική ώστε οι αναγνώστες να ψάχνουν κάθε φορά να βρουν «τι γράφει σήμερα η Ροδούλα»!

ΕΡ. Πότε, πώς και από πού ξεκινήσατε τη δημοσιογραφία;

«Ξεκίνησα να εργάζομαι ταυτόχρονα στον Ελεύθερο Τύπο και την ΕΤ 1 αμέσως μετά τις σπουδές μου σε εποχές που σήμερα φαντάζουν για τη δημοσιογραφία  «αθώα χρόνια». Μεγάλη τύχη και απίστευτη μαθητεία για ένα πιτσιρικάκι, από την περιφέρεια της Ελλάδας, που είχε αυτή την «ακόρεστη περιέργεια» να καλύπτει το ρεπορτάζ, τα θέματα επικαιρότητας και πάντα, από την αρχή σχεδόν να αναδεικνύει πρόσωπα και βίους. Αλλά κι η τύχη δεν έρχεται τυχαία».

ΕΡ. Αναδειχθήκατε στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΠΗΝ. Ο Τύπος ειδικά την τελευταία δεκαετία με την ανάπτυξη του διαδικτύου, βρέθηκε μπροστά σε νέα δεδομένα, σε νέες προκλήσεις, τα δικαιώματα και οι συνθήκες εργασίας σε πολλές περιπτώσεις διολίσθησαν. Ποιο είναι το διακύβευμα συνολικά  από εδώ και  πέρα για τον χώρο;

«Να εξαφανιστεί το χαρτί και να χαθεί η γοητεία του, να μείνουν άνθρωποι άνεργοι και να ξεφυτρώνουν site, αγνώστων λοιπόν στοιχείων, από ανθρώπους που δεν είναι δημοσιογράφοι, αλλά εκβιαστές και με τους οποίους εμείς οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε καμία σχέση γιατί απλά δεν κάνουμε την ίδια δουλειά. Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου, 326 δημοσιογράφους διάσπαρτους στη μισή Ελλάδα, που για τρίτη συνεχόμενη τριετία με επέλεξαν πρόσφατα να τους εκπροσωπήσω στο πιο τιμητικό όργανο, μιας Ένωσης Συντακτών».

ΕΡ.  «Δεν θέλω να ακούω ή να διαβάζω ειδήσεις». Μια φράση που την ακούμε όλο και πιο συχνά τελευταία. Εξάλλου διανύουμε μια περίοδο όπου η  βία, οι γυναικοκτονίες, ο εκφοβισμός,  οι οικονομικές και όχι μόνο ανατροπές, είναι πολλές φορές πραγματικότητα, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από προηγούμενες δεκαετίες- εποχές. Υπάρχουν στιγμές που  η δουλειά  βαραίνει την ψυχολογίας σας;

«Οι δημοσιογράφοι αναγκαζόμαστε όπως οι γιατροί και οι αστυνομικοί, να αποστασιοποιηθούμε από το γεγονός για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε, Παρόλα αυτά, το άδικο σε πνίγει,  το κουβαλάς και θέλεις να δώσεις λύση. Τότε κάνεις παρεμβατική δημοσιογραφία όπως συνέβη και σ΄ εμένα πολλές φορές και τότε η ανακούφιση ότι έκανες το καθήκον σου, είναι μεγάλη. Είναι πολλοί, σε όλους τους τομείς, που κάνουν το καθήκον τους εκεί έξω».

ΕΡ. Ποια είναι η καλύτερη και η πιο δύσκολη στιγμή σας στη μέχρι τώρα επαγγελματική σας πορεία;

«Κάθε φορά που τα θέματά μου συζητιούνται, ή βρίσκουν  λύσεις  μετά από τα δημοσιεύματά μου, κάθε φορά που ο κόσμος μαθαίνει  ανθρώπους και γεγονότα, μέσα από τη δική μου οπτική, χαίρομαι. Αν και  την επιτυχία μου δεν την απολαμβάνω γιατί κυνηγάω ήδη την επόμενη! Δύσκολες στιγμές υπήρξαν, αλλά δεν τις  θυμάμαι πια. Ό δημοσιογράφος έχει την ικανότητα, σε πολύ λίγο χρόνο, με πολύ λίγα στοιχεία, να καταλαβαίνει τι «του κάνει»  και τι όχι. Έτσι, έμαθα να φυλάγομαι!».

ΕΡ. Τι αγαπάτε στο νησί της Ρόδου?

«Την ποιότητα ζωής που έχει. Ούτε μικρό νησί ώστε να μην έχεις πράγματα να κάνεις  ούτε το χάος της μεγάλης πόλης. Η Ρόδος είναι πρωτεύουσα, δεν είναι η ελληνική επαρχία. Μία πολυπολιτισμική πρωτεύουσα που επέλεξα να γυρίσω σ΄ αυτήν και να αποδείξω κι από εδώ ότι όπου κι αν είσαι η δουλειά σου φαίνεται».

ΕΡ. Το motto σας στη ζωή είναι…

«Να τολμάς, αν δεν τολμάς δεν κάνεις τίποτα. Να είσαι διακριτικός, η διακριτικότητα πάνω απ΄ όλα και… το καλό κερδίζει πάντα στο τέλος!».