Πάτρα: Πένθος για την Αλεξάνδρα Δημοπούλου- «Έφυγε» ο πατέρας της, τρία χρόνια μετά τον αδελφό της, Νίκο

Τον πολυαγαπημένο της πατέρα, που έφυγε από τη ζωή,  αποχαιρέτησε με ένα συγκινητικό μήνυμα στα social media η, η γνωστή από τη φιλοζωική της δράση στη  Πάτρα, Αλεξάνσρα Δημοπούλου. 

Να σημεριώσουμε ότι πριν από τρία χρόνια είχε φύγει από τη ζωή ο αδελδός της Νίκος. 

Σοκ στην Πάτρα: Έφυγε αιφνίδια από τη ζωή ο γνωστός μετρ Νίκος Δημόπουλος, ο "Νέρωνας"

Το συγκινητικό μήνα της Αλεξάνδρας Δημοπούλου

Αντίο ευγενικέ μπαμπά μας…
Τις τελευταίες μέρες του λέγαμε αντίο κάθε μέρα ψιθυριστά γιατί μέσα μας, κάπως, ξέραμε. Έμεινε μέχρι το τέλος γαλήνιος, γλυκός και υπομονετικός με μια ανεξήγητη νεανικότητα στη μορφή του παρά τα χρόνια του.

Έτρεφε πάντα μεγάλη αγάπη, δηλαδή λατρεία, για τη μητέρα μου και τη θαύμαζε. Το γνωρίζαμε όλοι. Όταν έμπαινε στο σπίτι, φώναζε πρώτα το όνομά της από την πόρτα «Χαρικλάκι!». Της αφιέρωνε συνέχεια τραγούδια για τα όμορφα μαλλιά της και για όλα. Μας έκλεινε το μάτι συνθηματικά όταν ετοιμαζόταν να πει κάτι για την «πειράξει» κι έπειτα γελούσαμε όλοι με το αποτέλεσμα. Νοιαζόταν για τα παιδιά του κάθε στιγμή και ήθελε να ξέρει τι κάνουμε ακόμα και τώρα που είμαστε μεγάλοι.
Ήταν αυστηρός μα πάντα διατηρούσε την ευγένεια και τη γλυκύτητά του. Όταν υπήρχε αδιέξοδο στα όσα ήθελε σαν είμαστε μικροί μα και μεγάλοι, άφηνε τη μάννα μου να ρυθμίζει τα πάντα με το δικό της τρόπο. Μας δίδαξε τη Χριστιανική φιλοσοφία, την «Αγάπη για τον πλησίον», και τη δύναμη της γνώσης και της μόρφωσης. Του άρεσε να αναφέρεται στα χριστιανικά δόγματα και κάθε φορά που ξεκινούσε να τα αναλύει εμείς ψάχναμε τρόπο διακριτικά να το αποφύγουμε.

Ήξερε να λέει «συγνώμη» αν σε στενοχωρούσε κι ήταν καλόκαρδος και πονετικός με όλους.

Μελετούσε πολύ κι έφερνε στο σπίτι όλα τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, κι έλεγε αυτός είναι ο θησαυρός, και διαβάζαμε όλα τα αδέρφια από όταν είμαστε ακόμα στο δημοτικό. Οργανώναμε μαζί του στο σπίτι παραστάσεις θεατρικές και μουσικές, και απαγγέλαμε, και παίζαμε όλοι μαζί μελόντικα, φυσαρμόνικα και κιθάρα με κύριο θεατή τη μάννα μου.
Όταν πήγα στην Α’ δημοτικού ήμουν δυσπροσάρμοστη και κλαψιάρα κι αυτός ερχόταν έξω από το προαύλιο του σχολείου στο διάλειμμα για να με καθησυχάσει και να μου πει « σε λίγο θα έρθει η μαμά να σε πάρει». Μου ζωγράφιζε τόπια χρωματιστά κι εγώ τα σύγκρινα με αυτά του σχολικού βιβλίου κι έβρισκα πάντα τα δικά του καλύτερα.

Ήταν παιδί της κατοχής και μας είχε περιγράψει αμέτρητες φορές το πόσο είχαν πεινάσει και πώς με το θείο μου και με άλλα πιτσιρικάκια έκλεψαν μια μέρα το φαγητό των αξιωματικών Γερμανών αψηφώντας τον κίνδυνο. Μας είχε περιγράψει τις εικόνες των κρεμασμένων στα Ψηλά Αλώνια αργότερα με τον εμφύλιο.

Αγαπούσε πολύ τις εκδρομές και τα ταξίδια.

Όταν μεγαλώσαμε σκαρφιζόμαστε μικροψέματα με τις αδερφές μου για να μας επιτρέπει να βγαίνουμε. Του λέγαμε πάντα πως είμαστε με το Νίκο τον αδερφό μου, και τα καρναβάλια όταν γυρνούσαμε μεταμφιεσμένες μπαίναμε γρήγορα όπως είμαστε κάτω από τα σκεπάσματα για να μη μας πάρει είδηση. Η μάννα μου ήταν πάντα η πρέσβειρα κι ο ρυθμιστής όλων, αφού χατίρι δεν της χαλούσε, κι ας έλεγε η ίδια «ότι πει ο πατέρας σας».

Κάποτε ήρθε σπίτι μ’ ένα κυνηγόσκυλο σε άθλια κατάσταση. Μας είπε «τον παράτησαν να πεθάνει, γυρνούσε μόνος του και τον έσωσα». Πιάσαμε όλοι τις μύτες μας και του είπαμε «μπαμπά βρωμάει απίστευτα!». Μας απάντησε «Μα καλά, από εδώ μέσα έχουν περάσει όλα τα ζώα της οικουμένης, κι αυτός ο φουκαράς σας βρώμησε που είναι και βασιλικός καθαρόαιμος ? Βάλτε ζεστό νερό λοιπόν να τον κάνουμε ένα μπάνιο! ». Θυμάμαι ακόμα τα ατελείωτα γέλια μας με τις λέξεις που επιστράτευσε για να τον κάνει σκύλο θαύμα στα μάτια μας…
Συμπονούσε πολύ τα ζώα και υποστήριζε κάθε πρωτοβουλία της μάννας μου για την προστασία τους. Τον θυμόμαστε να περπατάει με το γέρικο σκύλο του τον Κόκκο στη Ρ. Φεραίου και κανείς από τους δύο δεν άκουγε πλέον καλά.

Την επομένη του γάμου μου θυμάμαι έβαλα τα κλάματα γιατί νόμισα πως μέσα στο χαμό ξέχασα να χορέψω με τον πατέρα μου. Με πήρε η μάννα μου αγκαλιά και μου είπε γελώντας πως τίποτα τέτοιο δεν ίσχυε κι όλο μαζί του χόρευα.
Λίγες μέρες μετά με κάλεσε στο σπίτι και μου είπε «βρε παιδάκι μου τι έμαθα? στρατιωτικός άνθρωπος και βάζει αυτός πλυντήριο? Μίλα με τη μάννα σου ρεζίλι γίναμε».

Όταν χάσαμε ξαφνικά τον αδερφό μου ο πατέρας μου στάθηκε ο πιο δυνατός από όλους προκειμένου να παρηγορήσει τη μάννα μου. Θυμάμαι διαλόγους που μας είχαν αφήσει άφωνους από θαυμασμό.
Λάτρευε τον εγγονό του, το παιδί του αδερφού μου, και γέμιζε φως όταν τον επισκεπτόταν. Μιλούσε πάντα με θαυμασμό για το πώς τον μεγάλωνε η μητέρα του η Έλενα και για το πόσο σοφά αντιμετώπιζε τα δύσκολα.

Ήταν ξεχωριστός ο τρόπος που φώναζε το όνομα της αδερφής μου της Μαρίας που στα τελευταία και δύσκολα ήταν η χρυσή παρουσία όλων μας κάθε στιγμή, και μια λαμπάδα αναμμένη γι αυτόν. Όταν έφτανα στο σπίτι μετά τη δουλειά για να περάσω λίγες ώρες μαζί του, πάντα μου έλεγε με ενθουσιασμό «Καλώς την! Πώς πάει η δουλειά? Τι κάνει ο σκύλος ? το γατάκι?». Ρωτούσε για όλα, ένα προς ένα. Του άρεσε να του διαβάζω το ψαλτήριο και ιστορίες σοφών γερόντων.
Αγαπούσε πολύ το Θέμη και ρωτούσε τη Χριστίνα αν τον προσέχει. Ήταν πανηγύρι όταν έρχονταν κι οι δύο.

Μέσα σε όλη αυτή τη μαγεία της ζωής, με τις χαρές και τις στενοχώριες, προχώρησε ο μπαμπάς μου δυνατός μέχρι το τέλος , και μέχρι αυτόν τον αποχαιρετισμό που είναι σταθμός για τη ζωή μας.
Κρατώ αυτό που έλεγε πάντα " Από εδώ είμαστε όλοι περαστικοί και το μόνο που μένει είναι η Αγάπη στον πλησίον".

Ευχαριστούμε από την καρδιά μας,
τον οικογενειακό μας γιατρό τον κ. Δημήτρη Μπιμπή που ήταν πάντα παρών και ουσιαστικός με τόση αγάπη, νοιάξιμο και βοήθεια σε κάθε δύσκολη στιγμή,
την εξαιρετική γιατρό κα Ασημίνα Ζανιά που ως από μηχανής θεός έκανε τα πιο δύσκολα εύκολα τις τελευταίες μέρες με την παρέμβασή της,
και την πολύτιμη πάντα για τη φροντίδα της κα Βαλεντίνα Σινάνη που ήταν και είναι ένα κομμάτι της οικογένειας.