Πάτρα: Δείτε πώς θα μπορoύσε να είναι το πρώην εργοστάσιο του Λαδόπουλου

Μία ιδέα που ξεχώρισε σε διαγωνισμό το περασμένο καλοκαίρι

Ενδιαφέρον παρουσιάζει μία πρόταση για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό επανάχρησης του πρώην εργοστασίου Λαδόπουλου, στην Πάτρα.

Πρόκειται για έναν σχεδιασμό που προέκυψε από το γραφείο object-e και τους Δημήτρη Γουρδούκη, Κατερίνα Τρυφωνίδου, Χαρά Αγναντή, Μερόπη Κωνσταντινίδου, Μαρία Ρέμμα. Η ιδέα τους κατατέθηκε μάλιστα το περασμένο καλοκαίρι σε διαγωνισμό ιδεών σχετικά με το πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ξανά και κατάφερε να ξεχωρίσει.

Να θυμίσουμε ότι από το 2019 φαινόταν να υπάρχει σχέδιο που θα ζωντάνευε την πρώην βιομηχανία με χώρους για δουλειά, άθληση και ψυχαγωγία. Ωστόσο μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Θυμάστε τις μακέτες για την ανάπλαση του Λαδόπουλου; Μακέτες θα μείνουν

Όπως εξηγούν, «η υγειονομική κρίση που προκλήθηκε από την πανδημία του COVID 19, έφερε στην επιφάνεια μία σειρά από παθογένειες του αστικού χώρου – και της σύγχρονης κοινωνικής κατάστασης εν γένει – οδηγώντας στα άκρα τις συνθήκες που ήδη επικρατούσαν: Ιλιγγιώδης έκρηξη των ανισοτήτων, έλλειμμα δημοκρατίας μέσα από την αποδυνάμωση των δημοκρατικών διαδικασιών, αδυναμία κοινωνικοποίησης και δημιουργίας συλλογικοτήτων και ένα συνολικό αδιέξοδο των νέων, που αντιμέτωποι με τα παραπάνω μοιάζει να έχουν μείνει χωρίς τρόπους έκφρασης, οργάνωσης και πολιτικοποίησης».

Όπως αναφέρουν, «η πρόταση για την ανάπλαση του πρώην εργοστασίου Λαδόπουλου έρχεται να τοποθετηθεί στη διασταύρωση των παραπάνω, αλληλένδετων στοιχείων μέσα από τη μελέτη και τη συσχέτισή τους με ένα ακόμα, που αποτελεί ουσιαστικά τη χωρική τους αποτύπωση: Το έλλειμα δημόσιου χώρου και αστικής οικολογίας.

Πολύ συχνά η αντιμετώπιση ζητημάτων όπως η επανάχρηση βιομηχανικών κτιριακών αποθεμάτων σε πιθανά υποβαθμισμένες περιοχές γίνεται συνήθως είτε με όρους οικονομίας είτε με όρους δημόσιου προγραμματισμού. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε εκμετάλλευση με στόχο το μέγιστο οικονομικό όφελος και τελικά την παραγωγή υπεραξίας μέσω του σχεδιασμού. Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε τη λογική της εκμετάλλευσης του κτιριακού αποθέματος για τη στέγαση δημόσιων χρήσεων που ακολουθούν ένα κεντρικό προγραμματισμό που απλά χρησιμοποιεί και δεν ενεργοποιεί το χώρο».

Όπως διευκρινίζουν, «ανάμεσα σε αυτό το δίπολο μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου, η πρόταση προκρίνει μία αντίληψη του κοινού. Αντιλαμβάνεται την πόλη ως μία ετερογενής συναρμογή μορφολογικών, αστικών και κοινωνικών παραγόντων. Προσπαθεί να δημιουργήσει το υπόβαθρο που θα επιτρέψει τη δημιουργία νέων κοινωνικών συνάψεων.

Η πρόταση δημιουργεί μία συναρμογή μορφολογικών, κοινωνικών, ιστορικών και πολιτικών θραυσμάτων πιστεύοντας ότι έτσι θα προσφέρει τις κατάλληλες συνθήκες και τη δημιουργία κοινού χώρου. Για το πετύχει αυτό στην πράξη προτείνει μία ταυτόχρονη τυπολογική και προγραμματική οργάνωση, η τομή των οποίων θα δημιουργήσει την επιθυμητή συνθήκη. Χρησιμοποιεί τις τυπολογίες του ερειπίου, της πλατείας, του δρόμου, της αγοράς και του κήπου. Προγραμματικά προτείνει μία ανάμιξη χρήσεων που έχουν να κάνουμε με τη γνώση, την κοινωνική οργάνωση, την άθληση, τον πολιτισμό, την οικονομία, τη διοίκηση και την παραγωγή».