Γυναίκες στην εποχή του covid- Γνωστές Πατρινές περιγράφουν τις αλλαγές που έφερε στη ζωή τους η πανδημία

Η Παναγιώτα Ασημακοπούλου οδηγεί αστικό λεωφορείο, εδώ και 10 χρόνια, από τα 18 της! Η πανδημία άλλαξε το τοπίο στη δουλειά, αλλά η απάντηση της στις δυσκολίες είναι «σεβασμός και ευγένεια».

«Η πανδημία άλλαξε πολύ τα δεδομένα μέσα στο λεωφορείο. Αρχικά αρκετοί επιβάτες δεν φορούσαν μάσκα ή δεν την φορούσαν σωστά. Έπρεπε επομένως να ζητώ τη σωστή της χρήση. Υπήρχαν κάποιες φωνές, κάποιοι που δεν το δέχονταν. Το γεγονός ότι είμαι γυναίκα, δεν έπαιζε ρόλο σε αυτό. Παλιότερα, απ’ όσο έχω ακούσει από συναδέφους, υπήρχε μία προκατάληψη απέναντι στις γυναίκες οδηγούς. Πλέον δεν υπάρχει αυτό. Το αντίθετο θα έλεγα. Χαίρομαι όταν ακούω, από τα πίσω καθίσματα, «γυναίκα οδηγός θα μας πάει; Καλύτερα. Θα είναι πιο προσεκτική». Σαφώς υπάρχουν δυσκολίες και άσχημα περιστατικά. Ερχόμαστε σε άμεση επαφή με τον κόσμο που καλούμαστε να εξυπηρετήσουμε. Αυτό που λέω πάντα όμως είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός και ευγένεια. Η εποχή αυτή είναι ακόμα πιο δύσκολη. Τα μεροκάματα είναι πολύ λιγότερα αφού λόγω της πανδημίας έχουν μειωθεί πολύ τα δρομολόγια. Ωστόσο βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίζουμε» μας λέει γεμάτη αισιοδοξία.  

Η Δήμητρα Θεοδωροπούλου είναι ηθοποιός και ως άνθρωπος που εργάζεται στον πολιτισμό εδώ και αρκετό καιρό έχει μπει σε κατάσταση αναμονής λόγω της πανδημίας. Με κλειστά θέατρα, η ζωή της άλλαξε κατά πολύ και σήμερα μοιράζεται τις σκέψεις  που έφερε η κατάσταση που βιώνει η τέχνη της.

«Η τέχνη είναι λίκνο του πολιτισμού, αρχαιότερο συστατικό της ελληνικής κοινωνίας, της πολιτείας κι όλης της ιστορίας της χώρας, η τέχνη τελικά αφέθηκε ως το τελευταίο γρανάζι του τελευταίου τροχού της αμάξης, ένα επάγγελμα που προσφέρει τόσα πολλά. Όλοι οι καλλιτέχνες, όλες οι μορφές της αλλά τελικά αφέθηκε και ξεχάστηκε από τόσους πολλούς Το παρόν έγινε ανύπαρκτο, έτσι απλά...Δεν δόθηκε το δικαίωμα να υπάρχει Τέχνη ούτε με μάσκα, ούτε με τις παρούσες συνθήκες, ούτε με οποιαδήποτε κατάσταση. Ίσα-ίσα που θεωρήθηκε από τα πιο απαγορευτικά στοιχεία.

Το θέατρο που πρεσβεύω και αγαπώ θεωρήθηκε ως μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την υγειονομική κατάσταση. Όταν κάτι βάλλεται, πολεμιέται και χαρακτηρίζεται τόσο αρνητικά βάσει της επιδημιολογίας και της συνθήκης υγείας που επικρατεί, είναι αβέβαιο και ανησυχητικό το πότε θα επιστρέψεις και το πότε θα ξαναβρείς τρόπο για μια φυσιολογική ροή, μια καθαρότητα και μια απενοχοποίηση μυαλό των θεατών-του κοινού. Καλλιτέχνες χωρίς κοινό δεν είναι καλλιτέχνες, έχουμε ανάγκη το κοινό όχι μονάχα για το αντίτιμο του εισιτηρίου αλλά για τη σχέση του θεάματος με τον θεατή.

Ένας πολύ καλός Δάσκαλος πάνω στη σκηνή για να παραμείνει καλός δάσκαλος χρειάζεται ένα κοινό που θα το εκπαιδεύσει-βελτιώσει. Ο θεατής είναι απαραίτητο συστατικό στη λέξη ΘΕΑΤΡΟ. Σίγουρα επινοήθηκαν κάποιες διαφορετικές μορφές παραστάσεων, που οι δεδομένες συνθήκες μας επέβαλλαν έτσι ώστε να καλύψουν την κατάσταση της καραντίνας, όμως δεν έχει το συναισθηματικό αντίκρισμα το οποίο σου δίνει αυτή η δουλειά. Κάνουμε θέατρο για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όχι μόνο για δείξουμε τι γνωρίζουμε αλλά και για να πάρουμε. Δέχεσαι από το κοινό ερεθίσματα, βλέμματα, γέλια και λύπες και αυτό είναι η ζωοφόρος κατάσταση την οποία ο ηθοποιός αποκωδικοποιεί και έτσι βελτιώνεται.

Ο χώρος του θεάτρου αλλά και ο χώρος της τέχνης δεν είναι απλώς μια εργασία, είναι μια υπόσχεση ΖΩΗΣ! Όταν τάσσεσαι και όταν αφιερώνει τη ζωή σου με όλες τις θυσίες ,όλες τις ανάγκες, όλες τις προσταγές που έχει αυτή η ζωή ξέρεις ότι έχεις να παλέψεις με πάρα πολλά θέματα και με πάρα πολλές δυσκολίες για να καταφέρεις να είσαι ευτυχισμένος μέσα απ' αυτό το επάγγελμα. Μέχρι πριν την πανδημία φράσεις όπως: εποχιακή ανεργία, περίεργες εργασιακές συνθήκες ως προς τα συμβόλαια και τις αμοιβές, η λέξη σταθερότητα και αστάθεια επαγγέλματος ήταν αυτές οι λέξεις που σε άγχωναν και σε απασχολούσαν σε τεράστιο βαθμό όσα χρόνια και αν περάσουν.

Ο ηθοποιός δουλεύει ελάχιστους μήνες αλλά πρέπει να ζήσει και τους 12!!Ο καλλιτέχνης δουλεύει λίγες ώρες αλλά πολλές φορές και απεριόριστες και αμείβεται με ποσά τα οποία δεν καλύπτουν την αφοσίωση, την ενέργεια και το χρόνο που καταβάλλει. Στο χώρο του θεάτρου παγκόσμια και όχι μόνο στη χώρα μας οι πολύμηνες πρόβες είναι ένα γεγονός-γνωστό πλέον- ότι δεν αμείβονται, πέραν κάποιων κρατικών ιδρυμάτων. Παρόλα αυτά τα εργασιακά προβλήματα δεν είχε σκεφτεί κανείς να αφήσει αυτό το επάγγελμα που διάλεξε και στο οποίο αφοσιώθηκε σφραγίζοντας όλη του την ζωή και υπόσταση. Και ξάφνου με την πανδημία έρχεται το υποχρεωτικό πάγωμα της στιγμής. Δεν έχεις πλέον ούτε μια στιγμή να αγχώνεσαι για τα προβλήματα, γιατί δεν υπάρχει ΤΊΠΟΤΑ για να έχει πρόβλημα...

Χρόνια μας πολλά κορίτσια, γυναίκες, μητέρες, αδερφές, θείες, εργαζόμενες, νοικοκυρές!!!Είμαστε υπέροχες όλες μας και κάνουμε το καλύτερο δυνατό και αυτό αρκεί !Φυτέψτε αγάπη έτσι για να μοσχοβολήσει ο κόσμος όλος!!!!!» λέει ως ηθοποιός, γυναίκα, κόρη, σύντροφος, εργαζόμενη, νοικοκυρά.

Η Αγγελική Νικολοπούλου είναι προϊσταμένη του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Κωφών Βαρηκόων Πάτρας. Παράλληλα στηρίζει μέσα από την ομάδα χέρι-χέρι πολλούς συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη. Η καθημερινότητα σε ένα Ειδικό Σχολείο την εποχή της πανδημίας φέρνει πολλές δυσκολίες, ανησυχίες και άγχη. Ωστόσο εκείνη με πλατύ χαμόγελο και δύναμη δίνει τον καλύτερό της εαυτό.

«Η πανδημία έχει προκαλέσει κρίση σε πολλούς τομείς, όπως τη  δημόσια υγεία, κρίση στην ανάπτυξη, κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις. Βλέπουμε, τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας να έχουν αυξηθεί. Από την άλλη, η πανδημία ανέδειξε τη δύναμη της ηγεσίας των γυναικών. Πολλές από τις δουλειές, που χαρακτηρίστηκαν σημαντικές την περίοδο της πανδημίας, κυριαρχούνται από γυναίκες (νοσηλεύτριες, κοινωνικοί λειτουργοί). Ακόμα και το κίνημα Me Too έγινε ευρύτερα γνωστό στην Ελλάδα την περίοδο αυτή, δίνοντας φωνή σε εκατοντάδες κακοποιημένες γυναίκες, «παρασύροντας»  και κακοποιημένους άντρες, που μέχρι τώρα δεν τολμούσαν να βγουν δημόσια να καταγγείλουν τους θύτες τους.

Οι εργαζόμενες γυναίκες ανέλαβαν να σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος και αυτό οφείλεται στην κοινωνική αντίληψη,  ότι η γυναίκα είναι εκείνη, που πρέπει να αφήσει ή να μειώσει την εργασία της για να φροντίσει ασθενείς, ηλικιωμένους ή τα παιδιά που μένουν στο σπίτι την περίοδο της καραντίνας. Ιδιαίτερα δύσκολο για τις μητέρες, που φροντίζουν τα παιδιά τους, ενώ εργάζονται παράλληλα από το σπίτι. Δεν θα ξεχάσω συνάδελφο, στην πρώτη καραντίνα, που ήμασταν κλειστά και τα ειδικά σχολεία, να έχει κλειδωθεί στο μπάνιο, ώστε η επικοινωνία μας, να μην διακόπτεται από τα μικρά παιδιά της.

Ακόμα δυσκολότερες συνθήκες αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους ένα ή περισσότερα παιδιά. Και αυτό μπορούμε να το γνωρίζουμε μέσα από την εθελοντική ομάδα, «χέρι χέρι», όπου δραστηριοποιούμαστε. Αυτές τις διαπιστώσεις τις κάνουμε με σκοπό, να κοιτάξουμε πάλι με σοβαρότητα, το ζήτημα ανισοτήτων και να θέσουμε σε εφαρμογή διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να μην πέφτει όλο το βάρος στις γυναίκες. Να μην αναπαράγονται ενοχές. Η ισότητα των φύλων δεν είναι μόνο γυναικεία υπόθεση, μας αφορά όλους!» μας λέει.

Η Κωνσταντίνα Λιόση οδηγεί ταξί και με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας εστιάζει στις πρωτοφανείς συνθήκες, που βιώνουμε όλοι στις μέρες μας.

«Στην Covid εποχή η κοινωνία, η Πολιτεία, η οικονομία, η υγεία και οι διαπροσωπικές σχέσεις βάλλονται αδυσώπητα.Τα πάντα αλλάζουν. Αυτό που αντιμετωπίζω καθημερινά στον τομέα της εργασίας μου και στην επαφή μου με τους λιγοστούς πλέον πελάτες, είναι ένας τεράστιος φόβος. Φόβος για την υγεία τους, που απειλείται, αλλά και μια τρομερή ανησυχία για την εξέλιξη της οικονομικής τους κατάστασης, που δυστυχώς βαλτώνει μέρα με τη μέρα.

 ις ίδιες ανησυχίες αισθάνομαι και εγώ. Ιδίως οι γυναίκες πελάτισσες είναι αυτές, που μου εκμυστηρεύονται γεγονότα, που αφορούν την οικογενειακή τους ζωή, αλλά και τα προσωπικά τους, είτε αφορούν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, είτε δυσάρεστα βιώματα στο χώρο εργασίας. Ο χειρισμός της όλης κατάστασης απαιτεί υπομονή, προσοχή και προσαρμογή, όσον είναι δυνατόν και επιτρεπτό στα νέα συνεχώς μεταβαλλόμενα δεδομένα. Οφείλουμε να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα χαθούν στο νέο περιβάλλον τα κεκτημένα μας και να συνεχίσουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας και τον σεβασμό σε όλους τους τομείς της ζωής μας» λέει..

Η Μαρία Πεφανη είναι μία εργαζόμενη στον τομέα της υγείας, μητέρα τεσσάρων παιδιών που δίνει τη δική της μάχη καθημερινά για να ισορροπήσει ανάμεσα στις υποχρεώσεις αλλά και να εκπληρώσει τα όνειρα της.

«Η πανδημία έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο λειτουργίας της οικογένειας μου. Είμαι μητέρα τεσσάρων παιδιών εκ των οποίων δύο στο γυμνάσιο ένα στο λύκειο και μια φοιτήτρια Α έτους στο Πάντειο πανεπιστήμιο Αθηνών τμήμα πολιτικών επιστημών. Έζησα την πανδημία από το ξεκίνημα της και τις αλλαγές που έφερε αυτή. Δύσκολο να προσαρμοστεί μια μονογονεϊκή οικογένεια όταν έχει παιδί που δίνει πανελλήνιες, παιδιά σε όλες τις βαθμίδες των σχολείων. Φέτος είναι ακόμα μεγαλύτερες οι απαιτήσεις καθώς πρέπει καθημερινά μέσω της τηλεκπαίδευσης να μπαίνουν στο μάθημά τους και τα 4 παιδιά τις πρωινές ώρες. Δύσκολο τόσο για την διάθεση των μέσων ώστε να συνδεθούν τόσο και για το φορτίο στην γραμμή ίντερνετ.

Έχουμε χωρίσει το σπίτι σε αίθουσες διδασκαλίας, με αποτέλεσμα καμία δυνατότητα για νοικοκυριό και φροντίδα των παιδιών καθώς μετά την τηλεκπαίδευση έχουν μαθήματα φροντιστήριού. Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης έχω προστεθεί και εγώ καθώς έχω μάθημα ως σπουδάστρια στο Τμήμα Διασώστης Πλήρωμα Ασθενοφόρου από τις 14.30 έως τις 18.30 καθημερινά. Θεωρώ πρακτικά και λειτουργικά σημαντική την καθυστέρηση στα voucher καθώς δεν δίνει την δυνατότητα μέσων σε μια οικογένεια όπως την δική μου.

Αν αυτό είναι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας καταλαβαίνετε ότι το φορτίο των ημερησίων υποχρεώσεων μου μεταφέρεται μετά το πέρας του μαθήματος μου. Θα πρέπει να φροντίσω τα παιδιά μου το μαγείρεμα να μάθω τα προβλήματα τους και τις δυσκολίες κατά την διάρκεια του μαθήματος και να τα βοηθήσω να κατανοήσουν όσο μπορώ.

 Επειδή εργάζομαι κυλιόμενο ωράριο, το ωράριο των καταστημάτων τροφίμων αποτελεί έναν Γολγοθά..... Τα παιδιά είναι στην εφηβεία και ακολουθούσαν από μικρά τον αθλητισμό. Όλες οι δραστηριότητες έχουν ανασταλεί και αυτό δημιουργεί ένταση στις ισορροπίες τις οποίες καλούμε να αντιμετωπίσω. Σαν μονογονεϊκή όμως οικογένεια έχουμε μάθει να λειτουργούμε σαν ομάδα και αυτό παράλληλα με τα παιδιά μου λειτούργησε.

Οι ευθύνες όλων μας είναι πολλές, ακολουθούμε τους περιορισμούς με ευλάβεια γιατί γνωρίζουμε την σοβαρότητα της κατάστασης που διανύουμε. Φυσικά μέσα σε αυτές τις υποχρεώσεις θα πρέπει να βρω χρόνο να μελετήσω και εγώ καθώς το αντικείμενο που επέλεξα έχει μεγάλες απαιτήσεις. Στην εξεταστική Φεβρουαρίου Α ΕΞΑΜΗΝΟΥ τελείωσα με 10 σε όλα τα μαθήματα. Δύσκολο πάντως μετά από 20 χρόνια να μπαίνεις στην διαδικασία της μάθησης. Τα παιδιά, τα μαθήματα, η εργασία μου, το νοικοκυριό μου απαιτούν καθημερινά από εμένα να είμαι εκεί όπως πρέπει.

Θα πρέπει να βρίσκω ισορροπία όταν η σύνδεση στο μάθημά είναι αδύνατη, όταν το μάθημα είναι δυσνόητο στην παράδοση από το WEBEX. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση από το να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και οι απαιτήσεις μεγάλες καθημερινά. Το μόνο που λέω και εύχομαι είναι υπομονή για να βγούμε νικητές. Η δοκιμασία μεγάλη όπως και η αξία της ζωής, οι αντοχές λίγες, δεν το βάζω κάτω, στόλισα αποκριάτικα το σπίτι.... Ακόμα και αυτό» μας λέει, θέλοντας να τονίσει πόσο σπουδαίο είναι να βρίσκουμε τη χαρά στα απλά πράγματα» μας λέει..

Η Γαβριέλλα Πούπα, μία δραστήρια γυναίκα, εργαζόμενη (διδάσκει πιάνο, θεατρικό παιχνίδι, μουσικό-κινητική) κ.α. που βρέθηκε για όλη την περίοδο της πανδημίας αντιμέτωπη με λεμφωμα… Το να κυκλοφορεί και να κολλήσει κορωνοϊό ήταν κάτι που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Με δύναμη ψυχής, και φτιάχνοντας μία δημιουργική καθημερινότητα μέσα στο σπίτι κατάφερε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες.

«Για εμένα η κατάσταση από πέρσι τον Μάρτιο η κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Έκανα χημειοθεραπείες ενώ από τις 18/5, βγήκα έξω για περπάτημα μόνο δύο φορές. Η ανοσοκαταστολή στην οποία βρισκόμουν δεν επέτρεπε να βγω. Αν κολλούσα, τα πράγματα θα ήταν πάρα πολύ δύσκολα για εμένα και δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν Ο φόβος των γιατρών αλλά και των δικών μου ανθρώπων, πέρασε και σε εμένα. Ο κορωνοϊός υπάρχει και έχουμε δει να χάνονται άνθρωποι με την δική μου ασθένεια εξαιτίας του.

Ο φόβος αυτός δεν αντιμετωπίζεται. Χρειάζεται η δύναμη ψυχής που χρειάζεται και για άλλα πράγματα στη ζωή προκειμένου να τα καταφέρεις. Όταν είσαι για καιρό από κρεβάτι, σε καναπέ και καρέκλα, πρέπει να φτιάξεις στο σπίτι μία δημιουργική καθημερινότητα. Μετά από τη μεταμόσχευση που έκανε πριν λίγο καιρό, και αφού μου το επέτρεψαν οι γιατροί βγήκα για μία βόλτα στο κέντρο, εκεί όπου δεν υπάρχει συνωστισμός. Ένιωσα ξανά άνθρωπος, ότι επανέρχομαι στη ζωή, Παράλληλα σιγά σιγά ξεκινώ να κάνω και κάποια διαδικτυακά μαθήματα πιάνο, θεωρία. Δεν είναι εύκολη αυτή η μορφή εκπαίδευσης, αλλά γίνεται» μας λέει ενώ για την παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας τονίζει πως η γυναίκα είναι ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας, ισότιμο με τον άνδρα, σωματικά και πνευματικά, και ότι τα δύο φύλλα πρέπει να «ενώνονται» και να  συνυπάρχουν στην κοινωνία.

Η Ερμιόνη Τσιλιγκιριάν είναι εκπαιδευτικός-Διευθύντρια 45ου Δημοτικού Σχολείου Πάτρας. με την πανδημία να αλλάζει τα δεδομένα στην εκπαίδευση, βρίσκει τη δύναμη να παλεύει για να ανταπεξέλθει και παίρνει δύναμη από τους μαθητές της …

«Πανδημία, Covid-19, μάσκες, καραντίνα, αντισηπτικά, rapid tests, κοινωνική απόσταση, εξ αποστάσεως εκπαίδευση, πλατφόρμα eme, webex: νέοι όροι στη ζωή μας που οδήγησαν εμάς τις γυναίκες εκπαιδευτικούς σε νέους κοινωνικούς ρόλους. Η τελευταία χρονιά ήταν και συνεχίζει να είναι μια μεγάλη πρόκληση για όλον τον εκπαιδευτικό κόσμο αφού ξαφνικά κληθήκαμε μέσα σε πρωτόγνωρες καταστάσεις να διατηρήσουμε ζωντανή την εκπαιδευτική διαδικασία για χάρη των αγαπημένων μας μαθητών και μαθητριών.

Όλη αυτή την περίοδο της καραντίνας βρεθήκαμε μακριά από το φυσικό μας χώρο, το Σχολείο, και η μετάβαση στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση έγινε με προσωπική δουλειά εκ μέρους μας, με ξενύχτια, με αγωνία, με απογοήτευση πολλές φορές αφού δεν είχαμε γνώσεις αντιμετώπισης των τεχνικών προβλημάτων της τηλεκπαίδευσης. Επαναπροσδιορίσαμε το ρόλο μας ως γυναίκες. Αναλάβαμε εκτός από το ρόλο της μάνας-παιδαγωγού και το νέο ρόλο της παιδαγωγού-μάνας. Η έννοια του κοινωνικού μας φύλου ήρθε στο προσκήνιο με νέες διαστάσεις. Επιφορτίστηκε με νέα διαχείριση στο σπίτι, αφού συνεχίζουμε τη φροντίδα και τη στήριξη των παιδιών μας σαν μητέρες αλλά ταυτόχρονα  προσφέρουμε στην εκπαιδευτική διαδικασία ως δασκάλες. Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε τους γονείς των μαθητών μας στην αγωνία τους και στον αγώνα τους απέναντι στα νέα δεδομένα τόσο για την υγεία όσο και για την ηλεκτρονική εκπαίδευση. Προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τους μαθητές  μας στις νέες συνθήκες αλλά κι εμείς να σταθούμε συναισθηματικά και σωματικά δυνατές στους νέους μας απαιτητικούς ρόλους.

Θα μοιραστώ τα λόγια και  τις ευχές που έδωσαν οι μαθητές του σχολείου την τελευταία μέρα της τηλεκπαίδευσης πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων: « Μας λείπετε πολύ, κυρία, και θέλουμε το Νέο χρόνο να γυρίσουμε στις τάξεις μας, να παίξουμε με τους φίλους μας». Κι όταν γύρισαν στο σχολείο, για πολύ λίγο δυστυχώς, μια μικρή μαθήτρια της Α τάξης μού είπε: «κυρία, κατεβάστε λίγο τη μάσκα σας γιατί ξέχασα το χαμόγελό σας».

Κάποια άλλα παιδιά έτρεξαν να μας αγκαλιάσουν κι εμείς έπρεπε να τα αποτρέψουμε για την ασφάλεια όλων μας . Όλα αυτά  με στενοχώρησαν  πολύ και συνειδητοποίησα ότι αυτή ήταν η χειρότερη συνέπεια της πανδημίας. Παρ΄όλα αυτά θα συνεχίσουν να «μιλάνε» τα μάτια αφού η αγάπη μας για τους μαθητές μας δεν μπαίνει σε καραντίνα, γιατί η γυναίκα εκπαιδευτικός είναι και μάνα και σύζυγος και φίλη , γιατί η γυναίκα χαρίζει τη ζωή, την ελπίδα, τη χαρά, την αισιοδοξία, την αγάπη. Μου αρέσει η Γυναίκα του σήμερα!» μας λέει.

H Φωτεινή Φλίγκου είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Εντατικής Θεραπείας Πανεπιστημίου Πατρών, Επιστημονικά υπεύθυνη ΜΕΘ ΠΓΝΠ. Ειδικά αυτή την περίοδο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της πανδημίας. Μάλιστα σε λίγες μέρες βραβεύεται από τη φετινή διοργάνωση της απονομής των GREEK TOP WOMEN AWARDS 2021 η οποία είναι αφιερωμένη στην προσφορά 20 γυναικών ιατρών και νοσηλευτών στην ελληνική κοινωνία και τη μάχη τους για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

«Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που εργάζεται στο νοσοκομείο, είτε ως γιατρός είτε ως νοσηλεύτρια, την βρίσκει σε μία δύσκολη φάση, ίσως στη δυσκολότερη που έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα. Ειδικά αυτή την περίοδος απαιτείται χρόνος στη δουλειά αλλά και μεγάλη προσπάθεια για να ισορροπεί μεταξύ αυτής αλλά και των άλλων υποχρεώσεων της.  Η γυναίκα ως φύση ασχολείται με πολλά πράγματα. Αυτό φυσικά δεν της επιτρέπει την αριστεία. Το άριστο έρχεται μέσα από την ενασχόληση και την επικέντρωση σε ένα πράγμα. Ωστόσο προσπαθούμε να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό.

Αυτή τη στιγμή στα νοσοκομεία αντιμετωπίζουμε το τρίτο κύμα της πανδημίας που είναι και το σκληρότερο. Ζούμε δύσκολα, υπάρχει κόπωση η οποία μάλιστα είναι αθροιστική. Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που χαλαρώνει όταν δεν υπάρχει στρες και να βάζει όλες τις δυνάμεις όταν αυτό απαιτείται. Οι συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε πίσω. Βρίσκουμε τις αντοχές και προχωράμε» μας λέει αποφασιστικά.

Η Ζωή Χρονοπούλου είναι προϊσταμένη σε σούπερ μάρκετ, στο κέντρο της Πάτρας και ανήκει σίγουρα στην μερίδα των ανθρώπων που την περίοδο της πανδημίας όχι μόνο δεν σταμάτησαν να εργάζονται αλλά είχαν να αντιμετωπίσουν ακόμα πιο απαιτητικές καταστάσεις.

«Η ημέρα της γυναίκας μας βρίσκει για δεύτερη συνεχομένη χρονιά εγκλωβισμένες, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, καλούμαστε να σταθούμε πιο δυνατές για αυτούς που αγαπάμε και νοιαζόμαστε, και όχι μόνο. Η καθημερινότητα όλων μας είναι πλέον μια ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση. Από όποια θέση κι αν βρισκόμαστε, εργαζόμενες εκτός σπιτιού ή εντός σπιτιού, με ή χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, οφείλουμε να δείξουμε πρωτόγνωρη αντοχή.

Προσωπικά, εργαζόμενη σε έναν χώρο στον οποίο οι άνθρωποι συρρέουν, θέλοντας και μη, είτε για να προμηθευτούν τα απαραίτητα είτε για να βγουν λίγο από το σπίτι, βλέπω ότι όλοι έχουμε πιεστεί υπερβολικά. οι απαιτήσεις στον χώρο εργασίας είναι πολύ μεγαλύτερες, καθώς τα ωράρια είναι ευέλικτα, ακολουθώντας τις εξελίξεις, και ο κόσμος περισσότερος και προβληματισμένος. Η κούραση είναι μεγάλη αλλά καταλαβαίνω πως πρέπει να κρατήσω τις ισορροπίες.

Ο φόβος για την υγεία τη δική μας και των οικείων μας μας κάνει άλλοτε ευαίσθητους και συμπονετικούς κι άλλοτε δύστροπους και αντικοινωνικούς. Χρειάζεται, επομένως, τώρα να έχουμε περισσότερη υπομονή και κατανόηση, γιατί όλα περνούν πιο εύκολα αν είμαστε ενωμένοι. Ας είναι, λοιπόν, κι αυτή η μέρα μια αφορμή να θυμηθούμε πόση δύναμη και αγάπη κουβαλάμε» μας λέει δίνοντας το δικό της αισιόδοξο μήνυμα.

• «Άνοιξαν» την καρδιά τους στο thebest.gr… Κάνουμε flashback και θυμόμαστε συζητήσεις με γυναίκες που αξίζει να γνωρίζουμε τις ιστορίες τους...

Η Ιωάννα είναι νοσηλεύτρια στον «Άγιο Ανδρέα» και μιλάει στο thebest για τη ζωή της με τον διαβήτη

Άννα Βήχα, προϊσταμένη της Ογκολογικής: Ο πόνος του άλλου, δεν συνηθίζεται

Η Μαρία πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο Πατρών! Χωρίς ακοή, αλλά με πίστη και θέληση

Μαρία Πολύζου: Αντιμετώπισα τον καρκίνο όπως και τους αγώνες. Με μία νίκη στο τέλος

Η Μαρίνα μιλάει στο thebest για το πώς είναι να χάνεις την όραση σου στα 12 σου χρόνια και να ζεις σε μία πόλη σαν την Πάτρα

Μία μητέρα μιλάει στο thebest για τη ζωή της με τον διαβήτη

Συναντήσαμε στο Ρίο την 24χρονη Ντανιέλα που οδηγεί νταλίκα και "συχνάζει" στην Πάτρα!

Η ζωή με την σκλήρυνση κατά πλάκας για μια 32χρονη πατρινή μητέρα

Φένια Αποστόλου:Η τρανσέξουαλ ηθοποιός που υποδύεται την ομορφότερη γυναίκα όλων των εποχών μιλάει για όλα στο thebest

Πώς είναι η ζωή για μια 20χρονη φοιτήτρια με σκλήρυνση κατά πλάκας; Η Παρασκευή σπουδάζει στην Πάτρα και μιλάει στο thebest.gr