Η Κύπρια διευθύντρια του Αρσακείου Πάτρας που σκανδάλισε με το... ποδήλατό της

Στην Περσεφόνη Παπαδοπούλου, διευθύντρια του Αρσακείου Πάτρας και τις αντιδράσεις που προκάλεσε στην κλειστή και συντηρητική κοινωνία της αχαϊκής πρωτεύουσας η χρήση εκ μέρους της ποδηλάτου, αναφέρεται με ανάρτησή του στην ομάδα PATRAS PHOTOS ΟLD SPECIAL, ο συμπολίτης Ανδρέας Αύλιχος.

Όπως αναφέρει:

«Η Κύπρια Περσεφόνη Παπαδοπούλου ( διευθύντρια του Αρσακείου Πάτρας) με μαθήτριες σε εκδρομή .λίγο πριν τον Β' Π.Π.

''.....Το 1935 όμως ήρθε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη διεύθυνση του Αρσακείου Πατρών, διαδεχθείσα την επί 41 χρόνια διευθύντριά του Μαρία Ξύδη. Η Περσεφόνη Παπαδοπούλου έφθασε στην Πάτρα φέρνοντας μαζί με το αδάμαστο και δημιουργικό της πνεύμα και το ποδήλατό της. Το γεγονός στην αρχή παραξένεψε την κλειστή κοινωνία των Πατρών. Της έγιναν συστάσεις να μην το χρησιμοποιήσει, γιατί δεν άρμοζε σε μια γυναίκα τού δικού της βεληνεκούς. Όταν χρησιμοποίησε το ποδήλατο, χρόνια αργότερα και αφού είχε αναγνωριστεί και καθιερωθεί ως διευθύντρια του Αρσακείου στην κοινωνία των Πατρών, και πάλι η πράξη της συζητήθηκε και σχολιάστηκε.

Το 1937 ανέλαβε τη διεύθυνση της νεοσύστατης Αρσακείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Πατρών. Η προσφορά της ήταν μεγάλη και αναγνωρίστηκε από όλους. Πέθανε το 1948 στην Πάτρα από φυματίωση, λόγω των κακών συνθηκών διαβίωσης κατά την περίοδο τής Κατοχής....."

Αυτά όσο αφορά τη δράση της στην Πάτρα».

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα history.arsakeio.gr:

Η Περσεφόνη Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1889 στο χωριό Κεδάρες τής επαρχίας Πάφου. Ήταν κόρη τού Αριστόδημου Παπαδόπουλου και τής Μάρης Φιλίππου και είχε μία ακόμα αδελφή, την Αθηνά. Στην Κύπρο την εποχή εκείνη η πορεία τής ζωής για τις γυναίκες ήταν προκαθορισμένη: περιοριζόταν στον γάμο, την οικογένεια, την ευθύνη για τα παιδιά και το σπίτι, τις γεωργικές εργασίες και την κτηνοτροφία. Ευκαιρίες για μόρφωση παρέχονταν κυρίως στους άνδρες τής οικογένειας.

Το ανήσυχο πνεύμα τής Περσεφόνης όμως δεν την άφησε να ακολουθήσει αυτή την πορεία. Κατόρθωσε να βρεθεί στη Λευκωσία όπου σπούδασε και αποφοίτησε από το εκεί Διδασκαλείο. Αλλά δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό. Κατάφερε να έρθει στην Αθήνα και το 1905-1906 φοίτησε στο Διδασκαλείο τού Αρσακείου, η διευθύντρια τού οποίου Μαρία Αλεξανδρίδου την αποκάλεσε «άστρον τού Αρσακείου».

Επιστρέφοντας στην Κύπρο η Περσεφόνη Παπαδοπούλου εργάστηκε ως δασκάλα στην Αμμόχωστο (Βαρώσι), μια πόλη που είχε τότε 12.000 κατοίκους. Διευθύντρια ήταν η επίσης Αρσακειάς Ελένη Χατζηπέτρου και δασκάλα η Μαρία Ανδρέου. Οι τρεις γυναίκες προχώρησαν στην ίδρυση «Λυκείου των Ελληνίδων Κύπρου», έχοντας ως πρότυπο το Λύκειο Ελληνίδων που είχε ιδρύσει στην Αθήνα η Καλλιρρόη Παρρέν το 1911. Ο Σύλλογος ανέπτυξε μεγάλη πατριωτική δράση και διαμαρτυρόταν κατά τής αγγλικής αποικιοκρατίας. Όταν μάλιστα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, το 1907, επισκέφθηκε την Κύπρο ως υφυπουργός των Αποικιών, δεσποινίδες τής Φιλοπτώχου, ντυμένες στα εθνικά χρώματα, έριχναν στην άμαξα που τον μετέφερε μικρές ανθοδέσμες με τα εθνικά χρώματα και τη φράση «Ζήτω η ένωση».

Το 1913 η Περσεφόνη Παπαδοπούλου εξέδωσε την καινοφανή για τα κυπριακά χρονικά15θήμερη εφημερίδα των κυριών «Εστιάδες». Η εφημερίδα φιλοξενούσε πολλά θέματα, ελληνική και ξένη λογοτεχνία, παιδαγωγικές και λαογραφικές μελέτες και σημειώσεις για το γυναικείο ζήτημα. Σύνθημα τής εφημερίδας ήταν «Γυνή ευπαίδευτος και γυνή βάναυσος είναι διά την οικίαν η μεν ευλογία η δε κατάρα ίσης σπουδαιότητος. Μορφώσατε και ανυψώσατε την γυναίκα και θα ιδήτε μετά θαυμασμού ολόκληρον αναγέννησιν της Ανθρωπότητος». Όπως ήταν φυσικό το πρωτοποριακό έντυπο τής 24χρονης Περσεφόνης δέχθηκε πυρά από τους συντηρητικούς ανδρικούς κύκλους τής πατρίδας της, που θεωρούσαν ότι πολεμούσε την οικογένεια και τη μητρότητα και δυναμίτιζε τα θεμέλια τής κοινωνίας.

Παράλληλα είχε πλούσιο λογοτεχνικό και πνευματικό έργο. Έγραψε μελέτες, προβάλλοντας στην Κύπρο τα ποιήματα των ρομαντικών τής παλαιάς Αθηναϊκής Σχολής. Διαρκώς δημοσίευε άρθρα και εισηγήσεις, με τις οποίες πετύχαινε μεταρρυθμίσεις στη γυναικεία εκπαίδευση. Ίδρυσε Παιδαγωγικό Εργαστήρι για να προαχθεί η πειραματική ψυχολογία, διοργάνωνε εκδρομές και άλλες πρωτοποριακές για την περίοδο εκείνη δραστηριότητες. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία, τη μετάφραση, τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνική κριτική. Ύμνος για την ποιητική δημιουργία αποτελεί το κείμενό της «…Η αληθής ποίησις, η τέχνη η υψηλή, είναι αριστοκρατία. Εις τον ναόν της δεν προσέρχονται παρά ολίγοι μόνον εκλεκτοί, και αυτοί εκφίνουσι τας προσφοράς τής λατρείας των επί τού βωμού τής θυσίας, ουχί ως πρόσκαιρον και ευσάρωτον δώρημα, αλλ’ ως καταβολάς αιωνοβίους, τας οποίας οι παρερχόμενοι χρόνοι σέβονται και αποκρυσταλλούσι. Είναι οι σχεδιασταί οι γράφοντες διά την Αθανασίαν.». Όμως και η ίδια έγραφε ποιήματα.

To 1921 η Περσεφόνη Παπαδοπούλου, λόγω μιας διαμάχης της με τη διευθύντρια τού «Ευρυβιαδείου Παρθεναγωγείου», εγκατέλειψε την Κύπρο και πήγε στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές της στα Παιδαγωγικά και τη Φιλολογία. Δάσκαλός της την περίοδο εκείνη ήταν ο Bergson. Μέσα σε τρία χρόνια απέκτησε πτυχίο Παιδαγωγικών από το Πανεπιστήμιο των Παρισίων (1923), πτυχίο τής Φιλοσοφικής Σχολής (1924), δίπλωμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών (1923), πτυχίο Δημοσιογραφίας και Δημοσιολογίας από τη Διεθνή Σχολή Ανωτέρων Κοινωνικών Σπουδών στο Παρίσι.

Μετά τις σπουδές στο Παρίσι τής προτάθηκαν θέσεις διευθυντρίας στο Αρσάκειο Αθηνών, Κερκύρας και Λάρισας. Εκείνη όμως επέστρεψε στην Κύπρο, όπου έγινε διευθύντρια τού Διδασκαλείου τα’ης Φανερωμένης στη Λευκωσία.

Το 1935 όμως ήρθε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη διεύθυνση του Αρσακείου Πατρών, διαδεχθείσα την επί 41 χρόνια διευθύντριά του Μαρία Ξύδη. Η Περσεφόνη Παπαδοπούλου έφθασε στην Πάτρα φέρνοντας μαζί με το αδάμαστο και δημιουργικό της πνεύμα και το ποδήλατό της. Το γεγονός στην αρχή παραξένεψε την κλειστή κοινωνία των Πατρών. Τής έγιναν συστάσεις να μην το χρησιμοποιήσει, γιατί δεν άρμοζε σε μια γυναίκα τού δικού της βεληνεκούς. Όταν χρησιμοποίησε το ποδήλατο, χρόνια αργότερα και αφού είχε αναγνωριστεί και καθιερωθεί ως διευθύντρια του Αρσακείου στην κοινωνία των Πατρών, και πάλι η πράξη της συζητήθηκε και σχολιάστηκε.

Το 1937 ανέλαβε τη διεύθυνση τής νεοσύστατης Αρσακείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Πατρών. Η προσφορά της ήταν μεγάλη και αναγνωρίστηκε από όλους. Πέθανε το 1948 στην Πάτρα από φυματίωση, λόγω των κακών συνθηκών διαβίωσης κατά την περίοδο τής Κατοχής.

Ήταν μια σπάνια γυναίκα, άριστη δασκάλα και επιστήμονας, με οξύτατη αντίληψη, ευφράδεια, μεθοδικότητα, καλλιτεχνική φαντασία και βαθιά μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια. Είχε φεμινιστικό πνεύμα και αξιόλογο λογοτεχνικό έργο.

Για το σπουδαίο έργο της διαβάστε στους συνδέσμους που ακολουθούν.

history.arsakeio.gr

και

amaliapicridoulouca.blogspot.com