Αντίο λοιπόν ρε μάγκα... Αντίο πατέρα

Θα μπορούσα να γράψω για τον Νάσο τόσα πολλά. Ήταν καθοδηγητής, φίλος, Πατέρας. Τον είδα να πέφτει, να σηκώνεται. Να ξαναπέφτει, να ξανασηκώνεται. Πάντα παλικαρίσια και με αξιοπρέπεια. Και να φεύγει εντέλει όρθιος, κόντρα στο χτικιό που πάλευε να τον γονατίσει.
Τα εκατοντάδες -ίσως χιλιάδες- τηλέφωνα και μηνύματα για συλλυπητήρια, τα δάκρυα όλων για τον χαμό του, τα αμέτρητα «ήταν μάγκας» που άκουσα τις τελευταίες μέρες νομίζω λένε περισσότερα για το ποιος ήταν ο Νάσος, από όσα θα μπορούσα να γράψω.
Μικρή παρενθεση: Μια πραγματικά μεγάλη μέρα για την ανθρωπότητα, θα είναι εκείνη που θα νικηθεί μια και καλή αυτή η αρρώστια, που σαν να έχει μυαλό και βούληση, μεθοδικά σε σκοτώνει αφού σου στερήσει ένα-ένα όσα σε κάνουν αυτό που είσαι.
Ο Νάσος το πάλεψε και μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν όντως μάγκας. Ο καρκίνος του πήρε τον πόλεμο, αλλά έχασε όλες τις μάχες.
Σήμερα τον αποχαιρετήσαμε λοιπόν, στο πέρασμα του στην ανυπαρξία. Σας ευχαριστούμε όλες κι όλους, έναν-έναν ξεχωριστά.
Αντίο λοιπόν ρε μάγκα. Αντίο πατέρα.