Πάτρα: Ποιά ήταν η οικογένεια Λάγγουρα που έδωσε το όνομά της σε μια ολόκληρη περιοχή

 Η οικογένεια Λάγγουρα υπήρξε μεγάλη οικογένεια εμποροκτηματιών, η οποία είχε εγκατασταθεί στο Λιβόρνο και μετά την απελευθέρωση της Πάτρας το 1828 εγκαταστάθηκε στην Πάτρα. Περιοχή της Εγλυκάδας φέρει και σήμερα το όνομα της οικογένειας από την έκταση που κατείχε στην περιοχή. Μάλιστα σώζεται και η καλοκαιρινή κατοικία της οικογένειας, ανακαινισμένη και σε αρίστη κατάσταση, επί της οδού Πέλοπος.

Ποια είναι η ιστορία της οικογένειας, όπως την παρουσίαζει βασισμένη σε πηγές, μέσα από ανάρτηση της στο facebook η  Γιώτα Καίκα Μαντανίκα.

Κατά τον Κ. Τριανταφύλλου το ακίνητό της οικογένειας στην Πάτρα βρισκόταν Ρήγα Φεραίου και Ερμού. Το δε στενό Καραμπίνη επί της Ρήγα Φεραίου αρχικά ονομαζόταν στενό Λάγγουρα. Η πάροδος Δρακοπούλου -τέως Καραμπίνη-είναι πλέον γνωστή στους Πατρινούς ως «Πάροδος». Στην αρχή του προηγούμενου αιώνα το στενό λειτουργούσε ως στάβλος, για να αφήνουν τα άλογά τους οι έμποροι, που κινούνταν στο κέντρο της πόλης για τις συναλλαγές τους.

Στη συνέχεια, κάποια εμπορικά σιδηρικών συμπλήρωσαν την εικόνα του στενού, ενώ στη δεκαετία του ’60 η εγκατάσταση της γνωστής χαρτοβιομηχανίας «ΚΑΓΙΑΦΑ» σε οίκημα 800 τετραγωνικών μέτρων, ως συνέχεια της δραστηριότητας της εταιρείας στην οδό Ερμού, έδωσε ζωή στο στενό για τριάντα περίπου χρόνια. Όμως, από το 2012 το στενό που άλλοτε φιλοξενούσε στάβλους αλόγων έχει διαμορφωθεί σε μια σύγχρονη και φιλόξενη πρόταση για καφέ σε αυτούς που κινούνται στο κέντρο της πόλης .

Ο Γεώργιος Λάγγουρας του Δημ. εμπόρου, σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή Μαγνησίας και Γαλλίας και υπήρξε ο πρώτος γεωπόνος των Πατρών. Αυτός καλλιέργησε μεγάλο αγρόκτημα στην περιοχή Λάγγουρα της Πάτρας με πορτοκάλια, σαγκουίνια, εσπεριδοειδή γενικά, χιλιάδες ελιές και ροδακινιές κλπ. Στο φύλλο του Νεολόγου Πατρών στις 10 Νοεμβρίου του 1899 οι Πατρινοί μαθαίνουν για την αυτοκτονία του Κωνσταντίνου Λάγγουρα, γιου του Θεόδωρου, που ήταν μόλις 20 ετών. Άλλη μία τραγωδία πλήττει μια οικογένεια της άρχουσας τάξης της Πάτρας.

Η παρουσίαση αυτού του γεγονότος, στον τοπικό Τύπο, είναι καταπληκτική ως προς την ακρίβεια και ζωντάνια της περιγραφής. Για την αυτοκτονία του Κωνσταντίνου Λάγγουρα ο αναγνώστης μαθαίνει:

«Προχθές μετέβη μόνος εις το κτήμα του, και αφού απησχολήθη επί ολίγον εζήτησε κατόπιν παρά του επιστάτου του κτήματος Ιωάν. Κοσμά κανέν πιστόλιον, διά να κάμη σκοποβολήν. Ο επιστάτης μη έχων δεν του έδωσε και μετά τινα ώραν ο Κωνσταντίνος επέστρεψε εις την πόλιν. Χθες περί την 9ην της πρωίας επιβάς αμάξης μετέβη πάλιν εις το κτήμα του. Ο αμαξάς, μόλις έφθασαν, τον ηρώτησεν αν θα περιμένη, και ο Κωνσταντίνος τού είπε να φύγη.

Όταν κατήλθε της αμάξης, ο επιστάτης του κτήματος και η σύζυγός του ειργάζοντο ολίγον μακράν της οικίας και πλησίον των εις άλλο κτήμα ειργάζετο ο Παναγ. Μαντέλος. Ο Κωνσταντίνος διηυθύνθη προς αυτούς, εχαιρέτησε τον επιστάτην και την σύζυγόν του, εχαιρέτησε τον Μαντέλον και μετά τινος ομιλίας απεμακρύνθη αυτών και ήρχισε να πυροβολή σκοπεύων διάφορα δένδρα. Η σκοποβολή διήρκεσεν επ’ αρκετήν ώραν μετά την οποίαν ο Κωνσταντίνος εισήλθεν εις την οικίαν, οπόθεν δεν εξήλθε πλέον.

Αλλ’ όταν ήτο μεσημβρία η σύζυγος του επιστάτου εσκέφθη ότι έπρεπε να τον ειδοποιήση περί γεύματος. Μόλις όμως εισήλθεν εις την θύραν τον βλέπει εξηπλωμένον ως να εκοιμάτο επί της δευτέρας κάτω βαθμίδος της κλίμακος, με την κεφαλήν στηριγμένην επί της αριστεράς χειρός. Η επιστάτρια δεν είχε εννοήσει ακόμη το συμβάν, νομίσασα δε ότι όντως εκοιμάτο του λέγει: »– Μα, Κύριε Κωστή, θα κρυώσητε αυτού που επέσατε. Δεν αναβαίνετε επάνω, παιδί μου; »Αλλά δεν είχε προχωρήσει εν βήμα και αντιλαμβάνεται του τραγικού τέλους του ατυχούς νέου. Φωνάζει αμέσως, αρχίζει τους γόους, σπεύδουν ότε ο σύζυγός της και ο Μαντέλος και ευρίσκουν τον αυτόχειρα πλέοντα εις το αίμα και έχοντα την νωχελή στάσιν εις ην τον εύρεν η επιστάτρια». Η αιτία του διαβήματός του βρέθηκε πρόχειρα γραμμένη δίπλα του. Όπως έγραφε στο σημείωμά του, δεν ήθελε πλέον να ζει «διότι το μεν παρελθόν άθλιον» –και εννοεί το πρόσφατο παρελθόν του, επειδή είχε καταταγεί ως εθελοντής στον στρατό– το δε μέλλον αθλιέστερον, στερηθείς και της υγείας, ως εκ του παρελθόντος, τι θα ήτο το μέλλον».

 Μάλλον υπήρχε κάποιο πρόβλημα υγείας στο παρελθόν, το οποίο καθιστούσε το μέλλον του ακόμα χειρότερο, επομένως δεν άξιζε να ζει, αφού κάποια ασθένεια τον ταλαιπωρούσε. Αναφέρεται, ακόμα, στη νεκρολογία ότι είχε έρθει στην Πάτρα με άδεια τριών ημερών, γιατί τον είχε καλέσει ο ανακριτής να εξεταστεί ως μάρτυρας σε κάποια υπόθεση.

 Είχε δε πειστεί ο εικοσαετής νέος να καταταγεί ως εθελοντής στον στρατό, για να σταματήσει «βίον ασύμφορον, ον διήγαγε». Μάλιστα, είχε πει στους γονείς του σε κάποια προηγούμενη επίσκεψη ότι καταστρέφεται στον στρατό και θα πάθει η υγεία του, αλλά οι γονείς του του απάντησαν ότι αυτά ήταν προφάσεις. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής ότι εκείνη την εποχή αφροδίσια νοσήματα και φυματίωση θέριζαν κόσμο και ιδιαίτερα νέους . Θάφτηκε στο πρώτο Νεκροταφείο στον οικογενειακό τους τάφο, παρότι το σημείωμα που άφησε τελείωνε με τη φράση : «Θάφτε με στην Εγλυκάδα»

*Πηγές: Γιώτα Καḯκα.-Μαντανίκα: «Η αστική τάξη στη γειτονιά των αγγέλων», « Το πτερόν εις τον πίλον» και Κ. Τριανταφύλλου « Ιστορικόν λεξικόν των Πατρών «έκδοση 1995.