Ο Θάνος Μικρούτσικος παρελαύνει με το πιάνο του στο Πατρινό Καρναβάλι

Μια θύμηση από το καρναβάλι του 2005

Ο γεννηθείς στην Πάτρα Θάνος Μικρούτσικος έφυγε από τη ζωή στις 28 Δεκεμβρίου 2019. Η γενέτειρά του τον τίμησε με μια σειρά πρώτων εκδηλώσεων και θα ακολουθήσουν κι άλλες όπως αναφέρθηκε από φορείς και τη δημοτική αρχή. Τη θύμηση του καρναβαλικού άρματος με τη μορφή του μεγάλου συνθέτη επανέφερε στο διαδικτυακό γκρουπ patrasmemories ο Άρης Μπετχαβάς. Στο καρναβάλι του 2005, ο Θάνος Μικρούτσικος παρελαύνει μπρος στο πιάνο του...

Ο Θάνος Μικρούτσικος στο βιβλίο του Οδυσσέα Ιωάννου “Θάνος Μικρούτσικος μια αυτοβιογραφία μέσα από 24 συναντήσεις” εκδόσεις Πατάκη, θυμάται :

Έζησα την ακμή του Καρναβαλιού και ευτυχώς δεν έζησα την παρακμή του, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60.

Διαρκούσε περίπου δύο μήνες. Μία πόλη με εκατό χιλιάδες κατοίκους, τους διπλασίαζε την τελευταία εβδομάδα του Καρναβαλιού. Ήταν ένα καρναβάλι καθαρά ιταλικό, με βεγγέρες τύπου 19ου αιώνα. Στα Μπουρμπούλια, με τα ντόμινο, χαλάρωναν πολύ τα ήθη και όλη η πόλη ζούσε σε κάθε άκρη της μία ωραία τρέλα. Συμμετείχα όσο μπορούσα σε όλη αυτήν τη γιορτή, όμως πίσω από αυτό αισθανόμουν μία αδιόρατη θλίψη. Δεν μπορώ να την εξηγήσω εκείνην τη θλίψη, αλλά ήταν έντονη. Το ‘φαίνεσθαι’ του Καρναβαλιού ήταν η χαρά και ήταν πηγαία, αλλά πίσω από τη βιτρίνα υπήρχε θλίψη.

Όσο και να σου φανεί περίεργο, η καλύτερη μουσική που έχω ακούσει για το καρναβάλι είναι η sequenza για τρομπόνι του Λουτσιάνο Μπέριο [Luciano Berio], αφιερωμένη στον αγαπημένο του κλόουν του τσίρκου του Μιλάνου.

Θυμάμαι έντονα και τον περίφημο σοκολατοπόλεμο. Στις μεγάλες παρελάσεις, έρχονταν φορτηγά γεμάτα με χιλιάδες σοκολάτες, που τις πετούσαν στο πλήθος, στα μπαλκόνια, στον δρόμο, παντού. Ερχόταν ο πατέρας μας σπίτι με ένα τσουβάλι γεμάτο σοκολάτες,τις πετούσε στον διάδρομο του σπιτιού μας κι εγώ με τον Αντρέα και τη γιαγιά μας διαγωνιζόμασταν ποιος θα μαζέψει τις περισσότερες. Υπήρχε ένας πολύ μεγάλος διάδρομος στο σπίτι, περίπου δέκα επί τρία μέτρα, καλούσαμε φίλους και παίζαμε μπάλα μέσα στο σπίτι. Είχα επινοήσει κι ένα ποδοσφαιράκι.

Είχα μαζέψει περίπου εκατόν είκοσι μολύβια, διαφόρων χρωμάτων, τα είχα χωρίσει ανά δεκάδες ανάλογα με το χρώμα και είχα φτιάξει δώδεκα ποδοσφαιρικές ομάδες. Διοργανώναμε με τον Αντρέα κι έναν ξάδερφό μου πρωτάθλημα, το οποίο πάντα το κέρδιζε ο Παναθηναϊκός. Είχα αποκτήσει ιδιαίτερη επιδεξιότητα στη χρήση των μολυβιών και στις κινήσεις που απαιτούνταν για να παιχτεί το παιχνίδι. Αυτό κράτησε περίπου τέσσερα χρόνια.