Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΑΠΟΨΕΙΣ

/

Χημειοθεραπεία με δανεικό γιατρό από το νοσοκομείο του Ρίου

Φωτογραφία αρχείου

Φωτογραφία αρχείου

Της Ισμήνης Μαστρογιαννοπούλου

Εδώ και μερικές ώρες προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Να τις κρατήσω 'στεγνές' από συναισθήματα και να μεταφέρω σε όλους γνωστούς και αγνώστους μια σειρά από καταστάσεις και γεγονότα που αν δεν ήταν τόσο σοβαρά κάποιος  μπορεί να τα περνούσε και γι' αστεία.

Δεν είναι μελό η ιστορία είναι λίγο από δράμα. Και ασφαλώς δεν είναι καθαρά προσωπική αφορά κι επηρεάζει πολλούς ανθρώπους. Μπορώ όμως να την μεταφέρω μόνο μέσα από το δικό μου βίωμα. Ο μπαμπάς μου έχει non hodgkin lymphoma, αυτό που απλοϊκά λέμε αιματολογικό καρκίνο. Η διάγνωση έγινε το φθινόπωρο του 2013.

Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια... σχετικά καλά με κάποια σκαμπανεβάσματα αλλά καλά.

Από τον Αύγουστο ξέρουμε πως υπάρχει υποτροπή της νόσου. Να σημειώσω εδώ πως η καλή κατάσταση της υγείας του οφείλεται ασφαλώς στην προσπάθεια που έκανε ο γιατρός του Π.Ζ. στο νοσοκομείο Αγ. Ανδρέας στην Πάτρα -αντιμέτωπος με το τέρας της γραφειοκρατίας ασφαλώς- ώστε από το 2015 περίπου να ξεκινήσει την χορήγηση ενός νέου φαρμάκου που "υποκαθιστά" την κλασική χημειοθεραπεία. Ένα σκεύασμα σε μορφή χαπιού που ο πατέρας μου ήταν ο 13ος ασθενής που του εγκρίθηκε αυτή η θεραπεία στην Ελλάδα. Και που πήγε ανέλπιστα καλά.

Ο καρκίνος όμως δεν σε ξεχνά. Ξαναγύρισε. Ξανά λοιπόν χημειοθεραπείες ξανά καινούρια φάρμακα. Φόβος, Άγχος, Ανασφάλεια.

Και μέσα σε όλα αυτά που είναι αρκετά από μόνα τους έρχεται κι άλλη μια κατάσταση να κάνει όλα τα παραπάνω χειρότερα. Ο γιατρός που "τρέχει" ολόκληρη αιματολογική κλινική και που λίγο έως πολύ θεωρούμε και νιώθουμε όλοι να είναι μέλος της οικογένειάς μας δικαιούται να πάρει την άδειά του που ένας θεός ξέρει πότε πήρε τελευταία φορά. Και μαντέψτε ολόκληρο το τμήμα τελεί υπό διάλυση. Ένας άνθρωπος κάνει δουλειά για πόσους ήθελα να ήξερα; Σήμερα ο μπαμπάς μου είχε χημειοθεραπεία... και το χάος που επικράτησε δεν περιγράφεται.

Ο γιατρός που θα αντικαθιστούσε  τον 'δικό μας' ήταν άφαντος μέχρι τις 10:00  ο διοικητής του νοσοκομείου είπε σε συνοδούς και ασθενής ότι από την ερχόμενη εβδομάδα θα πρέπει να πάνε σε άλλο νοσοκομείο. (Πανεπιστημιακό στο Ρίο).

Μάλιστα απερίφραστα κατηγόρησε τον γιατρό του γιατί καθώς λέει δεν συνεργάζεται με τους άλλους γιατρούς γι' αυτό και κανείς δεν μένει στο τμήμα. Αυτό κι αν είναι ντροπή. Να το ξεστομίζει ο διοικητής του νοσοκομείου. Δεν θα πλέξω το εγκώμιο του γιατρού (αν και το αξίζει). Σε μικρότητες και συμφέροντα άλλων δεν θα σταθώ αυτό είναι για άλλη στιγμή.

 Αυτό που με καίει τώρα είναι τι θα κάνουν τόσοι ασθενείς μαζί κι ο δικός μου πατέρας από βδομάδα.

Θα πάνε στο Ρίο;;; ποιος γιατρός θα τους αναλάβει που θα βρει τον φάκελο του κάθε ασθενή; που θα ξέρει ποιο φάρμακο να δώσει; πιστεύει κανείς ότι θα ξέρει κάποιος τι να τους κάνει;;;

Σας λέω με βεβαιότητα και με λύπη πως όχι. Τα πράγματα εκεί είναι πολύ χειρότερα . Και δυστυχώς μιλώ όχι εικάζοντας αλλά έχοντας πείρα κι από εκείνο το νοσοκομείο που είναι τρις χειρότερο από οργάνωση.

Βλέπετε η τύχη μας τα έφερε έτσι ώστε τον τελευταίο καιρό κι άλλος δικός μου άνθρωπος να είναι ογκολογικός ασθενής του νοσοκομείου του ΠΠΓΝΠ κι εκεί ο ασθενής που πάει να κάνει την χημειοθεραπεία του έχει να κάνει τα εξής διεκπαιρεωτικά πρώτα. Να βρει έναν γιατρό του τμήματος που συχνά δεν είναι οικολόγος αλλά παθολόγος να γράψει σε ένα χαρτάκι ποια φάρμακα θα πάρει ο ασθενής (κάποιες φορές να ψάχνει για ώρα τον φάκελο του ασθενή και να μην τον βρίσκει ) μετά ο ασθενής ή ο συνοδός του αν υπάρχει να στηθεί σε μια ουρά με το βιβλιάριο στο χέρι να του γράψουν τις εξετάσεις που πρέπει εβδομαδιαία να γίνονται καθώς και φάρμακα που ο ασθενής θα πάρει για το σπίτι.   Μετά να πάει στους θαλάμους νοσηλείας όπου άκουσον - άκουσον πρέπει να ψάξει μόνος του να βρει κρεβάτι ή καρέκλα , για να κάνει την θεραπεία του.

Όλοι βέβαια κάθονται στο ίδιο σεντόνι... λεπτομέρειες θα μου πεις δεν φτάνει που βρίσκεις κρεβάτι και δεν την βγάζει ο άνθρωπός σου σε καρέκλα. Κι ενώ έχεις ξεκινήσει από το πρωί να αρχίζει να πέφτει το φάρμακο γύρω στη 13:00 το μεσημέρι.

Κι αφού όλα αυτά τα "δοκίμασα" μου φαίνεται εφιάλτης αν πρέπει να το περνάω και με τον μπαμπά μου.

Απελπισμένη κόρη όχι δεν είμαι, δεν απελπίστηκα με τόσα κακά μαντάτα να απελπιστώ με τα σκουριασμένα γρανάζια;;;

Φοβισμένη... ως φοβισμένη κόρη υπογράφω αυτό το κείμενο και το θέτω υπόψιν όλων. Όσων τους αφορά κι όσους ακόμα δεν τους αφορά.

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.

Απόψεις