Είδαμε το AD ASTRA και πλήξαμε σε... βαθμό κακουργήματος

Αν θέλετε να ακούτε το μυαλό του Μπραντ Πιτ, για 100 από τα 120 λεπτά της ταινίας, τότε σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα να πάτε να δείτε το AD ASTRA. Μια ταινία την οποία πίστεψαν πολλοί και μάλιστα βιάστηκαν να κάνουν συγκρίσεις με το INTERSTELLAR έχοντας δει αρχικά μόνο το τρέιλερ. Δυστυχώς, η ταινία είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων και σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με την κορυφαία "INTERSTELLAR". 

Το AD ASTRA κάνει τόσο μεγάλες κοιλιές (ακριβώς, πληθυντικός) που σου προκαλεί υπνηλία. Ο σινεφίλ που αναμένει πλοκή εντυπωσιακά εφε και κάτι καινοτόμο, μια ανακάλυψη, μια έντονη συγκίνηση, ναι, θα δακρύσει αλλά μάλλον από κατάθλιψη. Η ταινία δεν καταλήγει πουθενά. Είναι ένας ύμνος στον Μπράντ Πιτ ο οποίος κατα την γνώμη μας απαίτησε στο συμβόλαιό του, να του κάνουν κοντινά πλάνα σε ολόκληρη την ταινία.

Αν προβληματιστείτε πάρα πολύ θα συμπεράνεται πως ήταν μάταιο. Και αυτό που κάνατε εσείς (βλέποντας την ταινία) και αυτό που έκανε η οικογένεια ΜακΜπράιντ. Δεν ανακάλυψαν τίποτα, δεν κατέληξαν πουθενά, έπληξαν, απογοητεύτηκαν, ο πατέρας του Μπράντ, αυτοκτόνησε (κανείς δεν κατάλαβε γιατί) και ο τεθλιμμένος σε ολόκληρη την ταινία Μπραντ Πιτ γύρισε στην γη αποτυχημένος, αλλα συνηδειτοποιημένος. Εψαχνα για εξωγήινους και ξέχασα τους γήινους. Αυτό ήταν το νόημα όλης της ταινίας. Αλλά αυτό κούρασε πολύ, όταν το ανακάλυψε τοσο ρηχά στο τέλος της ταινίας.

ΣΕΝΑΡΙΟ ( ...οτι είδαμε τελος πάντων )

Ο Μπράντ Πίτ έχει το βλέμμα του στραμμένο ad astra (στα άστρα), εκεί όπου πριν από πολλά χρόνια είχε χαθεί, κοντά στον Ποσειδώνα, η επιστημονική αποστολή του πατέρα του θρυλικού εξερευνητή του διαστήματος Κλίφορντ ΜακΜπράιντ και στην κατεύθυνση αναζήτησης εξωγήινης διάνοιας.

Κάπως έτσι μια κοσμική καταιγίδα αντι-ύλης χτυπά τη γη, εντοπίζεται κάπου στον Ποσειδώνα η πηγή της ακτινοβολίας. Εκεί δηλαδή όπου είχε χαθεί το διαστημόπλοιο του ΜακΜπράιντ. Ο Ρόι (Μπραντ Πιτ) αναλαμβάνει να φτάσει στον Άρη και να στείλει ένα ηχογραφημένο μήνυμα στον κατ εκτιμήσεις ζωντανό πατέρα του, ο οποίος έχει μάλλον άμεση σχέση με τα ανησυχητικά γεγονότα.

Καταλληκτικά, ο Τζέιμς Γκρέι μετατρέπει, όπως και ο Κόνραντ, και ο Κόπολα πριν από αυτόν, το περιπετειώδες ταξίδι ενός αποφασισμένου άντρα μέχρι την άκρη του γαλαξία,  σε μια εσωτερική, υπαρξιακή οδύσσεια αυτογνωσίας. Συγκίνηση!