Περί αξιοπρεπείας      

Ζώντας πάντα στον αστερισμό της πρωταπριλιάς, φιλονικούμε για την διαπλανητική μας διάταξη στη σφαίρα του λυκόφωτος. Άνθρωποι που αδυνατούμε να καταλάβουμε πως χάσαμε την υπόστασή μας και αναζητούμε άλλοθι για μας και το πολιτικό μας ικρίωμα στα ανεμολόγια του Δον Κιχωτισμού για τη χαμένη Δουλτσινέα μας.                                                                                                 

Προσθέτουμε απλοϊκά ένα -δια- στην πλοκή του πολιτικού ανεμοστρόβιλου που μας παρασύρει και καθαρίσαμε, χωρίς περεταίρω αναζήτηση. Πιανόμαστε από μια λέξη καραμέλα και την πιπιλίζουμε ως πολιτικό μανιφέστο που καταγγέλλει αοριστολογώντας τα κακώς κείμενα, γιατί συντακτικά μπερδεύουμε ανυπόφορα τα υποκείμενα με τα αντικείμενα όπως τα Σκάφη με τη σκάφη.                                                                                                                                                     

Έτσι τελματωμένοι, αδυνατούμε να διακρίνουμε το προκλητικό παρόν που βγάζει μάτια και τα ρίχνουμε αφοριστικά στο χθες, στους πρώην, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στη γενιά του Πολυτεχνείου, στο ΠΑΛΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.                                                                          

Αυτό το παλιό πολιτικό σύστημα που μας έφερε από την μεταχουντική περίοδο μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2010 να είμαστε μέσα στα πιο ευημερούντα κράτη του Κόσμου και την οικονομία μας να τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης 3και 4%.                                                                      

Ναι, ήταν τα χρόνια που βάλαμε το κεφάλι μας κάτω από ένα δικό μας κεραμίδι, που αποκτήσαμε εξοχικό, που κάναμε τ’ όνειρο του ΙΧ πραγματικότητα, που ψάχναμε τα τουριστικά φυλλάδια για εξωτικούς προορισμούς, που δέναμε με λίγα λόγια τα σκυλιά με τα λουκάνικα.                                                                                                                                                            

Έτσι για να μην έχουμε τη μνήμη χρυσόψαρου. Για να μην ξεχνάμε τους μισθούς και τις συντάξεις που παίρναμε. Για να μην ξεχνάμε τις κοινωνικές τομές

που μας δικαίωσαν. Για να μην ξεχνάμε την εδραίωση μιας πλουραλιστικής Δημοκρατίας που αναπνεύσαμε.                       Γ

ια να μην ξεχνάμε την Εθνική Αξιοπρέπεια που κερδίσαμε από αυτό το φαύλο και διεφθαρμένο ΠΑΛΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ που το αναφέρουμε σαν πομπή και σαν κατάρα.                

Κατάλαβες καταπονημένε επαναστάτη που ψάχνεις σήμερα στα επιδόματα για να βολέψεις τη ζωή σου και στις δόσεις με ρυθμίσεις για να γλυτώσεις το «ΚΕΛΙ» σου;              

Στοχάστηκες τι σου τάξανε και τι σου απέδωσαν; «Αντί του μάννα χολήν και αντί του ύδατος όξος» για να επικαλεστώ κι’ εγώ τον Ιησού όπως –περιέργως- και ο κ. Τσίπρας.                                   

Το ρήμα περικόπτω μπήκε στα κεκτημένα μας ως εισβολέας και λιμάρισε σε όλες τις κλήσεις και σε όλους τους χρόνους, τα εναπομείναντα έσοδα που είχαν διασωθεί μέχρι τη Πρώτη φορά Αριστερά.                                                                                                                                 

Η δε πάλη των τάξεων που ανέδειξε τα προηγούμενα χρόνια την μεσαία τάξη ως μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας μας, πλέον έγινε πάλη επιβίωσης στον ορυμαγδό της κοινωνικής απόρριψης.                                                                                                                                                                          

Και έμειναν τα λόγια τα μεγάλα που ξεσήκωσαν την οργή σου και άφησαν την αγανάκτηση να καλύψει την πολιτική σου ταυτότητα και τις ιδεολογικές σου καταβολές, να συνοδεύουν την απώλεια του ελάχιστου σεβασμού στην αξιοπρέπειά μας. Ο Μαξίμ Γκόρκι έλεγε: Τα ψέματα είναι η θρησκεία των σκλάβων και των αφεντικών. Η αλήθεια είναι ο Θεός του ελεύθερου ανθρώπου.                                                                                                                              

Τώρα κατά πόσο είναι ευδιάκριτη η αλήθεια από το ψέμα, είναι θέμα αναζήτησης, αρκεί να μην παρασυρθούμε από τα εποχικά ρεύματα και παραδοθούμε σ’ αυτό που είπε ο Τόμας Βίντερμπεργκ σκηνοθέτης του The Hunt (Το κυνήγι): Η μόνη αλήθεια στην κοινωνία των ανθρώπων είναι αυτή που καταλήγουν να πιστεύουν οι περισσότεροι.                                      

Επομένως μην ξεγελαστείς από την «σούμα» των ανθρώπων. Το να πληρώνεις ένα λάθος που το αναγνώρισες είναι προτιμότερο από το να επιμένεις στην αυταπάτη που ιδιοτελώς σου δώρισαν.                                                                                                                                             

Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για να καταλάβουμε την υποκρισία της εξουσίας μέσα από τα πακέτα των παροχών προς «αδυνάτους» και γενικότερα προς ναυτιλλομένους να ταξιδεύουν τα όνειρά τους.                                                                                                                       

Δεν θα αναφερθώ σε τροπολογίες της τελευταίας στιγμής της Κυβέρνησης, ούτε σε διευκολύνσεις και υποσχέσεις που υποβαθμίζουν την νοημοσύνη μας. Θα αρκεστώ μόνο στην περιβόητη 13η σύνταξη-όπως την ονόμασαν- που ξαφνικά ανακάλυψαν να μοιράσουν παραμονές των εκλογών.                                                                                                                             

Στο πάρα πέντε και ενώ ο κ. Τσίπρας ζει στον πανικό των δημοσκοπήσεων, ανακάλυψαν υπέρ πλεονάσματα στα πλεονάσματα και μαζί ανακάλυψαν και την μεγαλοψυχία τους.     

Έτσι επινόησαν το «ψηφοδέλτιο» της 13ης σύνταξης. Που δεν είναι ακριβώς η σύνταξη, αφού για άλλους είναι το 100%, για άλλους το 50%, και για άλλους το 30% αν κατάλαβα καλά. Έχω όμως μια απορία, γιατί αφού υπάρχουν πλεονάσματα όπως λένε και τους πνίγει και ο πόνος για τους συνταξιούχους γιατί δεν εφαρμόζουν τις Δικαστικές αποφάσεις για τα παρανόμως παρακρατηθέντα που τους έχουν δικαιώσει;                                                             

Γιατί στοχεύουν σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες με χαριστικές πράξεις και δεν χρηματοδοτούν τις Δημόσιες επενδύσεις που θα δώσουν νέες θέσεις εργασίας;                          

Γιατί; Γιατί μας εκλαμβάνουν ως υπηκόους. Γιατί ευτελίζουν την αξιοπρέπειά μας; Γιατί;                                                                                                                                                                   

Ο Χρήστος Γιανναράς «Στο πολιτικό ζητούμενο στην Ελλάδα σήμερα» λέει: Είναι σκοταδισμός και εξευτελισμός του ανθρώπου να μονοπωλούν οι χρηματολάγνοι το πολιτικό πεδίο.