"Κουτάλες, χωνιά...ελάτε"- Ο Δημήτριος Κουταλάς που έφυγε φτωχός κι άκληρος, στα 102 του χρόνια

Δημήτριος Βγενής ή Κουταλάς του Χρήστου και της Βασιλικής με καταγωγή από το χωριό Βιδιάκι της Γορτυνίας.

Γεννημένος το 1858 σε ηλικία μεταξύ 25 και 30 ήρθε στην Πάτρα και έγινε πλανόδιος μικροπωλητής ψιλικών.

Γραφικότατος τύπος της Παλιάς Πάτρας γυρνούσε στις γειτονιές κρατώντας δύο μεγάλα καλάθια ένα σε κάθε χέρι, με μανταλάκια, κλωστές, δαχτυλήθρες, βελόνες ενώ κατά καιρούς πωλούσε και τσάϊ. Περπατούσε 5 με 10 χιλιόμετρα την ημέρα. Ηταν πανύψηλος με βιβλική γενειάδα, εντελώς άκακος και καλοκάγαθος.

«Κουτάλες χωνιά ελάτε» διαλαλούσε καθημερινά στους δρόμους της Πάτρας, με ρούχα χιλιομπαλωμένα αλλά καθαρά. Ξαπόσταινε καμμιά φορά και δροσιζόταν στην βρυσούλα της πλατείας Όλγας, όπου με δέος και φόβο τον κοιτούσαν τα πιτσιρίκια, «να είσαι καλό παιδί γιατί θα σε πάρει ο Κουταλάς» τα φοβέριζαν οι μανάδες για να είναι καλά παιδιά. Αγέρωχος, λιγομίλητος, σοβαρότατος ως επαγγελματίας και υπερήφανος ασκούσε το επάγγελμά του έως το 1958, όταν ήταν 100 χρονών. Αγέρωχος ως ήταν δεν δεχόταν ελεημοσύνη από κανέναν διαλαλώντας διαρκώς την πραμάτεια του. Τότε αρρώστησε και μετά από ενέργειες Πατρινών μπήκε στο Πτωχοκομείο με διάφορα προβλήματα υγείας. Εκεί τον φρόντιζαν επιμελώς και έζησε όμορφα και ευτυχισμένα τα τελευταία του χρόνια.

Έσβησε ήσυχα στο κρεβάτι του δύο χρόνια μετά πλήρης ημερών, στα 102 χρόνια του, σαν σήμερα την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου του 1960 στις 9 το βράδυ πριν από 58 ακριβώς χρόνια, όπως λέει και το πιστοποιητικό θανάτου του, από γεροντική εξάντληση και γάγγραινα κάτω άκρων.

Ο θάνατος του δηλώθηκε στο ληξιαρχείο ενώπιον του τότε ληξίαρχου Πατρών Διογένους Νικ. Παπούλια την επομένη μέρα στις 9 το πρωΐ από τον επίσης τρόφιμο του Πτωχοκομείου Παναγιώτη Νταμάστη κατά την πιστοποίηση του ιατρού Ιωάννη Κατσαρού.

Ο Δημήτριος Βγενής ήταν ανύπαντρος και δεν άφησε απογόνους.

Στην σπάνια και νοσταλγική αυτή φωτογραφία εικονίζεται λίγες μέρες πριν τον θάνατο του με την προϊσταμένη του Πτωχοκομείου Κυριακούλα Σπυροπούλου η οποία με πολύ αγάπη και φροντίδα τον οδηγεί στο προαύλιο βοηθώντας τον να κάνει τον καθημερινό περίπατο του.