Failed state

Ο αγγλοσαξονικός όρος του τίτλου χρησιμοποιείται για να περιγράψει συνήθως χώρες του τρίτου κόσμου, οι οποίες παραδομένες σε χρόνια κατάσταση παρακμής, αποτελούν κράτη αποτυχημένα, των οποίων η μόνη ρεαλιστική ελπίδα είναι η πλήρης αποσύνθεση της παρούσας κατάστασης και η ακόλουθη εκ θεμελίων ανασυγκρότηση.

Εάν κάποια στιγμή αποφασίσουμε να βάλουμε στην άκρη τον στρουθοκαμηλισμό που διαχρονικά μας χαρακτηρίζει και να αποφασίσουμε να κοιταχτούμε στον εθνικό μας καθρέπτη, αυτή ακριβώς θα είναι η εικόνα που θα αντικρίσουμε.

Η γύμνια τέτοιων κρατών, παρουσιάζεται σε όλο το θλιβερό της μεγαλείο, κυρίως σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Εκεί είναι που «λάμπουν» η ανετοιμότητα, η ανοργανωσιά και το καθεστώς απόλυτης διάλυσης στο οποίο βρίσκονται.

Στην Ελλάδα, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε θύματα και θεατές μίας τέτοιας κατάστασης. Και δεν θα είναι και η τελευταία.

Τις τελευταίες δεκαετίες, πλήθος απροσδόκητων συμβάντων μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως τέτοια παραδείγματα –είτε πρόκειται για φυσικές καταστροφές –φωτιές, σεισμοί, κλπ.- είτε πρόκειται για πολιτικά γεγονότα –για παράδειγμα τα Ίμια. Αντίστοιχο, ήταν και η φονική πυρκαγιά της προηγούμενης Δευτέρας στην Ανατολική Αττική.

Για πολλοστή φορά, γίναμε μάρτυρες ενός κρατικού μηχανισμού έρμαιου στη δίνη ενός φυσικού φαινομένου, που ανέμενε κάποιον από μηχανής θεό να κάνει την σωτήρια παρέμβασή του –να κοπάσει ο άνεμος ή να βρέξει για να νικηθεί η φωτιά!

Οι φορολογούμενοι πολίτες έχουν ανάγκη το κράτος ακριβώς σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως, στην Ελλάδα του 2018, για ποιο ακριβώς κράτος μιλάμε;

Μιλάμε για το διαχρονικό φέουδο των εκάστοτε κομματικών μηχανισμών. Για το απόλυτο πεδίο ρουσφετιών και διορισμών, στο άψυχο σώμα του οποίου ασελγούν δεκαετίες τώρα, κυβερνήσεις, κόμματα και συνδικαλιστικοί φορείς.

Μιλάμε για έναν κρατικό μηχανισμό, ορισμό του μπάχαλου. Για ένα χάος, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Για ένα σύστημα χωρίς συντονισμό, χωρίς ισχύουσες ιεραρχίες, χωρίς πλάνα και σχέδια δράσης, γεμάτο από λειτουργούς που το μοναδικό τους προσόν είναι η κομματική ταυτότητα.

Βεβαίως, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Είναι τέτοια όμως η ισχύς των δομών της φαυλότητας και της παρακμής, που αυτόματα τις καθιστούν ανίκανες να κάνουν την οποιαδήποτε διαφορά.

Αυτή δε η εικόνα, ισχύει σε όλο το εύρος του. Από την κυβερνητική κορυφή μέχρι και την τελευταία δομή τοπικής αυτοδιοίκησης της χώρας.

Εάν τα είχαμε συνειδητοποιήσει αυτά και πολλά άλλα, τις τραγικές τους συνέπειες θα έπρεπε να τις αναμένουμε. Ακριβώς όμως επειδή συνεχίζουμε να υπνοβατούμε, κάθε φορά πεταγόμαστε έντρομοι από τον λήθαργο, με την απορία για το πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον ομφαλό της γης, εν έτει 2018.

Στο βασίλειο της υποκρισίας, υπάρχουν πολλά ακόμα που θα συνεχίζουν να μας ξαφνιάζουν.

Για τις ευθύνες των κυβερνώντων, δεν έχει νόημα να χυθεί περισσότερο μελάνι. Όπως και να ‘χει –είτε πρόκειται για τον Μάη, είτε για το φθινόπωρο του ’19-, εισερχόμαστε σε χρονιά εκλογών, με την επόμενη κυβέρνηση να οφείλει να βάλει ως απόλυτη προτεραιότητά της τη ριζική αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, σχεδιάζοντας από τώρα τις ανάλογες κινήσεις της.

Αν θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σε μια χώρα διαφορετική, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μια εκκίνηση.

Ας ξεκινήσουμε απ’ το Μάτι.