Σταύρος Ζαλμάς στο thebest: "Νιώθω περήφανος όταν ένας αλλοδαπός θέλει με χαρά να σηκώσει την Ελληνική σημαία"

Συνέντευξη με αφορμή την παράσταση "Μια ξεχωριστή μέρα"

Στην Πάτρα βρίσκεται αυτές τις ημέρες ο ηθοποιός Σταύρος Ζαλμάς καθώς παρουσιάζει στο θεατρικό κοινό της πόλης , μαζί με την Δήμητρα Ματσούκα, την παράσταση «Μία ξεχωριστή μέρα». Η πολυβραβευμένη ταινία ορόσημο του Έττορε Σκόλα, ανεβαίνει σε θεατρική διασκευή του Αλέξανδρου Ρήγα και σκηνοθεσία της Άσπας Καλλιάνη και παρουσιάζεται στο Θέατρο «Πάνθεον».

Ο Σταύρος Ζαλμάς μίλησε στο thebest.gr για το έργο, τα μηνύματα που στέλνει αλλά και για το πώς συνδέονται με το σήμερα.

Αυτές τις μέρες βρίσκεστε στην Πάτρα. Ποια είναι ή σχέση σας με την πόλη και το κοινό της;

Δεν έχω προσωπική σχέση με την πόλη αλλά έχω βρεθεί πολλές φορές σε αυτή είτε σε ταξίδια προς Ιταλία είτε με παραστάσεις. Τα τελευταία χρόνια έχω παίξει τρία συνεχόμενα καλοκαίρια στο Αρχαίο Ωδείο.

Το κοινό της πόλης είναι πραγματικά θεατρόφιλο και αυτό το έχω βιώσει. Υπάρχει ενδιαφέρον σε αυτή την πόλη για το θέατρο και δεν είναι τυχαία η ιστορία που έχει σε αυτό και με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της.

Αυτη τη φορά ήρθατε με την παράσταση "Μία ξεχωριστή μέρα"... Λίγα λόγια για τον ρόλο που υποδύεστε ....

Ο Γκαμπριέλε είναι ένας ευγενικός και σκεπτόμενος άνθρωπος ο οποίος είναι αντικαθεστωτικός ... ζει την δεκαετία του 1930, στην Ιταλία οπου υπάρχει λαοπρόβλητος φασισμός κι αν δεν είσαι εγγεγραμμένος στο φασιστικό κόμμα είσαι στο περιθώριο και έχεις να αντιμετωπίσεις δυσαρεστες καταστάσεις.

Είναι εκφωνητής στο ραδιόφωνο και δεν αντέχει καθόλου την υποκρισία, τη βία και τη μισαλλοδοξία που υπάρχουν στην κοινωνία και το φασιστικό καθεστώς. Τον βλέπουμε λίγο πριν έρθουν να τον συλλάβουν προκειμένου να τον εξορίσουν…

Τι θαύμαζετε περισσότερο σε αυτον τον χαρακτήρα;

Την ευγένεια και την έμφυτη παιδικότητα του. Παρα τις αντίξοες καταστάσεις μπορεί να κάνει τα πικρά γλυκά και να προχωράει. Αν και είναι μοναχικός άνθρωπος, παλεύει για την επικοινωνία και όταν του δίνεται ή δυνατότητα την καλλιεργεί.

Λίγα λόγια για το έργο…

Στο έργο βρισκόμαστε σε μία συγκεκριμένη μέρα οπου ο Χίτλερ έχει πάει να επισκεφτεί την Ρώμη και ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους για να τον υποδεχτεί. Στην πολυκατοικία οπου ζει έχει μείνει μόνο μία γυναίκα (την υποδύεται η Δήμητρα Ματσούκα) που έχει έξι παιδιά. Είναι μια γυναίκα που εχει χασει τον εαυτο της ... ειναι καταπιεσμένη και εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι με εναν φαλλοκράτη σύζυγο.

Γνωρίζονται τυχαία τη στιγμή που ο Γκαμπριέλε σκέφτεται να αυτοκτονήσει. Περνάνε όλη τη μέρα μαζί μέχρι που θα το συλλάβουν κι αυτή θα γυρίσει στο σπίτι της αλλαγμένη.

Ποια είναι τα μηνύματα και οι προβληματισμοί που συναντάμε σε αυτό;

Μέσα σε αυτή την μέρα που περνάνε μαζί αυτοί οι δύο άνθρωποι βλέπουμε όσα θα θέλαμε να πούμε και σήμερα. Στις μέρες μας ο φασισμός έχει αρχίσει να εμφανίζεται πολύ έντονα σε όλο τον κόσμο με τον έναν ή τον άλλο τροπο.

Το μίσος, η βία, η μισαλλοδοξία, η υποκρισία που είναι στοιχεία του φασισμού υπάρχουν και σήμερα. Μπορεί να είμαστε στον 21ο αιώνα αλλά υπάρχουν ακόμα καταπιεσμένες γυναίκες. Μπορεί να λέγονται πολλά αλλά γυναίκες ακόμα δεν απολαμβάνουν αυτά που θα έπρεπε και δεν έχουν την θέση που θα έπρεπε στη νοοτροπία των αντρών.

Στο έργο βλέπουμε και τη δύναμη που αποκτά ο άνθρωπος όταν σταματά να τον νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Αυτό το " Τι θα πει ο κόσμος" πώς έχει λειτουργήσει στη δική σας ζωή;

Δεν έδωσα ποτέ σημασία σε αυτό και δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα πει ο κόσμος. Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα ζούσε τη ζωή του με αξιοπρέπεια και με εναν τρόπο που ήθελα να ζω και που θα ήθελα και οι άλλοι να ζουν.

Ήμουν σίγουρος οτι μπροστά σε οποιαδήποτε απόφαση θα έπαιρνα τη σωστή για εμένα. Με ένοιαζε να είναι o,τι κάνω σύμφωνο με τη δική μου ηθική.

Ποια είναι τα πράγμα τα που σας τρομάζουν ή σας ενοχλούν στον κόσμο μας σήμερα;

Πρώτα είναι μια αδιαφορία που αισθάνομαι οτι υπάρχει. Ή κοινωνία έχει σοκαριστεί, έχει φοβηθεί και στα μεγάλα αστικά κέντρα υπάρχει μια αδιαφορία για το τι συμβαίνει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι από την ώρα που κλείνονται στα σπίτια τους δεν θέλουν να ασχολούνται με το τι συμβαίνει εξω, ακόμα κι αν είναι κάτι που τους ενοχλεί.

Με ενοχλεί το θέμα των ιδιαιτεροτήτων και των διαφορετικοτητων μέσα στην κοινωνία. Ενω ή ελληνική κοινωνία ηταν μία μεσογειακή κοινωνία παρα πολύ ανεκτική, με όλη την πικάντικη γεύση της μεσογειακής κοινωνίας,αλλά και φιλόξενη εξαιτίας της υποκρισίας της εξουσίας, απ όπου κι αν προέρχεται, έχει μεταλλαχτεί σε μια κοινωνία η οποία δεν είναι ουτε ανεκτική είναι ουτε φιλόξενη.

Για παράδειγμα;

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ξένους. Αυτό το φοβερό πράγμα που συμβαίνει στα σχολεία και έχει ξεκινήσει εδώ και μία δεκαετία. Εγώ αισθάνομαι περήφανος εαν ένας αλλοδαπός θέλει με χαρά να σηκώσει τη σημαία μας. Αντί όμως να είμαστε περήφανοι που ένας αλλοδαπός δέχεται να σηκώσει τη σημαία μας σα να είναι δική του …Τελικά αισθανόμαστε το αντίθετο και δημιουργούμε θέμα.

Αυτος ο συντηριτισμος, η αδιαφορία και η υποκρισία με ενοχλούν.

Ποιες είναι οι ειδήσεις που σας έχουν σοκάρει το τελευταίο διάστημα;

Όλα αυτά που σχετίζονται με το τι συμβαίνει στον κόσμο. Όλα αυτά που συμβαίνουν με τον ISIS και τους πρόσφυγες στο Αιγαίο, η αντιμετώπιση τους απο την Ευρώπη είναι φοβερά πράγματα και απίστευτα γεγονότα που μόνο θλίψη μπορούν να σου φέρουν και μάλιστα ανακόπτουν και οποιαδήποτε αισιοδοξία μπορεί να θέλει να αισθανθεί κάποιος.

Βλέπεις οτι με την παγκοσμιοποιηση δεν υπάρχει πια ή έννοια της πατρίδας, τείνουν όλα να ομογενοποιηθούν στον πλανήτη. Πατρίδα δεν είναι πλέον τα σύνορα, τα ντουβάρια και τα χωράφια αλλά αυτή η κατασταση δικαιoσύνης, προοδου, αλληλεγγύης και αγάπης που μπορούμε να δημιουργούμε γύρω μας.

Εάν αυτό δεν υπάρχει... ο πλανήτης Γη γίνεται πλέον πολύ αφιλόξενος. Ο κόσμος δεν διοικείται απο ηγέτες με οράματα αλλά από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που έχουν τους πολιτικούς σαν... υπαλλήλους τους. Βλεπουμε οτι οδηγούμαστε σε ένα δεύτερο Μεσαίωνα.

* Η παράσταση "Μια ξεχωριτή μέρα" μετά την Πάτρα ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη όπου θα κάνει πρεμιέρα στις 8 Δεκεμβρίου.

Το «Μία Ξεχωριστή Μέρα» είναι από γραφής ένα θεατρικής σύλληψης δράμα. Με την οξυδερκή ματιά και το καυστικό χιούμορ του συγγραφέα και μέσα από ένα παγκόσμιο πλαίσιο υψίστης σημασίας για την Παγκόσμια ιστορία, «βουτά» στις πιο ενδόμυχες σκέψεις των ανθρώπων, για να αναδείξει το απόλυτα προσωπικό σε παναθρώπινο.

Το ατομικό «παράπονο», σε συλλογική ανάγκη, το απλό χαμόγελο σε ελπίδα.

Για να φωτίσει τις μικρές δικτατορίες που ζούμε ή ανεχόμαστε γύρω μας, για να βοηθήσει να δούμε τους ήρωες της καθημερινότητας, για να μας καταστήσει απόλυτα αντιληπτό ότι η ζωή μας, μας ανήκει… και είτε την διαχειριστούμε σαν όνειρο, είτε σαν σκουπίδι, αυτή θα περάσει… όλα είναι στο χέρι μας… από τον Πόλεμο, μέχρι την Αγάπη…

Μια ξεχωριστή μέρα, μια ξεχωριστή παράσταση για την δύναμη που αποκτάμε όταν σταματήσουμε να μας νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, και ζήσουμε στον κόσμο που εμείς δημιουργούμε. Ακόμα και αν αυτός ο κόσμος αντέχει μόνο δύο. Ακόμα και αν αυτός ο κόσμος αντέχει μόνο μέχρι την δύση του ηλίου,

"Μια ξεχωριστή μέρα"

Μετάφραση/ Διασκευή: Αλέξανδρος Ρήγας

Σκηνοθεσία: Άσπα Καλλιάνη

Σκηνικά: Group 1

Φωτισμός: Γιώργος Φρέντζος

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Μελισσινός

Ηχητικός Σχεδιασμός: Κωστής Κόντος

Βοηθός Σκηνοθέτη Κωνσταντίνα Σταυροπούλου

Ενδυματολόγος Ελένη Μπλέτσα

Κατασκευή Σκηνικών Eno Shkodrani

Φωτογραφίες Χρήστος Κοτσιρέας

Παραγωγή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΣΕΡΡΩΝ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΗΓΑΣ