Η Πατρινή Χαρά Λαμπροπούλου έζησε με τους "Ανέγγιχτους" στην Ινδία και μιλά στο thebest.gr για τη συγκλονιστική της εμπειρία - ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Πριν λίγες μέρες επέστρεψες από την Ινδία. Ένα ταξίδι που έγινε με την actionaid. Πώς προέκυψε;

Ένα εθελοντικό ταξίδι με την actionaid γυρίζε χρόνια στο μυαλό μου. Νομίζω απλά ότι τώρα ωρίμασε η σκέψη και αποφάσισα να το κάνω, ούσα ανάδοχος σε 3 παιδιά για αρκετά χρόνια. Ήθελα να δω από κοντά τι συμβαίνει στις χώρες αναδοχής. Ήθελα όμως πολύ περισσότερο, να είμαι μέρος της βοήθειας έμπρακτα πλέον και όχι μόνο οικονομικά. Έτσι όταν ήρθε η ενημέρωση ότι θα πραγματοποιηθεί το επόμενο ταξίδι, δήλωσα συμμετοχή στα πρώτα 30 λεπτά χωρίς να σκεφτώ τίποτε περισσότερο.

Οι μέρες αναμονής μέχρι την ανακοίνωση των συμμετεχόντων οφείλω να πω ότι φάνταζαν διπλές και τρίδιπλες σε διάρκεια ευτυχώς όλα πήγαν καλά και ήμουν μία από τους 42 εθελοντές από Ελλάδα και Κύπρο.

Είχαμε μία συνάντηση , ένα μήνα πριν το ταξίδι, στα γραφεία της Actionaid. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση η αληθινή χαρά όλων μας. Στην Ελλάδα της κρίσης, της κακίας, της μιζέριας, 42 άνθρωποι ήταν χαρούμενοι που θα πληρώσουν και θα κάνουν ένα ταξίδι , που θα κουραστούν, που θα βρωμίσουν, αλλά και που θα προσφέρουν. Δεν αργήσαμε να γίνουμε ΟΜΑΔΑ. Άκουσα κάποιους ανθρώπους να λένε ότι είναι το 2ο, το 3ο ακόμα και το 7ο ταξίδι τους, τώρα τους καταλαβαίνω. Αυτά τα ταξίδια όπως είπε και μία κοπέλα «είναι σαν τα πατατάκια, ποτέ δεν μπορείς να φας μόνο ένα».

Ποιος ήταν ο σκοπός του ταξιδιού;

Βρεθήκαμε λοιπόν στην πολιτεία Uttar Pradesh, κοινότητα Σαι Τζιότι, στην περιοχή Lalitpur (545 χλμ από το Νέο Δελχί), και συγκεκριμένα σε 4 χωριά, Seepri, Bant, Bhadyawara, Garhol.

Στόχος και σκοπός μας ήταν να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη θα έλεγα. Τουλάχιστον εγώ έτσι το βίωσα. Πρακτικά όμως μιλώντας η επίσκεψη μας συνέπεσε με την εποχή της καλλιέργειας για την φυλή των SAHARIYAS. Αυτό σημαίνει ότι σκάψαμε, ποτίσαμε, σπείραμε, και περιφράξαμε τις καλλιέργειες τους. Καθώς επίσης χτίσαμε δύο χώρους (καλύβες - αίθουσες όπως θέλεις τους λες, λίγη σημασία έχει) έναν για την συνάντηση των κατοίκων της κοινότητας και έναν για πού θα χρησιμεύσει σαν χώρος δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών.

Κάθε απόγευμα επισκεπτόμασταν έργα της actionaid στη  περιοχή , προκειμένου να δούμε από κοντά τα αποτελέσματα της δουλειάς τους. Επισκεφθήκαμε σχολεία, τον ραδιοφωνικό σταθμό της περιοχής, κάποια προγράμματα ενδυνάμωσης γυναικών, κλπ..

Πώς μπορεί να βοηθήσει κανείς μέσω της action aid;

Βασικά με το να πιστέψει στην Actionaid. Αυτό είναι η αρχή.Μπορεί κανείς να βοηθήσει ως ανάδοχος παιδιού, δωρητής, εθελοντής, υπογράφοντας τις εκάστοτε εκστρατείες, ή στέλνοντας τα παιδιά μας στο εκπαιδευτικό της κέντρο.

Η Actionaid έχει πολλές δράσεις και προγράμματα που τρέχουν, με βασικότερο την αναδοχή των παιδιών σε περιθωριοποιημένες κοινότητες σε Λατινική Αμερική, Αφρική και Ασία.

Τι εικόνες αντίκρισες σε αυτό το ταξίδι;

Νομίζω ότι δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς.Φθάνοντας αργά το βράδυ στο Lalitpur, μετά από 2 αεροπλάνα συνολικής πτήσης 10 ωρών, και τρένο (μουτζούρη) 10 ώρες επιπλέον, έπαθα το πρώτο σοκ από την μυρωδιά, από τους ανθρώπους.

Σκέφτηκα όμως ότι είναι επιλογή μου και θα την υποστηρίξω μέχρι τέλους. Μοιραστήκαμε στα ξενοδοχεία (όχι βέβαια ακριβώς όπως τα έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους από άποψη υποδομών και καθαριότητας). Την επόμενη ημέρα χωριστήκαμε σε ομάδες, επιβιβαστήκαμε στα τζιπάκια και η κάθε ομάδα πήρε τον δρόμο προς το χωριό που όριζε το πρόγραμμα. 1-2 ώρες σε χώμα, πέτρες και λακκούβες.. Τίποτα όμως δεν σε νοιάζει. Η δράση έχει ξεκινήσει. Παρατηρούσα γύρω μου και έβλεπα τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα από όσα έχω συνηθίσει εδώ, στην Ελλάδα του πολιτισμού.

Έβλεπα ανθρώπους ξυπόλητους να μας κοιτούν περίεργα, να μας χαιρετούν και να μας χαμογελούν.. Έβλεπα σκουπίδια,έβλεπα υποτυπώδη σπίτια,έβλεπα «μαγαζιά», έβλεπα αγελάδες παντού... και όλα αυτά συνυπήρχαν αρμονικά με την απίστευτα έντονη μυρωδιά από τα ζώα, και τον ήχο από τις συνεχόμενες κόρνες.

Χρώματα έντονα παντού και φτώχεια…!!  Άνθρωποι καθισμένοι στις άκρες των δρόμων, γυναίκες μόνιμα φορτωμένες, με ξύλα , με νερά και παιδιά.. πολλά παιδιά. Άλλα σε αυλές σπιτιών να τρέχουν, άλλα να κουβαλάνε νερό, και άλλα με τις στολές τους να πηγαίνουν σχολεία. Μία μούρλια. Κοιτούσα και δεν τολμούσα να βγάλω την φωτογραφική μηχανή προκειμένου να μην χάσω ούτε ένα κομμάτι του πάζλ.

Φθάνοντας στα χωριά μας είχαν ετοιμάσει «γιορτές» καλωσορίσματος για να μας δείξουν έμπρακτα την χαρά τους. Εκεί είναι που το πρώτο δάκρυ έκανε την εμφάνιση του, δεν ήξερα βέβαια ότι στην συνέχεια θα ακολουθούσαν πολλά ακόμα. Εκεί όλοι οι άνθρωποι του χωριού ήταν παρόντες. Κοιτούσες τα μάτια τους και εισέπραττες χαρά και ευγνωμοσύνη. Είναι το σημείο που η καρδιά αρχίζει να γεμίζει...

Τι σκεφτόσουν κατά την επιστροφή σου;

Άπειρες σκέψεις που δεν μπορούσαν να εκφραστούν όλα όσα είδαμε και ζήσαμε. Ήταν τόσο διαφορετικά.. δεν ξέρω αν ήταν διαφορετικά καλά, ή διαφορετικά άσχημα. Σκεφτόμουν με τι λέξεις μπορώ να περιγράψω όσα έζησα, όσα είδα, όσα εισέπραξα.

Κατέληξα ότι δεν θα βρω, γιατί αν δεν ζήσεις δεν θα καταλάβεις. Σκεφτόμουν πως ζουν , και πως ζω. Ξέρω ότι δεν μπορώ να φέρω το εκεί εδώ, ούτε το εδώ εκεί, ξέρω ότι δεν πρέπει να έχω τύψεις για την διαφορετικότητα μας.

Είναι ο τίτλος από το βιβλίο που είχα μαζί μου "η ζωή που έλειπε¨... ναι αυτό θα έβαζα και εγώ σαν τίτλο σε αυτό το ταξίδι. Διαισθάνομαι έναν χείμαρρο συναισθημάτων , που προσπαθώ να διαχειριστώ. ξέρω ότι εισέπραξα γνήσια αγάπη, ένιωσα σφιχτές αγκαλιές και είδα αληθινά χαμόγελα. Ξέρω σίγουρα ότι η ψυχή μου είναι γεμάτη, και ένα κομμάτι της καρδιάς μου ανήκει σε αυτήν την φυλή  των ανέγγιχτων Sahariyas.

Αισθάνομαι ότι αυτό το λίγο μας που το ταξιδέψαμε μέχρι την Ινδία , έγινε πολύ ... έγινε αγάπη, γέλια και χοροί.. αυτό φθάνει… δεν είναι άλλωστε τόσο η βοήθεια στα έργα τους όσο η ψυχολογική υποστήριξη ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν και έχουν ταξιδέψει από ένα μέρος τόσο μακριά απλά και μόνο για αυτούς!!!!!

Τι είναι αυτό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Δεν θα ξεχάσω τα μάτια τους.. αυτό το έντονο βλέμμα τους που σε «διαπερνούσε», που μαρτυρούσε τα πάντα τους…

Δεν θα ξεχάσω τον δισταγμό τους να μας ακουμπήσουν ακόμα και όταν το ζητούσαμε..

Δεν γίνεται να ξεχάσω την φιλοξενία τους… με όσα λίγα μέσα είχαν.

Θα θυμάμαι πόσες φορές με συγκίνηση μας είπαν στην  τελετή αποχαιρετισμού, ότι μας ευχαριστούν που ΔΕΝ κάναμε διακρίσεις.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ένα κοριτσάκι που πριν φύγουμε μου ψιθύρισε «please come back in India again”.

Δεν θα ξεχάσω τα πρόσωπα τους όταν για τελευταία φορά μπήκαμε στα αυτοκίνητα για να φύγουμε , και τα δάκρυα που προσπαθούσαμε όλοι μας να κρύψουμε.

"Τι σκέφτομαι τώρα που γύρισα"

Αυτό το ταξίδι μου άφησε μεγάλη προίκα στην καρδιά... είμαι πολύ χαρούμενη που το πραγματοποίησα... ήταν πολύ δύσκολο αλλά δεν με απασχόλησε λεπτό. Δεν αισθάνομαι σπουδαία ή περήφανη, αισθάνομαι απλά ΓΕΜΑΤΗ... και στις μέρες μας αυτό είναι το ζητούμενο... γιατί έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε. Έχουμε ξεχάσει να δίνουμε, να μοιραζόμαστε και όπως διάβασα πρόσφατα κάπου «στις μέρες μας δεν είναι ο πλούτος που λείπει.. είναι το μοίρασμα».

Πριν φύγω άκουσα πολλούς να λένε «καλά θα πληρώσεις για να πας να σκάψεις και να χτίσεις;», άκουσα άλλους να λένε « εντάξει και εγώ θα το έκανα μωρέ»...

Δεν θα προσπαθήσω να εξηγήσω στους μεν τι είναι να «δίνεις» με την  καρδιά σου.. μα ούτε και να εξηγήσω στους δε, πόσο ζόρικο ήταν...

Δεν θα προσπαθήσω να πείσω κανέναν για όσα έζησα.. μου φθάνει που ήμουν εκεί και το ΒΙΩΣΑ με όλο μου το είναι…

Όσο τετριμένο και αν ακούγεται είναι ένα ταξίδι ζωής μέχρι το επόμενο… ένα από αυτά τα ταξίδια που γυρίζεις πίσω ..αλλιώς!!!!