Στις 4 Φεβρουαρίου στις ελληνικές αίθουσες η υποψήφια για 4 Όσκαρ ιδιαίτερη ταινία "Το Δωμάτιο"

Είναι από τις ταινίες που έχουν κάνει τη διαφορά, που μπορεί φαινομενικά να έχουν ένα δύσκολο θέμα αλλά συνάμα κερδίζουν απόλυτα τους θεατές.

Ο λόγος για την ταινία «The Room – Το Δωμάτιο» σε σκηνοθεσία του Λένι Άμπραμσον με την εξαιρετική ηθοποιό Μπρι Λάρσον, η οποία και διεκδικεί με αξιώσεις το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου και τον μικρούλη, μόλις 9χρονο Τζέικομπ Τρέμπλεϊ, στο ρόλο του γιου της.

Το σενάριο είναι της Έμα Ντόναχιου, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της ίδιας (κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός). Μάλιστα η συγγραφέας εμπνεύστηκε το όλο στόρι από την αληθινή, αποκαλυπτική υπόθεση που είχε προκαλέσει σοκ στην Αυστρία και σε όλο τον κόσμο, ενός Αυστριακού του Josef Fritzl που κρατούσε έγκλειστη την κόρη του σε ένα κελάρι για 24 ολόκληρα χρόνια.

Το φιλμ «Το Δωμάτιο» που από τις 4 Φεβρουαρίου 2016, θα αρχίσει να προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες (αναμένεται και στην Πάτρα, στα Ster Cinemas, στη Βέσο Μάρε), σε διανομή της Seven Films, είναι υποψήφιο για 4 βασικά Όσκαρ, καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α’ γυναικείου και διασκευασμένου σεναρίου.

Η ταινία έχει τιμηθεί με το βραβείο κοινού στο Διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ του Τορόντο, στον Καναδά.

Διάρκεια: 118 λεπτά.

Σύμφωνα με το στόρι, ο Τζακ είναι ένα ζωηρό πεντάχρονο αγόρι που ζει με τη Μαμά του. Εκείνη τον φροντίζει, τον προστατεύει, παίζει μαζί του και του διηγείται ιστορίες. Κάθε άλλο παρά φυσιολογική είναι όμως η ζωή τους, καθώς ζουν σε ένα μικρό χώρο χωρίς παράθυρα – το Δωμάτιο. Η Μαμά έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε αυτά τα δέκα τετραγωνικά για το Τζακ. Όσο η περιέργεια του μικρού αγοριού όμως μεγαλώνει, τόσο πιο εύθραυστη γίνεται εκείνη. Μαζί θα προσπαθήσουν να αποδράσουν για να έρθουν αντιμέτωποι με κάτι ακόμη πιο τρομακτικό: τον αληθινό κόσμο.

Η ιστορία του Δωματίου κατέπληξε κριτικούς κι αναγνώστες, όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα της Ντόναχιου το 2010, κι όχι μόνο έγινε bestseller, αλλά χαρακτηρίστηκε κι άμεσα κλασικό.  Μία ωδή στην αγάπη μιας μητέρας και του παιδιού της  και το ανθρώπινο σθένος, το μυθιστόρημα διερευνά τους δεσμούς  γονέα και παιδιού, όπως λίγα έχουν κάνει στο παρελθόν. Κανένα μυθιστόρημα επίσης δεν είχε ως κεντρικό αφηγητή ένα πεντάχρονο παιδί, που ο κόσμος που γνωρίζει είναι μονάχα ένα δωμάτιο. Η ατελείωτη αγάπη της μητέρας του, του έχει επιτρέψει να είναι ένα στοργικό παιδί γεμάτο όρεξη κι απορίες για τη ζωή.

Οι New York Times έγραψαν ότι το βιβλίο «παρουσιάζει ένα μοναδικό τρόπο έκφρασης της αγάπης, ενώ μας δίνει μια νέα οπτική στον κόσμο που ζούμε».

Το βιβλίο άρχισε πολύ γρήγορα να συγκεντρώνει βραβεία και διακρίσεις, κι έφτασε μέχρι τους φιναλίστ για το Βραβείο Man Booker.

Η ιστορία μοιάζει κλειστοφοβική και μοναδική ωστόσο με τον τρόπο που είναι σκηνοθετημένη, έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Η Έμα Ντόναχιου ήταν αναμφισβήτητα η καλύτερη υποψήφια για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της ιστορίας, που δούλεψε με τόση λεπτομέρεια, στην μεγάλη οθόνη. Αξίζει να σημειωθεί πως η Ντόναχιου δεν είχε ξαναγράψει σενάριο για τον κινηματογράφο.

«Πάντα ένιωθα ότι το Δωμάτιο θα μπορούσε να γίνει ταινία, γιατί η ιστορία έχει τρομερή δυναμική, αλλά ήξερα επίσης ότι μόνο ένας πολύ έξυπνος σκηνοθέτης θα ήξερε πως να το οπτικοποιήσει», αναφέρει η ίδια.

«Άρχισα να δουλεύω το σενάριο πριν ακόμη εκδοθεί το βιβλίο. Σκέφτηκα ότι ήταν ιδανική χρονική στιγμή γιατί δε θα παρέμβαινε κανείς. Ήθελα ν’ αρπάξω αυτή τη δύναμη και να έχω έτοιμο το προσχέδιο για τη στιγμή που θα ερχόταν η ιδέα. Οι συγγραφείς βασανιζόμαστε πολύ συχνά με αβεβαιότητες κι ανασφάλεια, αλλά με το Δωμάτιο, τα ένστικτα μου ήταν πάντα καθαρά και δυνατά».

Η Ντόναχιου δεν ενδιαφερόταν τόσο για τα εγκλήματα που διέπραξε ο Αυστριακός Φριτζλ, όσο για τα μεγαλύτερα ερωτήματα που προέκυπταν για την ανθρώπινη φύση και την ανάγκη για επιβίωση: Πώς να ήταν άραγε να είναι μητέρα σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο; Πώς μεγαλώνεις ένα παιδί αποκομμένο από την κοινωνία; Τί θα συνέβαινε αν ξαφνικά ζούσες στο μοντέρνο κόσμο μετά από μια ζωή αιχμαλωσίας;

Όπως αναφέρεται η μόνη επαφή της φυλακισμένης νεαρής μητέρας και του παιδιού της με τον έξω κόσμο είναι μόνο μία ηλιαχτίδα που μπαίνει κάθε πρωί στο δωμάτιο.

Για να μη νιώθει το κοινό ασφυκτικά με το χώρο του Δωματίου, η Ντόναχιου το χώρισε σε ζώνες, καθεμία από τις οποίες ήταν τεράστια στα μάτια του Τζακ. «Προσπάθησα πολύ να δημιουργήσω υπο-χώρους όπως το σημείο κάτω από το Κρεβάτι, η Ντουλάπα και το Μπάνιο. Δεν ήθελα να επικεντρωθώ στον περιορισμό του χώρου, αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν έτσι – όπως οι φυλακισμένοι- που έχουν δημιουργήσει τεράστιους κόσμους στα κεφάλια τους. Το Δωμάτιο προκαλεί τρόμο σ’εμάς, αλλά για το Τζακ είναι το σπίτι του, κι έτσι θα’ πρεπε να παρουσιάζεται».

Το δεύτερο μέρος της ταινίας που πραγματικά αναμένεται από τους σινεφίλ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, είναι πολύ διαφορετικό, ωστόσο δεν επιτρέπεται να αποκαλυφθούν περισσότερα στοιχεία.

Η Έμα Ντόναχιου γνώριζε ότι χρειαζόταν έναν ευρηματικό σκηνοθέτη για να δώσει στο Δωμάτιο τη ζωή που είχε οραματιστεί, αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι θα λάμβανε ένα μακροσκελές γράμμα από έναν Ιρλανδό που θα της εξηγούσε επακριβώς πως θα το έκανε αυτό. Το γράμμα ήταν από τον Λένι Άμπραμσον, γνωστό για τα What Richard did και Frank.

Ο Άμπραμσον αυτό που ένιωσε και περιέγραψε στην συγγραφέα και σεναριογράφο ήταν ότι: «το Δωμάτιο είναι ο κόσμος του Τζακ και ταυτόχρονα η φυλακή της μαμάς». Ο Άμπραμσον γοητεύτηκε άμεσα με το βιβλίο, βρίσκοντας το εξαιρετικά διορατικό. «Το βιβλίο με επηρέασε βαθιά ως σκηνοθέτη, ως γονιό, ακόμη κι ως πρώην παιδί», σχολίασε. «Είχα πολύ δυνατά συναισθήματα κι όραμα για την ταινία, φανταζόμουν ακόμη και τους διαλόγους που έκανα με την Έμα πριν τη γνωρίσω. Θέλησα να στείλω ένα γράμμα για να εκφράσω αυτό που ήθελα να πω καθαρά και παθιασμένα.  Όταν κάθισα να το γράψω κατέληξε να είναι μια μικρή ανάλυση του βιβλίου, και όλα τα προβλήματα που θεωρούσα ότι ένας σκηνοθέτης θα συναντούσε στην κινηματογραφική του μεταφορά και τρόπους να τα αποφύγει».

Αρχικά η Ντόναχιου ήταν διστακτική ωστόσο ο Άμπραμσον με την Element Pictures συνέχισαν να την εντυπωσιάζουν και τα κομμάτια του παζλ είχαν αρχίσει να ενώνονται. Το  Film4 (Δώδεκα Χρόνια Σκλάβος, Slumdog Millionaire) και το Irish Film Board ενώθηκαν με την ομάδα στη συνέχεια ενώ ακολούθησε και η Καναδική εταιρεία No Trace Camping μπαίνοντας στην παραγωγή.

*Η ταινία στα Αμερικάνικα ταμεία τα έχει πάει συμπαθητικά με κοντά 8 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις.

Επιμέλεια κειμένου - ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ