Η Ζακελίνα Κυρούση περιγράφει στο thebest.gr τη νέα ζωή της στην Σαντορίνη

Τα πάντα γιατρεύονται με αλμυρό νερό: δάκρυα, ιδρώτα, θάλασσα… Ίσως όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά και ίσως όχι μεμονωμένα. Τουλάχιστον στη δική μου ζωή σχεδόν πάντα υπάρχει ένας συνδυασμός αν όχι και των τριών, τουλάχιστον των δύο απ’ αυτά.

Τα δε δάκρυα, έχουν πάντα την τιμητική τους! No matter what, no matter where, no matter why που λέμε και στην Ελλάδα είτε είναι χαράς, λύπης, είτε φυσικά οργής είναι μια απ’ τις πρώτες επιλογές έκφρασης, αποφόρτισης, ίασης και τελικά κάθαρσης.. Όσο για τον ιδρώτα και τη θάλασσα, στη χώρα μας δεν μπορούμε να τ’ αποφύγουμε. Εξάλλου, ποιος μπορεί να θέλει να αποφύγει τη θάλασσα! Τον δε ιδρώτα, τώρα που έγινε της μόδας οι άντρες ν’ αφήνουν γενειάδα και οι γυναίκες μασχάλη, τέλος, τον παντρευτήκαμε. Κι αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί επαναστάτες και νεοχίπυς και να επιδιώξουμε την απόλυτη επιστροφή στη φύση, το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι οι άντρες να την αφήνουν την τρίχα στην πλάτη, στο στήθος στη φαλάκρα εμφύτευση και οι γυναίκες στη γάμπα, στο μουστάκι, στο μπικίνι και όπου αλλού μπορούμε, όχι μόνο δικαιώνοντας έτσι τον Δαρβίνο αλλά και ανατρέποντάς τον αφού η εξέλιξη του ανθρώπου θα είναι ο πίθηκος. Ξέφυγα, για άλλο θέλω να γράψω…

Έλεγα λοιπόν ότι, τα τελευταία χρόνια μετά το στοιχειωμένο πια 2009 που ζούμε την απέραντη εποχή της κρίσης(=κρίνω), δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν εντάξει το κλάμα στην καθημερινότητά τους σαν ένα είδος άσκησης, ανεξαρτήτου ηλικίας.. Βλ. «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις» κλπ. Την πέρασα αυτή τη φάση αν και τώρα φυσικά, όποτε χρειάζεται, δεν την αποποιούμαι! Πλέον όμως προτιμώ το γέλιο ή έστω το χαμόγελο! Ξαναθυμήθηκα το παλιό μου μότο «ζεις ό,τι προκαλείς» και αποφάσισα να της γελάω της ζωής αντί να την κλαίω. Αρκετά. Αποφάσισα να την ακολουθήσω. Τη ζωή. Εννοώ…ΤΗ ΖΩΗ! Και αποφάσισα να την αλλάξω. Τη ζωή ΜΟΥ. Στα 50 μου. Πάντα έτσι της έκανα, όπως διαπιστώνω κάνοντας τον μέχρι τώρα απολογισμό μου. Την άλλαζα διαρκώς. Στατιστικά παρατηρώ ότι μου προκύπτει κάθε 7-8 χρόνια να κάνω μια στροφή. Όχι μόνο για να αισθάνομαι αλλά και για να ΕΙΜΑΙ ζωντανή. Rolling stone. Που δεν χορταριάζει.. Η ηλικία, γενικά, το μόνο νόημα που έχει είναι η απόκτηση εμπειριών που συλλέγεις καθώς διανύεις τα χρόνια σου και η εφαρμογή τους. Κανένα άλλο. Πριν 3 μήνες άφησα ανθρώπους (με πόνο..), μια γειτονιά κι ένα σπίτι που είχα ζήσει με τα όμορφα και τ’ άσχημά του μια απ’ τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου για 15 χρόνια, έστειλα τα πράγματά μου σ’ ένα σπίτι που δεν είχα καν δει από κοντά στη Σαντορίνη, όσο τυχοδιωκτικό κι αν ακούγεται αυτό κι έκανα απλά…ένα βήμα. Το πρώτο! Για να πας, για να φτάσεις κάπου το μόνο που χρειάζεται είναι ένα βήμα! Αν για κάποιους έχουν ένα μικρό νόημα, μια μικρή σημασία οι λίγες κουβέντες που γράφω, θα παρακαλούσα να μου επιτρέψουν μια προτροπή: κάντε το το γ@*#^νο!

Κι αν ακόμη δεν ξέρω πού θα με πάει αυτό το βήμα, ξέρω από πού με τράβηξε: από κει που δεν είχα πια να δώσω. Όχι τόσο να πάρω, αλλά κυρίως να δώσω. Αν μπορείς, αν έχεις να δώσεις, θα πάρεις. Το αντίστροφο σηκώνει πολλά ερωτηματικά.. Επαγγελματικά, σαν πρώτο χώρο «πάρε-δώσε», θα βρεθώ σ’ ένα πανέμορφο παλαιοπωλείο, το Crossroad, στον Πύργο. Ιδρώνεις στον Πύργο γιατί έχει πολύ ανηφόρα-κατηφόρα! Στους άλλους τομείς;! Θα (ξανα)ονειρεύομαι. Επιτέλους κι απ’ την αρχή! Θα βουτάω στη θάλασσα, θα κλαίω από τις χαρές και τις λύπες που θα προκύπτουν και…θα ΖΩ! Και θα γιατρεύομαι. Και θα συνεχίζω μέχρι το τέλος, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου…που ίσως εκεί, να είναι και πάλι μόνον μια αρχή..