Πάτρα:Όλο και περισσότεροι στα ναρκωτικά, αλλά λιγότεροι στην απεξάρτηση - ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ από το ΚΕΘΕΑ

Την τελευταία πενταετία ήρθαν τα πάνω κάτω. Δουλειές και χρήματα χάθηκαν ή στην καλύτερη περίπτωση συρρικνώθηκαν δραματικά. Δεν χάθηκαν όμως μόνο αυτά. Κυρίως  φαίνεται να χάθηκε η προοπτική της βελτίωσης, της διεξόδου, η ελπίδα. Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν  έπληξαν το ψυχικό σθένος πολλών  και αυτό δημιούργησε ένα αρνητικό δίπολο για εκείνους που από πριν είχαν επιλέξει να «λύσουν» ή να «ξεχάσουν»  τα όσα τους προβλημάτιζαν, με «επισκέψεις» στον κόσμο των ναρκωτικών.

Από τη μια παρατηρείται αύξηση του αριθμού των χρηστών ναρκωτικών  και από την άλλη μείωση των ανθρώπων  που ζητούν βοήθεια για να απεξαρτηθούν. Όπως επισημαίνει στο thebest.gr η Ελευθερία Παππά, κοινωνική λειτουργός και υπεύθυνη του ΚΕΘΕΑ Οξυγόνο «φαίνεται ότι τώρα στα χρόνια της κρίσης υπάρχει ένα διπλό πρόβλημα. Υπάρχει αύξηση στους ανθρώπους που κάνουν χρήση, αλλά επειδή υπάρχει μια απελπισία γενικότερη, δεν πάνε  πολύ εύκολα για θεραπεία. Γιατί σου λέει και να κόψω τα ναρκωτικά, τι με περιμένει μετά; Δουλειά δεν θα βρω, δύσκολα είναι παντού, ας καθίσω εδώ που είμαι και όπου με βγάλει. Δεν  υπάρχει κίνητρο για θεραπεία».

Ωστόσο οι άνθρωποι του ΚΕΘΕΑ είναι εκεί και δίνουν τον αγώνα μαζί με αυτούς που επιθυμούν να ξαναβγούν στο «φως», χωρίς υποκατάστατα ουσιών, αλλά με ψυχολογική υποστήριξη και καθημερινές δραστηριότητες.

Το ΚΕΘΕΑ Οξυγόνο δημιουργήθηκε στην Πάτρα  το 2002. Στόχος είναι η πλήρης αποχή. Παρέχει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα απεξάρτησης ψυχοκοινωνικού τύπου με θεραπευτικές, εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Επίσης δίνεται υποστήριξη και  στις οικογένειές τους. Αλλά και έμφαση σε θέματα εκπαίδευσης και επαγγελματικής απασχόλησης.

Στην οδό Φωκαίας 26, στην πλατεία Ελευθερίας, στον 4^ο και 5^ο όροφο οι χρήστες περνούν τη μισή μέρα τους, λαμβάνοντας ψυχολογική υποστήριξη και αναλαμβάνοντας δραστηριότητες μιας φυσιολογικής καθημερινότητα. Άλλος φροντίζει για την καθαριότητα του χώρου, άλλος για το φαγητό της ημέρας.

«Εδώ είναι σαν σπίτι και αυτή είναι η έννοια της κοινότητας. Υπάρχει ένα ημερήσιο πρόγραμμα μέσα από το οποίο τα παιδιά μέσα από πρακτικές και θεραπευτικές δράσεις προσπαθούν να μάθουν έννοιες όπως η οργάνωση, ο προγραμματισμός, το να φροντίζω τον εαυτό μου, να μην τα περιμένω όλα έτοιμα από τους άλλους. Αυτό που μαθαίνουν τώρα είναι ότι, όπως όλοι οι ενήλικες, πρέπει να έχουν μια σειρά και κάποια όρια. Το πρωί έρχονται εδώ κι οργανώνονται. Μέσα από αυτά μαθαίνουν και βλέπουν τον εαυτό τους. Δεν είναι απλά ότι μαγειρεύω. Είναι πώς μαγειρεύω, τι φροντίδα δίνω στο φαγητό. Το μεσημέρι φεύγουν και κάνουν δραστηριότητες, είτε εκπαιδευτικές είτε αθλητικές. Εμείς τους βοηθάμε σε αυτούς τους τομείς και οικονομικά Παίρνουμε για παράδειγμα υποτροφίες. Έχουμε υποτροφίες  από το Δημοτικό Ωδείο και μαθαίνουν μουσική, από το καλλιτεχνικό εργαστήρι όπου μαθαίνουν ζωγραφική – κεραμική.  Έρχονται εδώ εθελοντές και τους κάνουν διάφορα πράγματα, όπως θεατρικό παιχνίδι και γυμναστική. Όταν ολοκληρώσουν τις πρακτικές δραστηριότητες ακολουθούν  οι θεραπευτικές συναντήσεις. Εκεί συζητάνε θέματα για τον εαυτό τους, τις δυσκολίες που έχουν, για τους στόχους τους, με την υποστήριξη της ομάδας. Εδώ γίνεται ομαδική συμβουλευτική».

Ο δύσκολος δρόμος της απεξάρτησης

Η απόφαση έχει ληφθεί αλλά ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Το πέρασμα στην αντίπερα όχθη  πολλές φορές  δυσκολεύει τους χρήστες που έχουν ενταχθεί σε πρόγραμμα και θέλουν τα εγκαταλείψουν. Η «μάχη» τους αφορά και την τάση για παραίτηση.«Η πιο μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζουν είναι το να επιμείνουν στην προσπάθεια» εξηγεί η κ. Παππά.

ΔΕΙΤΕ ΒΙΝΤΕΟ