Αναζητώντας ηλίθιους!

Αν και κανείς δεν θα ήθελε να είναι στην θέση του, εντούτοις όλοι επεδίωκαν να βρεθούν δίπλα του, έχοντας όχι πάντα και τις αγνότερες των προθέσεων. Ποιος άλλωστε θα έδινε βαρύτητα στα λόγια, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς ενός ηλίθιου. Παρά μόνο εάν υπέκρυπτε ιδιοτελείς, μελλοντικούς, σκοπούς.

Λοιπόν θα σας αποκαλύψω πως εντελώς αυθόρμητα – ίσως σε ένα παιχνίδι του μυαλού- θυμήθηκα τον Ντοστογιέφκι και τον πασίγνωστο ήρωα του ρώσου συγγραφέα.

Πόσο αφελείς μπορεί να θεωρούμαστε; Πόσο εύκολα πιστεύουν πως μπορούμε να συγχωρούμε όσους μας έβλαψαν; Πόσο άκριτα ευελπιστούν ότι αποδεχόμαστε τα πάντα, δίχως να αποδίδουμε ευθύνες σε κανέναν;

Όλα τα παραπάνω…χαρίσματα διέθετε ο μυθιστορηματικός ηλίθιος και ορισμένοι είναι πεπεισμένοι πως διαθέτουμε. Πως αλλιώς μπορεί με την κοινή λογική (έστω και την απλοϊκή του «ηλίθιου ήρωα») να εξηγηθεί το κείμενο του νομοσχεδίου που είδε τα φώτα της δημοσιότητας. Ώστε να διαβουλευτούμε και να το κατατάξουμε μεταξύ των ευφυών νόμων του κράτους.

Φόρος Ακίνητης Περιουσίας, ο τίτλος του, ή κάπως έτσι (άλλωστε δεν ενδιαφέρει παρά το περιεχόμενό του).

Σύμφωνα με τους επαϊοντες πλέον κάθε ιδιοκτησία θα φορολογείται. Ορθώς θα πείτε και θα ταχθώ αβλεπί στο πλευρό σας.

Είπαμε όλοι πρέπει να συνεισφέρουν για να ορθοποδήσει αυτή η εσχατιά τα Ευρώπης , η Ελλάδα μας. Αλλά σε όλα τίθενται όρια (παρεμπιπτόντως η μοναδική που δεν έχει είναι η ηλιθιότητα, κατά τον Αϊνστάϊν).

Γιατί είναι αδιανόητο να ζητάς από τον φτωχό αγρότη, που παλεύει καθημερινά με ένα χέρσο χωράφι να θρέψει την οικογένειά του, να πληρώσει για την…περιουσία του. Ή να απαιτείς φόρο από τον βοσκό για την στάνη του!

Αραγε έχουν επαφή με την πραγματικότητα οι συγγραφείς του τραγελαφικού νομοθετήματος;

Ή απλά γίνονται οι εκτελεστές εντολών, αξιωματούχων που διατυμπανίζουν πως «νέα μέτρα δεν αντέχουμε και δεν θα υπάρξουν».

Είπαμε μπορεί να πιστεύουμε πως μας ψεκάζουν(!), αλλά τόσο ηλίθιοι πιά δεν είμαστε!