Για το εκλογικό σύστημα στις Δημοτικές Εκλογές

Έγιναν πριν λίγο καιρό, ανακοινώσεις-σκέψεις του Υπουργού, για το εκλογικό σύστημα των επόμενων εκλογών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Υπήρξαν και ορισμένες πρώτες αντιδράσεις.

Το πρώτο που πρέπει να διαγνώσουμε είναι το τι θέλει η Κυβέρνηση βάζοντας επί τάπητος συζήτηση για το εκλογικό σύστημα. Θέλει κατά την άποψη μας να στρέψει την συζήτηση σε ασφαλή για αυτήν μονοπάτια. Έξω και μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της Αυτοδιοίκησης, στα ρηχά, και με έναν διάλογο εξ αντικειμένου αργό και μακροσκελή, να την εγκλωβίσει σε μία αντιπαράθεση ακίνδυνη και άνευ ουσίας.

Aς δούμε όμως ποια είναι τα σημαντικά, ποια θα έπρεπε να αποτελούν τις προτεραιότητες πολιτικών δυνάμεων και προσώπων, που θέλουν να δράσουν ή να υπηρετήσουν την Αυτοδιοίκηση:

1. Το πρώτιστο πρόβλημα σήμερα είναι η ίδια η ύπαρξη της Αυτοδιοίκησης. Η ύπαρξη της έστω με τα χαρακτηριστικά που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι γνωστό, ότι τις τρεις τουλάχιστον τελευταίες δεκαετίες, η Αυτοδιοίκηση «μεταρρυθμίζεται» συνεχώς, χάνοντας λαϊκά της γνωρίσματα, σε μία πορεία πλήρους ενσωμάτωσης της, στο κρατικό σύστημα εξουσίας.

Η «μεταρρύθμιση» ολοκληρώνεται με τον «Καλλικράτη», τον νόμο οδηγό λένε, για την «οικονομική και διοικητική» αυτοτέλεια των ΟΤΑ. Δεν λένε ότι η διοικητική αυτοτέλεια θα στηρίζεται σε νόμους που επιβάλλει η Τρόικα και οι δικές της κυβερνήσεις, δεν λένε ότι η οικονομική αυτοτέλεια θα στηρίζεται στο προνόμιο επιβολής φόρων. Όχι στην μεταφορά πόρων αλλά στην επιβολή νέων φόρων! Ταυτόχρονα μεταφέρουν στους Δήμους εκατοντάδες νέες αρμοδιότητες, απαλλάσσοντας έτσι το Κράτος από τις αντίστοιχες δαπάνες.

2. Το δεύτερο πολύ σημαντικό πρόβλημα, πρόβλημα των τελευταίων δεκαετιών, είναι η πλήρης ενσωμάτωση του πολιτικού προσωπικού της Αυτοδιοίκησης, στην πολιτική του Κράτους και την συνολική και αυτή που αφορά την αυτοδιοίκηση! Δηλαδή η Αυτοδιοίκηση δεν έχει αιτήματα που να αμφισβητούν την σημερινή κατάσταση, που να τείνουν στην λύση των λαϊκών προβλημάτων, που να απαιτούν για την κοινωνία ρόλο και συμμετοχή.

Και βεβαίως έχει φύγει από την πρακτική τους κάθε μορφή αγωνιστικής διεκδίκησης. Κατά τούτο αποτελούν μέρος του προβλήματος, πιστοποιούν την ανάγκη συνολικών ανατροπών πολιτικής και προσώπων.
Πρέπει ωστόσο να διαπιστώσουμε, ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική στην Τ.Α., προκαλεί ήδη, έντονα σημάδια πολιτικής χρεοκοπίας. Πρωτίστως των παρατάξεων και των προσώπων που ταυτίζονται και στηρίζουν την πολιτική της Κυβέρνησης και των μνημονίων.

Στην συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοτών, οι Δήμαρχοι και τα όργανα της Αυτοδιοίκησης, καταδικάζονται για την απραξία τους απέναντι στα Κυβερνητικά μέτρα, για την σιωπή και την συνενοχή τους στις πρωτοφανείς και οργιώδεις περικοπές των πόρων της, εν τέλει στην συναίνεση τους στην σημερινή οικονομική ασφυξία των Δήμων.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι μέσα στην δίνη των περικοπών του προηγούμενου χρόνου, αντί άλλων διαμαρτυριών, οι Δήμαρχοι της ΚΕΔ, βρήκαν την ευκαιρία να «διεκδικήσουν» παράταση της θητείας τους για ενάμιση χρόνο! Το ίδιο βεβαίως ζήτησαν και οι 13 αιρετοί Περιφερειάρχες. Για να ολοκληρώσουν το έργο τους!

Όλα αυτά την περίοδο, που περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν, οι Δήμοι όφειλαν να είναι στο πλευρό της χειμαζόμενης κοινωνίας, να πρωτοστατούν και να οργανώνουν τους αγώνες της, να είναι με σαφήνεια αντίπαλοι της Κυβέρνησης, των μνημονίων, της εκποίησης του δημόσιου πλούτου, της καταστροφής της χώρας.

Με βάση όλα τα παραπάνω, όλες «οι σκέψεις», αλλά και οι πρωτοβουλίες, εντάσσονται στην στρατηγική της διάσωσης αυτού του υποταγμένου συστήματος από την κατάρρευση. Και μέχρι τότε θα επινοηθούν και άλλα  μέσα κάθε μορφής.

Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα αυτές τις σκέψεις για τον εκλογικό νόμο της Τ.Α.

1. Το πρώτο που επιδιώκει ο κ. Υπουργός, είναι η κοινωνία να εμπεδώσει, ότι  για ότι στραβό υπάρχει στους Δήμους, δεν φταίει η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζουν, δεν φταίει ο οικονομικός στραγγαλισμός και η μνημονιακή πολιτική, δεν φταίει ο σχεδιασμός της ιδιωτικοποίησης των αρμοδιοτήτων τους και η κατάργηση κάθε κοινωνικού τους ρόλου, αλλά φταίει κυρίως η επιφάνεια, ο «κομματισμός» που αίφνης ανακαλύψανε τώρα που η πολιτική τους επιρροή συρρικνώνεται.

2. Το δεύτερο είναι, στην εποχή της πλήρους συρρίκνωσης της Δημοκρατίας στην πολιτική μας ζωή, την ώρα που το κοινοβουλευτικό πολίτευμα συνεχώς εκτρέπεται και τα Τροικανά διατάγματα κυριαρχούν για να τιθασεύσουν τις αντιδράσεις, γιατί η εξαθλίωση του λαού δεν επιβάλλεται χωρίς αυταρχισμό και καταστολή, θα ήταν αδιανόητο για το σύστημα εξουσίας να εξαιρεθεί η Αυτοδιοίκηση από το γενικό κλίμα.

Φρόντισαν λοιπόν να «μεταρρυθμίσουν» την Αυτοδιοίκηση, όπως παραπάνω αναφέραμε, να της αφαιρέσουν το πλεονέκτημα της εγγύτητας στον πολίτη, να την κάνουν μηχανισμό εφαρμογής της κρατικής πολιτικής, να την κάνουν «εργαλείο ανάπτυξης», δηλαδή υποταγή της στα ιδιωτικά συμφέροντα, φοροεισπάχτορα και φοροεπιδρομέα στην μόνη βέβαιη πηγή κέρδους, τις τσέπες των δημοτών. Και για να γίνει σίγουρη η απόδοση των μέτρων, η Τροικανή «επιτήρηση», είναι προ των θυρών κάθε Δήμου της χώρας.

3. Δεν υπάρχει, ως εκ τούτου, η παραμικρή αμφιβολία, ότι και το εκλογικό σύστημα που θα προταθεί, θα υπηρετεί τους συνολικούς πολιτικούς στόχους. Πολλώ δε μάλλον, όταν οι «σκέψεις» που ήρθαν στην δημοσιότητα, προσιδιάζουν σε καθεστώς φασισμού και μαζικής χειραγώγησης του πολιτικού φρονήματος. Τι λένε λοιπόν;

Λένε, τέρμα οι δημοτικές παρατάξεις, τέρμα η οργανωμένη άποψη των δημοτών. Θα επιλέγουμε τους «άριστους», μεταξύ των πολλών, δεν θα μας νοιάζει τι λέει ο καθένας, δεν θα μάθουμε άλλωστε τι λέει, θα μάθουμε ίσως τις φωτογραφίες και το όνομα του. Δεν θα ξέρουμε με ποιους άλλους μπορεί να επικοινωνήσει, όλοι οι εκατοντάδες υποψήφιοι θα είναι γραμμένοι με αλφαβητική σειρά σε ένα ψηφοδέλτιο σεντόνι. Ναι! Προτείνουν το απόλυτα πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα!

Ποιος ευνοείται σε μία τέτοια εκλογική διαδικασία; Δεν ευνοούνται όσοι διαθέτουν «αναγνωρισιμότητα» και μεγάλη κοινωνική επιφάνεια; Ανεξάρτητα από το πώς την απέκτησαν;

Δεν ευνοούνται όσοι διαχειρίστηκαν εξουσία και μάλιστα με τον γνωστό μέχρι σήμερα τρόπο, της ρουσφετολογίας, της συναλλαγής, των πελατειακών σχέσεων;

Δεν ευνοούνται δηλαδή οι επίλεκτοι και ημέτεροι των κομμάτων εξουσίας, Δήμαρχοι, πολιτευτές, Νομαρχιακοί παράγοντες, στελέχη του κρατικού μηχανισμού;

Δεν ευνοούνται εν τέλει, όσοι έχουν οικονομική επιφάνεια, αγοράζοντας σελίδες και τηλεοπτικό χρόνο, για την προσωπική τους προβολή, δεν έχουμε δει μέχρι τώρα δεκάδες τέτοιους σωτήρες;

Με ποια κριτήρια, αυτοί είναι οι «άριστοι», και όχι ο καθημερινός συμπολίτης μας, που ανησυχεί, που σκέπτεται το κοινό καλό, που μάχεται για αυτό, που συμπαρατάσσεται με τους συμπολίτες του, που πιστεύει στην δύναμη της συλλογικότητας και του κοινού αγώνα;

Όχι! Τα Δημοτικά Συμβούλια, δεν είναι και δεν πρέπει να γίνουν τεχνοκρατικά συμβούλια ανωνύμων εταιρειών! Πρέπει να παραμείνουν πολιτικά όργανα, που να διεκδικούν και να κατακτούν αρμοδιότητες υπεράσπισης λαϊκών δικαιωμάτων, να διεκδικούν ρόλο στο πλευρό της κοινωνίας και των πολιτών. Ένας τέτοιος ρόλος, δεν μπορεί να υπηρετηθεί χωρίς κυρίαρχη την πολιτική άποψη, χωρίς κυρίως τις προοδευτικές, δημοκρατικές πολιτικές απόψεις, που με την δύναμη τους, την δύναμη των ιδεών, γίνονται προωθητική δύναμη των αλλαγών, που η Αυτοδιοίκηση και ο λαός έχουν ανάγκη.

Θέλουμε να προωθήσουμε την δημοκρατία στους θεσμούς της Τ.Α.; Θέλουμε καλύτερη αντιπροσωπευτικότητα; Περισσότερο και αποτελεσματικότερο διάλογο, σύνθεση, συμμετοχή των συμπολιτών μας; Τότε υπάρχει τρόπος. Δοκιμασμένος, δημοκρατικός, ενωτικός, αποτελεσματικός.

Το σύστημα της απλής αναλογικής. Χωρίς την σημερινή αντιδημοκρατική πριμοδότηση με το 60% των εδρών, όταν αυτό δεν θα αντιστοιχεί στους πραγματικούς συσχετισμούς. Όλα τα άλλα, είναι ασκήσεις αντιδημοκρατικών εκτροπών, πλήγματα θανάσιμα για την πρόοδο, μεθοδεύσεις πολιτικού εκφασισμού των πολιτικών οργάνων και της δημόσιας ζωής.