Πάτρα: Η Τέχνη που δεν φοβήθηκε να βγει στον δρόμο!

Σε δελτίο Τύπου που εξέδωσαν οι διοργανωτές της Διεθνούς Έκθεσης Σύγχρονης Τέχνης “RE-culture 1”, σημειώνουν τα εξής: "Δίνοντας σάρκα και οστά στην πρωτόγνωρη, για τα Αχαϊκα δεδομένα, Διεθνή Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “RE-culture 1”, που άνοιξε τις πύλες της στο κοινό, στην «Αγορά Αργύρη», το Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012, βρεθήκαμε αντιμέτωποι, ως καθημερινοί πολίτες της πόλης αυτής, με τα μηνύματα και τις αιτήσεις των συμπολιτών μας, για την τιτάνια αυτή προσπάθεια. Μηνύματα για την τέχνη· που διαπλάθει, που εκπαιδεύει, που δίνει ελπίδα, που προχωρά από το σκοτάδι στο φως.

Καθημερινοί άνθρωποι που αναγνώριζαν την όποια μελλοντική μας ελπίδα, ως χώρα κι ως λαό, σε δράσεις πολιτισμού και στην, άνευ όρων, εθελοντική μας –εξ' ολοκλήρου– προσφορά!

Το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012, η «Αγορά Αργύρη» γνώρισε το “αντίδωρο” της τέχνης, στο όνομα της χρήσης «του νόμου». Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου της «Τέχνης του δρόμου» σε μαθητές Γυμνασίου, αλλά και πλήθος περαστικών, δύο συμπολίτες μας· στο «όνομα του νόμου» και της έκφρασης ατομικών ιδιοτήτων, δημιουργούν σαματά, διαλύοντας την ομάδα των παρευρισκόμενων μαθητών, προσπαθούν τα σταματήσουν μέχρι και με τα χέρια τους την δημιουργία του έργου των καλλιτεχνών· ασκούν, προς πάσα κατεύθυνση, λεκτική βία.

Οι ερωτήσεις θα παραμείνουν  αναπάντητες. Πώς γίνεται κάποιος,  «εις το όνομα του νόμου», να  κατονομάζει εικαστικούς δημιουργούς:  «ρε αλήτες», κάνοντας μέχρι  και σχόλια πολιτικού περιεχομένου  για πιθανές πολιτικές επιλογές  νεαρών φοιτητών, παρευρισκομένων στο κοινό; Ποιος είναι εκείνος που επικαλείται τον νόμο της χώρας, θεωρώντας σκόπιμο να καθορίσει «τι είναι τέχνη και τι δεν είναι», «ποιος είναι αλήτης και ποιος δεν είναι»; Η λεκτική βία υποκαθιστά, εν τέλει, το νόμο καθιστώντας τους εκφραστές της ικανότερους ταγούς της τάξης, της αρμονίας, του πολιτισμού, της παιδείας;

Όλα αυτά για έναν  ήδη γραμμένο τοίχο (φωτογραφία 1), όπου δεν παραπονέθηκε κανένας κύριος  και καμιά κυρία για την κατάστασή του· αντιθέτως, ονομάζεται: “βανδαλισμός” η δημιουργία ενός έργου, από μια ομάδα γνωστών νεαρών Ελλήνων καλλιτεχνών με σημαντικές διακρίσεις τόσο ατομικά όσο και ως ομάδα! Πληροφοριακά, στην δεύτερη φωτογραφία μπορείτε να δείτε το αποτέλεσμα που θα προέκυπτε αν το έργο ολοκληρωνόταν. Στην τρίτη φωτογραφία, η κατάσταση που παρέμεινε.

Η «τέχνη του δρόμου»  (Street art) θεωρείται μια από τις  πιο αξιοπρόσεχτες και πολυσυζητημένες  μορφές της Σύγχρονης Τέχνης.  Δείγματα του ρόλου της βλέπουμε από την δεκαετία του 1960, κατά την διάρκεια της επανάστασης των μαθητών στην Αμερική, όπου με το σλόγκαν: "Τhe Wall Will have their Say", οι τοίχοι των σχολείων της χώρας γεμίζουν με ποίηση και πολιτικά μηνύματα. Την δεκαετία του 1970 πλέον το graffiti κατακλύζει τη Νέα Υόρκη. Τη δεκαετία του 1980, ως αναγνωρισμένο, πλέον, μέσο έκφρασης που αυξάνει ραγδαία τους θαυμαστές του αναγκάζει μουσεία, επιμελητές και γκαλερίστες να φτάσουν να πάρουν αυτούσια κομμάτια τοίχου ώστε να τα εκθέσουν στους χώρους τους. Η «τέχνη του δρόμου» δίνει την δυνατότητα στους καλλιτέχνες να δουν τις τεράστιες, γκρίζες πόλεις ως απέραντες, δημόσιες γκαλερί που απευθύνονται στο κοινό δίχως τη μεσολάβηση μουσείων, ωραρίων και εισιτηρίων επισκέψεων!

Είναι δυνατόν να θεωρούμε  ότι, ακόμη και στους χαλεπούς  καιρούς που διανύουμε, η κοινωνική  ανάγκη μας έγκειται στον πολιτισμό  και την προσφορά των εκθέσεων;

Εκθέσεων που εθελοντικά  πλαισιώνουμε  μέσα σε κτήρια· όταν για  τους λεγόμενους “βανδαλισμούς” των κτισμάτων οι εκφραστές τους αρνούνται να ρίξουν μια, έστω, ματιά στην πρωτόγνωρη για τα Αχαϊκά δεδομένα έκθεση; Όταν μπροστά σε μαθητές γυμνασίου και πλήθος παρευρισκόμενων δίδεται “σόου” λεκτικής βίας; Η ανάγκη μας οφείλει να είναι εκείνη της παιδείας της συμπεριφοράς· παιδείας που οφείλουμε να ενσταλάξουμε στα παιδιά εκείνα που συμμετείχαν στο πιο περιζήτητο εργαστήρι (workshop) που “RE-cultute 1”, κι όχι της προσωπικής ιδιότητας κάποιων."