Σπύρος Παπαδόπουλος: Δεν κυνήγησα ποτέ, καμιά καριέρα…

Η  «υπόθεση ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ», είναι σίγουρα μια ιδιάζουσα περίπτωση και μάλιστα και στο διεθνές στερέωμα. Αποφεύγει να γίνει εξώφυλλο σε περιοδικό. Δεν θέλει να απασχολεί με την προσωπική του ζωή. Αποφεύγει τα Μέσα Ενημέρωσης.  Δίνει πολύ επιλεκτικά συνεντεύξεις κι όμως καταφέρνει να κάνει πολύ πετυχημένα πράγματα με ότι κι αν καταπιαστεί. Στο θέατρο, οι παραστάσεις του πάνε δύο και τρεις χρονιές και οι περιοδείες του ανά την Ελλάδα έχουν πολύ κόσμο. Στην τηλεόραση το ίδιο, στον κινηματογράφο επίσης.

Λατρεύει τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο και δηλώνει παρελθολοντολάγνος.

Εμείς με αφορμή την παράσταση «Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος», που ξεκινά τις παραστάσεις του σε λίγες μέρες στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης»,  μιλήσαμε μαζί του για να μπορέσουμε να τον γνωρίσουμε περισσότερο. Αν το καταφέραμε θα το κρίνετε εσείς……

Με το χιούμορ μπορούμε να πούμε πράγματα και καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες ίσως να μην μπορούσαμε καν να τις προσεγγίσουμε, όπως π.χ. στην περυσινή σας παράσταση, στο «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού»;

Ο Ντάριο Φο,  λέει ότι το χιούμορ είναι το όπλο των αδυνάτων. Και πραγματικά ο θεατρικός του λόγος είναι σαν νυστέρι στα πλευρά της εξουσίας, γιατί είναι αποτελεσματικός. Και είναι αποτελεσματικός γιατί δεν κάνει κήρυγμα! Μέσα από το λυτρωτικό γέλιο ξεγυμνώνει την εξουσία, σου δείχνει και τα χάλια σου, αλλά και  τις ευθύνες σου ως πολιτικό ον.

Διακρίνω μια αγάπη, για το παρελθόν, τόσο από τις θεατρικές επιλογές σας, όπως η φετινή, όσο και στις τηλεοπτικές εκπομπές σας. Μήπως δε μπορούμε να αναγνωρίσουμε  τον εαυτό μας και τον αναζητούμε στα σημαντικά πράγματα του χθες;

Όντως είμαι παρελθοντολάγνος, σωστά με έχεις διαβάσει, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί το παρόν συνήθως είναι δυσανάγνωστο, το μέλλον αβέβαιο και το παρελθόν το μόνο… σίγουρο που έχουμε!

Είσαστε εκ φύσεως αισιόδοξος, παρ’ όλο που όλο που χειροτερεύουν τα πράγματα γύρω μας. Είναι ίσως και ίδιον της τέχνης αυτό, να δίνει ένα γλυκό μήνυμα αισιοδοξίας στο θεατή ώστε να παίρνει δυνάμεις και να συνεχίζει;

Όντως είμαι φύσει αισιόδοξος, έχοντας περάσει πολλά δύσκολα στη ζωή μου. Η Τέχνη  βοηθά και ωθεί να δούμε πίσω απ’ αυτό που μας παρουσιάζεται ως πραγματικότητα και ως αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.  Ανοίγει παράθυρα στο… αλλού! Άρα μπορείς να περιμένεις και να ελπίζεις στο θαύμα! Όχι στο μεταφυσικό βέβαια. Στο θαύμα που μπορεί να συντελεστεί στο μυαλό, από έναν στίχο του ποιητή, από μια παράσταση, από μια εικόνα!

Θεωρείτε πως η καλλιτεχνική δημιουργία μπορεί να έχει, να είναι κι η ίδια μια αυτόνομη πολιτική πράξη; Το είδατε έτσι κι εσείς κάποια στιγμή;

Νομίζω πως δεν μπορεί να το αποφύγεις να είναι μόνο καλλιτεχνική, αλλά και πολιτική πράξη. Όχι με τη στενά πολιτική έννοια, αλλά κάθε δημιουργία, έχει μια αφετηρία σκέψης. Θέλει- δε θέλει ο δημιουργός, αποτυπώνει στο έργο του, τη ματιά που έχει στα πράγματα, στη ζωή, στη σχέση του με τους άλλους στο τι σημαίνουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Βεβαίως υπάρχουν και έργα που έχουν ηθελημένα σαφή πολιτική θέση, η οποία θέση αφορά τους πάντες ακόμη και αυτούς που σατιρίζει.

Πώς διατηρείτε τη μαγεία στην καθημερινότητά σας; Πώς περνάει δηλαδή κάποιος σαν εσάς από την ψευδαίσθηση στην απομυθοποίηση και το αντίστροφο;

Γενικά όταν αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, η Μαγεία, είναι πάντα  κάπου εκεί παρούσα! Πολύ περισσότερο όταν μάλιστα ασχολείσαι με την Τέχνη που σε κάνει να τα βάζεις συνέχεια με τον …εαυτό σου!

Λίγες και άκρως προσεγμένες επιλογές στο σινεμά. Σα να το προσεγγίζετε με μια άλλη αίσθηση, πιο ακριβή, πιο εκλεκτή, πιο ιδιαίτερη. Είναι έτσι, ή εγώ το έχω προσλάβει λάθος;

Έτσι ακριβώς είναι. Είναι ακριβή υπόθεση το σινεμά. Και ακριβή και «ακριβή»! Για να είμαι ειλικρινής από τις κάμποσες προτάσεις που ήλθαν στα χέρια μου ελάχιστες ήταν αυτές που έβρισκα ενδιαφέρουσες, ή που… καταλάβαινα τι ήθελε να πει ο ποιητής και τις δεχόμουν, ή τις απέρριπτα ανάλογα!

Η εξέλιξη στη ζωή σας θα λέγατε πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την καλλιτεχνική σας πορεία; Οι δημιουργικές σας επιλογές συμβιβάζονται με τις προσωπικές, ή συμβαίνει το αντίθετο;

Προσπαθώ να ζω τη ζωή μου, όπως θα τη ζούσα, αν ήμουνα μαραγκός ας  πούμε! Δηλαδή να κάνω τη δουλειά μου με την ακρίβεια και το μόχθο που απαιτεί,  η χειρωνακτική εργασία! Όχι δηλαδή να περιμένω  πότε θα έλθει η έμπνευση! Μ’ αυτή την έννοια η δουλειά και η ζωή μου πάνε μαζί σαν δυο φίλες που σπανίως ρίχνουν και κανέναν καβγά!

Πότε αισθανθήκατε τη σιγουριά, ότι από εδώ και πέρα οι λάθος επιλογές σταμάτησαν και δεν αγωνιάτε ιδιαίτερα για την πορεία σας,  γιατί έλκετε την επιτυχία σε όλα εκείνα που ασχολείστε;

Ποτέ δεν συνέβη αυτό και θα προσπαθήσω να μη μου συμβεί  ποτέ! Αυτό που τουλάχιστον εμένα με κρατάει τόσο ενθουσιώδη και ερωτευμένο μ’ αυτό που κάνω, είναι η αγωνία και η αβεβαιότητα κάποιου  που ξέρει ελάχιστα και άρα  κάθε φορά τίποτα δεν του εγγυάται για το αποτέλεσμα!

Ο Έλληνας της νέας γενιάς παράγει έργο, έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες ή  είναι απλά προσκολλημένος σε μια ελληνική ρητορικότητα και όχι επί της ουσίας και του πραγματικού έργου;

Όλες οι εποχές έχουν τις «φωνές» τους. Πολύ περισσότερο οι δύσκολες εποχές σαν αυτήν που ζούμε. Ασφαλώς και υπάρχουν σπουδαίοι  σ’ όλες τις Τέχνες,  που ως συνήθως το έργο τους θα εκτιμηθεί… αργότερα!

Τι ήταν εκείνο που βοήθησε να κτιστεί σωστά η μέχρι τώρα καριέρα σας; Η σοβαρότητα σε ότι κάνετε, οι καλές επιλογές, οι ανάλογες συνεργασίες, η αισθητική σας, η συνέπεια, ή κάτι άλλο;

Δεν ξέρω, θα σας γελάσω! Δεν κυνήγησα ποτέ, καμιά καριέρα. Έκανα αυτό που έκανα, γιατί μου άρεσε πολύ! Ήμουν φαίνεται και λίγο τυχερός και κάπως έτσι.. φτάσαμε εδώ που φτάσαμε!

Τι θα λέγαμε πως είναι εκείνο που σας χαρακτηρίζει σαν προσωπικότητα, αλλά κι εκείνο το χαρακτηριστικό που θα θέλατε να είχατε βρει τη δύναμη να το έχετε αλλάξει;

Γνωρίζω τόσο λίγα πράγματα για μένα, που πραγματικά ρωτάτε τον λάθος άνθρωπο. Μάλλον όλους αυτούς που είναι γύρω μου θα έπρεπε να ρωτήσετε, μήπως μάθω κι εγώ τελικά!

Βλέποντας τον εαυτό σας μετά από τόσα χρόνια πετυχημένης πορείας στο χώρο, θα λέγατε πως λίγο-πολύ έτσι είχατε φανταστεί ότι θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα γιασας;

Όχι δεν θα το έλεγα, γιατί ποτέ δεν είχα φανταστεί τίποτα για το μέλλον μου! Ούτε ποτέ έκανα σχέδια. Το μόνο που ήθελα και προσπαθούσα, ήταν να περνάω καλά επάνω στη Σκηνή!

Διακρίνω μια εμμονή, όσο κι αγάπη για τον ελληνικό κινηματογράφο του χθες, όσο και για τα θεατρικά μιας άλλης εποχής, όπως αυτό που θα ανεβάσετε σύντομα: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας» . Ισχύει;

Εμμονή δε θα το έλεγα. Έχω παίξει όπως πολύ καλά ξέρετε πριν από πολλά χρόνια -δε θυμάμαι ακριβώς- το «Αλίμονο στους νέους». Τεράστια επιτυχία! Αγάπη ναι. Είμαι κι εγώ ένας από τους εκατομμύρια Έλληνες που βλέπουν και ξαναβλέπουν αυτές τις ταινίες και κάθε φορά συγκινούνται και διασκεδάζουν. Δεν γνωρίζω γιατί συμβαίνει αυτό. Φέτος ένιωσα ότι έχω ανάγκη από λίγη ξεκούραση, συναισθηματική εννοώ, και μου ήλθε σαν ανάγκη αυτή η επιλογή. Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω, αλλά όταν παίζω Ελληνικό έργο, όσο και κουραστικός να είναι ο ρόλος εγώ …ξεκουράζομαι! Νομίζω μάλιστα ότι πρέπει να πληρώνω κι όχι να πληρώνομαι!

Πηγή: entertv.gr