Ο ρόλος της "Χρυσής Αυγής", ο "Φασιστικός Κίνδυνος" και η Λαϊκή Απάντηση

Αναπτύσσεται μια ολόκληρη φιλολογία για την αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου. Άλλοι θέτουν ζήτημα συνεργασίας για την αντιμετώπιση της Χ.Α., άλλοι γενικεύουν θέτοντας ζήτημα δημιουργίας αντιφασιστικής συμμαχίας. Το περιεχόμενο αυτής της συμμαχίας θα είναι η υπεράσπιση γενικά και αόριστα της «δημοκρατίας», δηλαδή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που δεν είναι τίποτα άλλο από την δικτατορία των μονοπωλίων.

Στις συζητήσεις αυτές πρωταγωνιστούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις. Με μια προσεχτική ματιά είναι εύκολη η διαπίστωση ότι τα επιχειρήματα τους δεν ξεφεύγουν από την βασική κατεύθυνση που έχει η Ε.Ε. και τα κόμματα της αντιλαϊκής συγκυβέρνησης. Οι θέσεις τους είναι παραλλαγή της «θεωρίας των άκρων» με προοδευτική «προβιά».

Ισχυρίζονται ότι είναι δυνατή η επιβολή μιας φασιστικής δικτατορίας, αφού «πιθανή έξοδος της χώρας μας από την Ε.Ε. μπορεί να πυροδοτήσει τέτοιες εξελίξεις και το ΔΝΤ σε καμία περίπτωση δεν θα εναντιωθεί αφού στο παρελθόν έχει χρηματοδοτήσει ανάλογα καθεστώτα… Αν λοιπόν οι αστικές κυβερνήσεις εναντιωθούν στης ληστρικές απαιτήσεις των ¨πιστωτών¨ όπως συνηθίζουμε να λέμε σήμερα, τότε είναι απόλυτα λογικό να προσπαθήσουν να στηρίξουν τέτοια καθεστώτα…».

Η φασιστική δικτατορία εμφανίζεται διαστρεβλωμένα σαν εξωτερική επέμβαση, σαν «παρεκτροπή», απαλλάσσοντας έτσι την αστική τάξη της χώρας μας, το πολιτικό σύστημα της και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Πάνω σε αυτή τη βάση επιρρίπτουν ευθύνες στο ΚΚΕ γιατί, όπως λένε, ακολουθεί «παράλογη» ταχτική και δεν συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, γενικά με την «αριστερά».

Η προσπάθεια τους είναι εμφανής. Στο έδαφος της ανησυχίας για τη Χ.Α. προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν για να δημιουργήσουν ένα πόλο που θα στηρίξει μια άλλη αστική κυβέρνηση με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία διαχέουν έμμεσα την απειλή ότι πιθανή έξοδος από την Ε.Ε. είναι πιθανό να ανοίξει το δρόμο σε φασιστική δικτατορία,  η οποία θα επιβληθεί τάχα «από έξω».

Το υπονοούμενο σαφές, όποιος θέτει ζήτημα αποδέσμευσης από την Ε.Ε. ενισχύει τον φασιστικό κίνδυνο.  Και το μήνυμα ακόμα πιο σαφές, ο λαός πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην εξαθλίωση της αντιλαϊκής νομιμότητας που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και στην εξαθλίωση της αντιλαϊκής νομιμότητας που υλοποιεί η σημερινή συγκυβέρνηση.

Οι θέσεις αυτές αποτυπώνουν και τις αντιθέσεις μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου που διαπλέκονται με τους ανταγωνισμούς ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών για τη μοιρασιά και τον τρόπο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης. Οι αντιθέσεις είναι τέτοιες που κανείς δεν μπορεί να αποσαφηνίσει με σιγουριά την πορεία των εξελίξεων. Το ζήτημα λοιπόν είναι τι κάνει ο λαϊκός παράγοντας.

Η θέσεις, όμως του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται γύρω από τη διαχείριση στα πλαίσια της Ε.Ε., προβάλλοντας ένα άλλο αντιλαϊκό μίγμα με παράδειγμα την Αργεντινή. Επομένως σύρουν το λαό πίσω από τα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου.
Γενικά υπονοείται ότι η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική Ε.Ε. μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες εξελίξεις. Επόμενα η οργανωμένη πάλη του λαού για να καταργηθούν οι αντιλαϊκοί νόμοι και οι μαχητικές κινητοποιήσεις ανοίγουν την πόρτα στην ενίσχυση του  φασισμού. Οπότε «τα κεφάλια μέσα»…

Η ταχτική αυτή θυμίζει τις «αντιδεξιές» φανφάρες του ΠΑΣΟΚ, την ώρα που ξέφτισε η απάτη που λέγεται «ενότητα της αριστεράς». Τώρα η ταχτική είναι: ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ για να αντιμετωπιστεί η άνοδος της Χ.Α. Και αντίστροφα, όποιος εναντιώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ και στην πιθανή αυριανή κυβέρνηση του, βοηθάει στην ενίσχυση της Χ.Α.

Το κόλπο έχει δοκιμαστεί παλιότερα στη Γαλλία. Σοσιαλιστές, ΓΚΚ και άλλοι στήριξαν τον «δεξιό» Σιράκ για να μην εκλεγεί ο «ακροδεξιός» Λεπέν  στις προεδρικές εκλογές. Έδωσαν έτσι το «αριστερό» άλλοθι στην αντιλαϊκή κυβέρνηση Σιράκ. Έτσι νομιμοποίησαν την αντιλαϊκή πολιτική στη συνείδηση του Γαλλικού λαού.

Η ταχτική αυτή είναι ακόμα παλιά. Αναγορεύεται σαν εχθρός ο ένα πόλος της διαχείρισης του κεφαλαίου (τον «αντιδραστικό»-στην προκειμένη περίπτωση οι «εξωτερικές» και «μνημονιακές δυνάμεις» που εμφανίζονται ενάντια στο έθνος και την αστική δημοκρατία). Από την άλλη εμφανίζουν σαν φιλολαϊκή διαχείριση τον άλλο πόλο της διαχείρισης του κεφαλαίου («προοδευτικός» πόλος) και καλούν το λαό να τον στηρίξει για να μην πάθει τα χειρότερα. Έτσι ο λαός είναι αναγκασμένος να επιλέγει μεταξύ «Σκύλας και Χάρυβδης», να διαλέξει εκμεταλλευτή και αντιλαϊκό διαχειριστή. Το σχήμα είναι αναπαραγωγή της σοσιαλδημοκρατικής «κεντροαριστεράς».

Είναι ξεκάθαρο ότι για κόμματα με αντίθετα προγράμματα και στρατηγικές δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεργασίας, πόσο μάλλον συμμαχίας. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό ισχύει για το ΣΥΡΙΖΑ που έχει σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, είναι υπέρμαχος της Ε.Ε. και του ευρώ και πλέον δεν ζητά ούτε καν την κατάργηση των μνημονίων. Αρά δεν είναι δυνατό να υπάρχει κάποιο περιθώριο συνεργασίας με το ΚΚΕ.

Στην πραγματικότητα επιρρίπτονται ευθύνες στο ΚΚΕ για την πολιτική του. Πιο συγκεκριμένα απαιτούν από το ΚΚΕ να αλλάξει την στρατηγική του, να ενσωματωθεί στο αντιλαϊκό πολιτικό σύστημα. (συνεχίζεται)