Τα εμβόλια και το "πάρτι" στα νοσοκομεία

Παρακολουθούσα πριν μέρες στην τηλεόραση τον καθηγητή Χάρη Γώγο και τον πρόεδρο των νοσοκομειακών γιατρών Αχαΐας Στάθη Τερζή να μιλούν για τα εμβόλια της νέας γρίπης που μας έμειναν αμανάτι και να στηλιτεύουν καταστάσεις που μας οδήγησαν (τότε) στον πανικό.

Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, υπουργός Υγείας στην αλήστου μνήμης κυβέρνηση Καραμανλή, με το γνωστό πλατύ του χαμόγελο και τα χρυσά του μανικετόκουμπα να λαμπυρίζουν στην κάμερα, ανακοίνωνε, εν χορδαίς και οργάνοις, ότι η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα προμηθευτεί το νέο εμβόλιο και οι Έλληνες οι πρώτοι που θα θωρακιστούν απέναντι στην φοβερή και τρομερή πανδημία που θα «θέριζε» κόσμο και κοσμάκη σε όλη την υφήλιο...

Η αρχική μας παραγγελία, για 16 εκατομμύρια εμβόλια, αναθεωρήθηκε λίγους μήνες μετά και, όπως έλεγαν ορισμένα ρεπορτάζ την περασμένη εβδομάδα, ο αριθμός των εμβολίων που προμηθεύτηκε η χώρα μας δεν ξεπέρασε τελικά τα 4 εκατομμύρια. Για την ακρίβεια 3.600.000. Από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν όχι περισσότερα από 365.000 και αυτά, κατά βάση, εξαιτίας του πανικού και της άκρατης κινδυνολογίας που φρόντισαν να υποδαυλίσουν, κατά σειρά, μεγαλογιατροί, μέσα ενημέρωσης και ο πράγματι αμαρτωλός Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, με την επικουρία και άλλων, δήθεν έγκριτων διεθνών υγειονομικών οργανισμών.

Οι φαρμακοβιομηχανίες, σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, παίζοντας δυνατά το χαρτί του φόβου, κατάφεραν να γεμίσουν με δις τα ταμεία τους και να κερδίσουν χρόνο έως ότου επινοήσουν την επόμενη πανδημία. Δεν βγάζουμε την ουρά μας απέξω... Φταίνε, και μάλιστα πολύ, τα μέσα ενημέρωσης που ενέτειναν το φόβο, που κατατρομοκράτησαν τον κόσμο, που μετεβλήθησαν – ασυνείδητα, στην πλειονότητα των περιπτώσεων- σε υποχείριο των φαρμακοβιομηχανιών, υπηρετώντας τις άγριες κερδοσκοπικές τους διαθέσεις. Τρόμο θέλει η ενημέρωση και δη η τηλεοπτική; Τρόμο φρόντισαν να ενσπείρουν οι εταιρείες, χρησιμοποιώντας τους αφανείς συνεργάτες τους μεγαλογιατρούς. Κάθε ψύχραιμη επιστημονική φωνή, κάθε φωνή που έλεγε τότε, την εποχή του αχαλίνωτου πανικού, ότι «η νέα γρίπη δεν είναι παρά μια διαφορετική εκδοχή της συνηθισμένης γρίπης και άρα δεν συντρέχει λόγος μέτρων μεγαλύτερης προφύλαξης από εκείνα που γνωρίζουμε ότι πρέπει να παίρνουμε», αυτομάτως αποκλειόταν από τις οθόνες, εξουδετερωνόταν, απαγορευόταν να ακουστεί. Και έτσι φτάσαμε να ξοδεύουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, να επιβαρύνουμε ακόμη περισσότερο το σαθρό ασφαλιστικό μας σύστημα, να «κλαίμε» τα λεφτά που χάθηκαν και τα οποία σήμερα αποδεικνύονται τόσο αναγκαία.

Για τέταρτη φορά τις τελευταίες δύο εβδομάδες ακούω κάποιον να αναφέρεται στις αλόγιστες σπατάλες στον χώρο της δημόσιας Υγείας. Αυτή τη φορά είναι ο γιατρός Στάθης Τέρζης. Έχουν προηγηθεί φίλοι και συγγενείς που είτε οι ίδιοι, είτε κάποιοι δικοί τους νοσηλεύτηκαν τον τελευταίο καιρό στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο. «Σπατάλη...». Μόνιμος επωδός του απλού πολίτη που δεν αντέχει από τη μία να του ζητούν θυσίες και σφίξιμο του ζωναριού και από την άλλη, στα νοσοκομεία το σύστημα να λειτουργεί λες και αυτό το έθνος αποτελείται από δέκα εκατομμύρια εμίρηδες. Η νέα υπουργός Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου είχε υποσχεθεί να σπάσει τα «αποστήματα». Αν ένα βράδυ μεταμφιεστεί και μπει σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο θα δει ότι τα «αποστήματα» ζουν και βασιλεύουν, και ξεκαρδίζονται στα γέλια κάθε φορά που ακούν κάποιο πολιτικό να επιδίδεται στις γνωστές πομφόλυγες, στους φραστικούς λεονταρισμούς περί «τάξης και διαφάνειας», που εξατμίζονται την ίδια στιγμή που γεννιούνται...

Οι παράνομες ή οι αχρείαστες συνταγογραφήσεις είναι στην ημερήσια διάταξη. Γιατροί δουλεύουν με το μυαλό στα οφέλη της εταιρείας που εκπροσωπούν και όχι στο πρόβλημα του ασθενούς. Διοικήσεις νοσοκομείων ανέχονται, αν δεν υποδαυλίζουν, καταστάσεις που καταβαραθρώνουν οικονομικά το σύστημα Υγείας. Ασθενείς υπόκεινται διαφόρου τύπου ταλαιπωρίες και περιττές αγωγές μόνο και μόνο για να αυξηθούν οι τζίροι των φαρμακοβιομηχανιών.

Το φαγοπότι μοιάζει ατελείωτο. Αν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός πράγματι θέλουν να μάθουν «που πήγαν τα λεφτά» η απορία, σε ένα σημαντικό μέρος της, θα τους λυθεί με μια «επίσκεψη» σ’ ένα δημόσιο νοσοκομείο. Αυτή την «επίσκεψη», και το εν γένει ξεσκαρτάρισμα, τα περιμένουν πως και πως και εκείνοι που με ευσυνειδησία και σεβασμό στον ασθενή κάνουν καλά τη δουλειά τους.