Μια ξεχωριστή έκδοση για μια σκοτεινή πλευρά του Εμφυλίου

Είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά νέα βιβλία που διαβάσαμε το τελευταίο διάστημα, ο λόγος για το «Εθνικιστική ‘’αντίδραση΄΄και Τάγματα Ασφαλείας, Εμφύλιος και αντικατοχικός πόλεμος 1943-1944» του Γιάννη Πριόβολου.

Ο συγγραφέας, Αιγιώτης στην καταγωγή, υποστράτηγος ε.α. έχει στόχο να ρίξει φως σε μια σκοτεινή και επιμελώς κρυμμένη περιοχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, στην περίοδο της τρίτης κατοχικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό και υπουργό Εθνικής Αμύνης τον Ι. Ράλλη (1943-1944). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου διαδραματίστηκε ο κατοχικός Εμφύλιος -παράλληλα με τον αντικατοχικό πόλεμο-, ως προοίμιο του άλλου Εμφυλίου, εκείνου που δεν άργησε να ακολουθήσει (Δεκεμβριανά 1944 και περίοδος 1946-1949).

Το βιβλίο έχει συγκροτηθεί μέσα από τη σύνθεση πλήθους αρχειακών τεκμηρίων που ανασύρθηκαν από την αφάνεια της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Αρχείων (ΥΣΑ), αλλά και άλλων αρχείων (ΓΕΣ/ ΔΙΣ, ΑΣΚΙ, ΕΛΙΑ, Ιστορικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη, ΓΑΚ), σε συνδυασμό με άλλες, αδημοσίευτες ή δημοσιευμένες, γραπτές πηγές. Σε αυτά τα στοιχεία πρέπει να προστεθούν και οι αναμνήσεις που συγκέντρωσε ο συγγραφέας τα τελευταία τριάντα χρόνια, συζητώντας με δεκάδες ανθρώπους (ιδιώτες και πρώην αξιωματικούς) που έζησαν τα χρόνια της Κατοχής. Με βάση το υλικό αυτό επιχειρείται μια διείσδυση στον σχεδόν άγνωστο σήμερα κόσμο των Ταγμάτων Ασφαλείας και σχηματίζεται μια σαφής εικόνα σχετικά με την «ποιότητα» των στελεχών που τα συγκροτούσαν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κατά την περίοδο της Κατοχής, ενώ το πλήθος των Ελλήνων υπέφερε ποικιλοτρόπως επειδή εκδήλωνε το πατριωτικό του καθήκον, υπήρξαν άλλοι συμπατριώτες οι οποίοι, από διάφορες κυβερνητικές θέσεις, εκθείαζαν και εξυπηρετούσαν με διάφορους τρόπους τους κατακτητές.

Το πολύ ενδιαφέρον και άκρως αποκαλυπτικό βιβλίο, στο οποίο περιγράφονται πολλά σκηνικά του εμφυλίου στην Πάτρα και στην Αχαΐα, συγκροτήθηκε μέσα από τη σύνθεση πλήθους αρχειακών τεκμηρίων που ανασύρθηκαν από την αφάνεια της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Αρχείων (ΥΣΑ), αλλά και άλλων αρχείων (ΓΕΣ/ΔΙΣ, ΑΣΚΙ, ΕΛΙΑ, Ιστορικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη, ΓΑΚ), σε συνδυασμό με άλλες, αδημοσίευτες ή δημοσιευμένες, γραπτές πηγές.

Ο Γιάννης Πριόβολος με αντικειμενικότητα και χωρίς να θίγεται η μνήμη κάποιων, αναδεικνύει τις διάφορες ιδεολογικές και πολιτικές σκοπιμότητες συγκεκριμένων ατόμων που είχαν φροντίσει να κρύψουν επιμελώς ή έστω να αποσιωπήσουν με διακριτικότητα – αν δεν είχαν τη δυνατότητα να τα εξοβελίσουν εντελώς από τη δημόσια μνήμη, με κύριο όπλο τους βασικά τη λογοκρισία αλλά και την αυτολογοκρισία.