Στην οδό Φιλοποίμενος 30
Έχει εδώ και κάμποσο χρονικό διάστημα ο δρόμος πότε γελάει και πότε κλαίει. Κανένας από τους περαστικούς δεν έχει καταφέρει να πάρει με σαφήνεια απάντηση, όχι από τον δρόμο, αλλά από τους περαστικούς. Τα έχει αυτά η ζωή ή για να είμαστε πιο ακριβείς οι μέρες της.
Κάποιος έδωσε και μια ελπίδα, δηλαδή, είπε ότι μπορεί να συμβαίνει τούτο μόνο και μόνο επειδή άλλαξε η ώρα. Άλλαξε η ώρα; Μπα πώς κι έτσι. Συνήθως αυτό που περιμένουμε να αλλάξει είναι οι άνθρωποι. Όπως και να έχει το μαγαζί είναι εκεί για όλα. Για τα κακά και τα καλά. Ξεχνιέσαι με τούτο το μαγαζί. Και ξεχνιέσαι για δύο λόγους. Πρώτον από τον άνθρωπο και δεύτερον από το ανακούρκουδο.
Την έχουμε γράψει τούτη τη λέξη αρκετές φορές, μας έχει προξενήσει εντύπωση η εικόνα της. Μια εικόνα που δεν συνηθίζεται, μια εικόνα που δεν θυμίζει την τάξη. Πέσανε πολλά κύριε Κετσογιάν είπε ένας ηλικιωμένος στον Ονίκ. Τα έχουμε φορτωθεί όλα και τα καλά και τα άσχημα.
Ήσυχος ο Ονίκ, μειλίχιος, υπομονετικός, δεν του μίλησε απλά τον κοίταξε, σαν να του έλεγε έχεις δίπλα σου ή έχουμε δίπλα μας μια κοινή πορεία, μια κοινή καταγωγή.
Υπάρχει ένας μύθος που λέει: «Κάποτε ο Μαίζων αντίκρυσε από αυτό τον στενό δρόμο, τον άλλο δρόμο που αργότερα και μέχρι σήμερα πήρε το όνομά του. Και λένε πολλοί ότι αυτός που του άρεσε ήταν ο στενός δρόμος που έβλεπε στη θάλασσα».
«Χάλασε» την σκέψη μου το κλάμα ενός μωρού στο καρότσι. Η μητέρα του ήθελε τσάι του βουνού και χαμομήλι του κάμπου για τον μικρό ασθενή. Σαν να μου φάνηκε ότι όταν πέρασε η σέσουλα και πήρε άρωμα ο μικρός σταμάτησε το κλάμα. Να τον φέρνετε πιο συχνά τον μικρό εδώ είπε ο κος Κετσογιάν στην όμορφη κοπέλα. Είναι καλύτερα για όλους μας. Συνεχίζεται….
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
