Ο δρόμος παραμονές εορτής

Πέρασα και φευγαλέα έριξα μια ματιά στο πέρας του δρόμου. Κόσμος πηγαινοέρχονταν πέρα-δώθε. Έτσι γίνονταν και εκείνα τα χρόνια πολύ παλιότερα από εμάς. Αναμνήσεις που δεν λένε να λησμονηθούν από ανθρώπους που τις έζησαν. Αλλά τώρα με τον εορτασμό της λευτεριάς οι άνθρωποι που δεν θέλουν να ξαναζήσουν τα ίδια γεγονότα περνούν από το δρόμο, κοντοστέκονται και μπαίνουν κατακλυσμένοι και πλημμυρισμένοι από τις μυρωδιές.

Τα τσουβάλια, ανακούρκουδα τους υποδηλώνουν ότι όλα είναι διαλεχτά, ότι όλα στις σωστές αναλογίες δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που είναι καμωμένο από αναμνήσεις, μεράκι και αγάπη.

Μπήκε και μια κυρία που με συγκίνηση είπε στον νεαρό Κετσογιάν να την εξυπηρετήσει: «Παιδί μου, βάλε μου τρία – τέσσερα κλωνάρια κανέλας, εκτός από αλιάδα θα κάνω και σουτζουκάκια». Σμυρνιά η κυρία, της είχε μείνει η μυρωδιά από μικρό παιδί. Που να την ξεχάσει. Πήγαινε στο κατάστημα του κου Κετσογιάν όχι μόνο επειδή ο ίδιος είχε καταγωγή από την Αρμενία, αλλά και επειδή το μεράκι, ο σεβασμός, η γνώση και η αγάπη γι αυτό που κάνει είναι όχι απλά φανερό, αλλά και ιστορικά εξηγήσιμο.

Μέσα στην ευχάριστη φασαρία του δρόμου, κάπου εκεί στον απέναντι τοίχο έχει αρχίσει και φυτρώνει μια μανόλια, έτσι από μόνη της. Γνωρίστηκε με το πιπέρι, τα συμφώνησε με το κύμινο, αντάλλαξε και δυο – τρία βλέμματα με την κανέλα, και έτσι πάει και το αποφάσισε. Εδώ είπε θα φυτρώσω.

Ο δρόμος αν και στενός όπως έχουμε πει από την πρώτη στιγμή, αρχίζει και γίνεται πιο φιλικός, πιο όμορφος μα πάνω από όλα σίγουρος. Καλημέρα σας κε Κετσογιάν, φαντάζομαι ότι αύριο 28η Οκτωβρίου θα είστε κλειστός, γι αυτό ήρθα τώρα.