Κάτι θα γίνει, θα δεις

Το βασικότερο πράγμα που μας στεναχωρεί όλα αυτά τα χρόνια της ύφεσης, μαζί με πολλά άλλα μικρότερα, είναι πως δεν ακούμε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη.  Τους ανθρώπους που η λέξη πεινάω είναι  πραγματικά κυριολεξία, όχι μεταφορά για πρόσκαιρη πολιτική εκμετάλλευση. Αντί αυτών ακούμε τον κάθε απίθανο να κραυγάζει για την χαμένο παράδεισο του υπαρκτού καταναλωτισμού. Μέσα στην φλυαρία του τίποτα χάνεται λοιπόν οτιδήποτε πραγματικό και γνήσια.

Ένιωσα μία ανακούφιση όταν πρωτοδιάβασα τα βραβευμένα με κρατικό βραβείο διηγήματα του Χρήστου Οικονόμου. Είδα σε κάποιες σελίδες αποτυπωμένο αυτόν τον κόσμο που δεν έχει φωνή στη καθημερινότητά μας. Σε αυτά πάντα επιστρέφω με σεβασμό, για να πάρουν τα προβλήματά, στους μπερδεμένους καιρούς μας, τις πραγματικές τους διαστάσεις.

Οι ήρωες του Χρήστου Οικονόμου δεν θα βρίσουν τους πολιτικούς τρώγοντας κοντοσούβλια επειδή δεν τους διόρισαν και τα τρία τους παιδιά για να κάθονται σε μία θεσούλα. Ούτε θα μιξοκλάψουν λέγοντας πως δήθεν τους έχουν ληστέψει δέκα φορές!- επειδή το κανάλι τους έδωσε ένα χαρτζιλίκι με σκοπό να  γεμίσει τρόμο τα κατ’ ευφημισμόν δελτία ειδήσεων.

Κάνουν οικονομίες και όνειρα που τις περισσότερες φορές γίνονται στάχτη ή λιώνουν αμέσως όπως τα παγάκια. Δουλεύουν σε δουλειές του ποδαριού αποθηκάριοι, βάζουν σακούλες σε εφημερίδες, ετοιμάζουν τα παγάκια όλων μας. Τους συναντάμε άνεργους είτε απολυμένους. Χρωστάνε στις τράπεζες και χάνουν το σπίτι τους ή το απαλλοτριώνει ο δρόμος. Φεύγουν για Βουλγαρία ή για κάποιο νησί για ένα καλύτερο μέλλον.

Το πρώτο του βιβλίο περιέχει ιστορίες που διαδραματίζονται στις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά. Κορυδαλλό, μανιάτικα, Άγιο Διονύση, Κερατσίνι, Αμφιάλη. Για μας μία κάρτα το βράδυ των εκλογών με τον τίτλο β’ Πειραιώς.   Για τον Οικονόμου 30 χρόνια στην περιοχή. Όχι ως επισκέπτη αλλά ανταλλάσοντας χνώτα ως ίσο προς ίσο με τον κόσμο της.  Σαν τον σπορέα της παραβολής οργώνει τις γειτονιές του Πειραιά δημιουργώντας  την δικιά του χειροποίητη πόλη.

Παρόλο την δημοσιογραφική του ιδιότητα, είναι πολιτικός συντάκτης στην εφημερίδα έθνος- δεν γίνεται ο κλασσικός δημοσιογράφος. Στα διηγήματα του δεν είναι καν « ο δημοσιογράφος». Αυτός που θα πάει  σε κάποια φτωχογειτονιά για ρεπορτάζ λέγοντας «τι ωραία που είστε εδώ» και στη συνέχεια θα φύγει τρέχοντας μην τον προλάβει η νύχτα και αγριευτεί. Ούτε ο παλιός κάτοικος που θα δει γρήγορα παλιούς γνωστούς πριν βάλει τα δίχρωμα ενοικιάζεται  στο βιαστικό φευγιό τους.

Χώνεται μέσα σε σπίτια σε συνομιλίες και σώματα. Ακούει τι σκέφτονται και  κατανοεί γιατί πονάνε. Γίνεται ένα με την καρδιά και την τρύπα της ψυχής τους. Γιατί η λογοτεχνία πρέπει να γίνει η ίδια σεισμός όπως ο ίδιος δηλώνει. Κυριολεκτικά να σε ταρακουνήσει. Βλέπουμε την Δραπετσώνα ως περιοχή , όχι ως τραγούδι για όσους έχουν λύσει το στεγαστικό τους πρόβλημα.  Τα σπίτια είναι πραγματικά χαμηλά και τα παίρνει η τράπεζα.

Οι ήρωες διατηρούν την ελπίδα για το μέλλον και ας είναι απελπισμένοι. Γνωρίζουνε πως η λύση δεν θα δοθεί μαγικά με το πάτημα ενός κουμπιού. Αντίθετα περιμένουν καρτερικά το  πρώτο φως του ήλιου που πάντα φέρνει μια ελπίδα. Όπως ο Λάζαρος που ψάχνει τον γιο του τη βαθιά νύχτα και τον πιάνουν οι πρώτες αχτίδες. Γιατί κάτι θα γίνει, θα δεις…

Η παρουσίαση των βιβλίων του Χρήστου Οικονόμου θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο  17 Δεκεμβρίου στη  μία το μεσημέρι στο Πολύεδρο. Συνδιοργανωτής της εκδήλωσης είναι ο χώρος εναλλακτικής παρέμβασης «Κοινοτικόν»