Espresso stretto και ένα σφηνάκι τεκίλα

-Κάλεσέ τον στο τηλέφωνο και πες του πως αν δεν είναι εδώ σε πέντε λεπτά θα φύγω….

- Φίλε που είσαι; Σε περιμένουμε…

- Παρκάρω την μηχανή και έρχομαι αγόρι μου….

Λευκό λινό πουκάμισο, τζην παντελόνι και γυαλιά ηλίου rayban.. Περπατούσε με γοργό βήμα. Μέχρι να φτάσει στο τραπέζι μας, έκανε αρκετές στάσεις.  Προσπαθούσαν να τον κρατήσουν.  Μάταια. Ένα γρήγορο πείραγμα.  Ένα γέλιο. Και τσουπ στην θέση του. Ξέχασα να σας πω. Δεν χαμογελούσε. Γελούσε με την ψυχή του.

Στην αρχή μιλούσαμε για τα ζόρικα μας. Ακουμπούσε ο ένας τα φορτία του για λίγο στον άλλον. Φώναζε. Θύμωνε. Φλυαρούσε ακατάπαυστα. Σηκωνόταν από την  καρέκλα. Κουνούσε τα χέρια και το σώμα. Ένας ζωντανός θίασος στο θέατρο της ζωής. Στην συνέχεια περνούσαμε στα «φάρμακα μας». Στις γυναίκες και τον έρωτα. Στα αιώνια βάσανα μας. Γαλήνευε. Χαμογελούσε. Μιλούσε χαμηλόφωνα. «Γέμιζε» το τραπέζι  ματιές …. χρώματα …όμορφες αναμνήσεις…. όνειρα.

Στο ταξίδι της ζωής επιλέγεις τους συνοδοιπόρους σου. Κάποιους στην πορεία τους αποχαιρετάς και τους αφήνεις πίσω και με άλλους συνεχίζετε μαζί το ταξίδι.  Ελάχιστοι από αυτούς όμως είναι οι «σημαντικοί». Και συνήθως σε έχουν επιλέξει. Το γνωρίζεις από την αρχή. Απλά το συνειδητοποιείς όταν τους χάσεις για πάντα. Όταν πια δεν είναι εκεί για να σε συμβουλέψουν. Να σε ενθαρρύνουν. Να σε εμπνεύσουν.

-Τι θα πιείτε κύριε Χρήστο;;;

-Ένα espresso stretto και ένα σφηνάκι τεκίλα……… ωραία μου δεσποινίς!!!

Σε κλίμα βαθιάς οδύνης η κηδεία του Χρήστου Δημόπουλου- Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός των φίλων στον "αθεράπευτα ονειροπόλο, τον ακατανόητα αισιόδοξο"