Ο Πέκος, η Λάσυ και το θέατρο

Στο χωριό της Τραπας η τέχνη κατείχε πάντα εξέχουσα θέση στη ζωή των κατοίκων. Πληθώρα χώρων δημιουργίας και καλλιτεχνικής έκφρασης έδιναν τη δυνατότητα σε μουσικούς, ζωγράφους, κεραμίστες, ηθοποιούς κλπ να αναπτύξουν και να αναδείξουν τα ταλέντα τους. Πολλοί πρόεδροι και αιρετοί βοήθησαν κατά καιρούς από πλευράς κοινότητας με υλικοτεχνική υποδομή, χρήματα  και ιδέες και πάντα με τη συνδρομή έμπειρων υπαλλήλων πρόσφεραν πολλές φόρες ποιοτικές καλλιτεχνικές «αποδράσεις».

Μια κοιτίδα πολιτισμού αποτελούσε χρόνια τώρα το κοινοτικό θέατρο. Λαμπρές προσωπικότητες παρέλασαν κατά καιρούς από το τιμόνι του ,άλλοι με επιτυχία και άλλοι με απλή παρουσία και οικονομική φύρα. Τελευταία είχε αναλάβει ένας άνθρωπος διαφορετικός σε φιλοσοφία και ιδέες από τα συνηθισμένα. Οικονομικές παραγωγές, θεατρική σχόλη, μαθήματα για τους απλούς χωρικούς , προγράμματα ενίσχυσης του θεάτρου και πληθώρα άλλων ενεργειών που ανέβασαν το πήχη των προσδοκιών.

Ουδείς αναντικατάστατος …. αλλά πάντα καλό είναι να μετράμε και μέχρι το δέκα πριν πάρουμε μια σοβαρή απόφαση.

Και να που ο Πεκος αποφάσισε με τους ημέτερους και τη Λασυ πρώτη και καλύτερη να «αλλάξει» τα δεδομένα του θεάτρου με πρωτοποριακές ιδέες ετών 80…

Ο σοφός παππούς του χωριού μου περιέγραψε όλο το παρασκήνιο αυτής της αλλαγής και από ότι άκουσα, κράτησα μόνο το γεγονός ότι ξένος δάκτυλος τον οδήγησε σε αμφίβολης ποιότητας αποφάσεις. Το παράδοξο με το Πεκο είναι ότι πάντα ήθελε να δείχνει ανεπηρέαστος από ξένα κέντρα και να που νωρίς  - νωρίς , άρχισε τις εκπτώσεις στις «αρχές» του…

Η Λασυ βέβαια θέλοντας να θολώσει τα νερά παρουσίασε μανιφέστο ΜΕΓΑ , για να δικαιολογήσει τις επιλογές του αρχηγού. Με φράσεις του στυλ «δεν υποτασσόμαστε» και «το θέατρο δεν είναι θέμα των ειδικών» έστειλε μήνυμα σε όσους σκέφτηκαν να κατηγορήσουν το Πεκο για αλαζονική συμπεριφορά και χρωματικές επιλογές…

Τόσο ο σοφός παππούς όσο και οι θαμώνες του καφενείου, αναπολούσαν τις μέρες που ο Πεκος ήταν μαχητικός και αμερόληπτος και κυρίως σεβόταν τα καλώς καμωμένα που βρήκε…

Και όπως είπε κάποτε κάποιος : «Το πάθος να σώσεις τον κόσμο είναι σχεδόν πάντα το προσωπείο του πάθους να τον εξουσιάσεις».

Συνεχίζεται…