“Nein frau Merkel”: Επιτέλους άρχισε η πραγματική διαπραγμάτευση

Για πρώτη φορά σε κοινή συνέντευξη τύπου Έλληνα και Ευρωπαίου αξιωματούχου, είδα χαλαρό τον πρώτο και στριμωγμένο τον δεύτερο. Θυμωμένο αν θέλετε.

Πηγαίνουν-έρχονται οι άνθρωποι, όλο και κάποιες λέξεις θα έχουν μάθει, “καλημέρα”, “σουβλάκι”, “μουζάκα” κτλ. Χθες έμαθαν και μια καινούρια και από ότι φάνηκε δε τους άρεσε καθόλου, και πιθανότατα, αν κρίνω από τις αντιδράσεις τους δε την είχαν ξανακούσει κιόλας:“Όχι”..

Με την πρώτη διαφωνία, ξεκίνησαν τα νταούλια, εγχώρια και διεθνή. Αλλεπάλληλες οι επιθέσεις στην κυβέρνηση από τους ντόπιους υποτακτικούς της τρόικας, τους οποίους μπορώ να φανταστώ γονηπετείς να παρακαλούν τα Θεία για αποτυχία της κυβέρνησης για να τους δωθεί η δυνατότητα να ξαναπιάσουν καρέκλα.

Ο φόβος της αντιπολίτευσης και μέχρι χτες Κυβέρνησης -που την κάνει να πέφτει από το ένα επικοινωνιακό λάθος στο άλλο και να γίνεται ως και γελοία- δείχνει να μην οφείλεται στο φόβο για πιθανή καταστροφή της χώρας, αλλά στην ανεπανόρθωτη έκθεση που θα υποστούν όλοι αυτοί οι καταστροφολόγοι, αν εντέλει ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιωθεί έστω και σε ένα βαθμό και κερδίσει κάτι από αυτή τη διαπραγμάτευση. Γιατί ξέρουν, πως αν γίνει κάτι τέτοιο, όχι απλά δε θα μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο χωρίς αλεξίσφαιρη BMW, αλλά πιθανότατα θα πρέπει να αλλάξουν χώρα.

Αλλά περισσότερο ενδιαφέρον έχουν τα διεθνή σχόλια, οι αντιδράσεις των “εταίρων” μας. Οι πρώτες αντιδράσεις από Γερμανία θυμίζουν όχι εξωτερική πολιτική ενός από τα πιο προηγμένα κράτη του πλανήτη, αλλά μωρό που του πήραν το γλυφιτζούρι. Θα περίμενε κανείς όπως ανέφερε και δημοσίευμα από την Αμερική, ότι αν ένα κράτος πρέπει να έχει μάθει κάτι από την ιστορία τα τελευταία 100 χρόνια αυτό θα ήταν η Γερμανία.

Η αδιάλλακτη και αυταρχική στάση των Γερμανών αξιωματούχων δε δείχνει κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον όχι για μια χώρα που έχει απολαύσει σε μέγιστο βαθμό την “απλοχεριά” σχεδόν όλου του πλανήτη.

Είχα δε την αίσθηση, ότι βάση καταστατικού η Ευρωπαΐκή Ένωση, και η Ευρωζώνη αποτελούνται από ισότιμα κράτη-μέλη. Γιατί αλήθεια μας ενδιαφέρει μόνο τι θα πει η Γερμανία;

Η φράση-κλειδί των ημερών, είναι “μονομερής ενέργεια”. Τι είναι αλήθεια μονομερής ενέργεια; Σε μια διμερή διαπραγμάτευση, εμείς vs δανειστές, το να πούμε εμείς ότι “επαναφέρουμε το βασικό μισθό στα 751” ή “δε γουσταρω κ. Νταιζελμπλουμ να ξαναδώ αυτούς τους τρεις τύπους στη χώρα μου παρά μόνο σαν τουρίστες” θεωρείται μονομερής ενέργεια. Το να μας πουν οι άλλοι “σκοτώστε τις γριές και τους νέους δια οικονομικού απαγχονισμού αλλιώς σας κόβουμε τη χρηματοδήτηση” τι είναι ακριβώς; Αν όχι μονομερής ενέργεια, τότε σίγουρα μαφιόζικη απειλή.

Μια διαπραγμάτευση εγώ ξέρω πως ξεκινάει με κόκκινες γραμμές, και για να συννενοηθούμε, παίζουμε μπάλα στα ενδιάμεσα μέχρι να καταλήξουμε σε ένα κοινά αποδεκτό και αμοιβαία συμφέρον αποτέλεσμα. Το σύστημα στο οποίο ο μεν αναγγέλει, και ο δε σημειώνει και εκτελεί, δε λέγεται διαπραγμάτευση, λέγεται υπαλληλική σχέση. Και ο Υπ. Οικονομικών της Ελλάδας, δεν είναι υπάλληλος δικός σας κ. Νταιζελμπλουμ και κα Μέρκελ, είναι υπάλληλος δικός μας, των Ελλήνων. Και εμείς απαιτούμε, ρητά πλέον, να σας πει και κανένα όχι μπας και δούμε άσπρη μέρα.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι τις μέρες που θα ακολουθήσουν θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε περισσότερη μαυρίλα κι από τότε με το δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου.

Τα spread θα σπάνε κάθε μέρα ρεκόρ, το grexit θα το ακούμε πιο συχνά και από το “μαλάκας” και πάει λέγοντας. Για να γίνω όμως και λίγο λογοτέχνης, “το πιο βαθύ σκοτάδι, έρχεται πριν το ξημέρωμα”, και χωρίς να ορθώσεις ανάστημα, κανείς δε θα σε πάρει στα σοβαρά, και η κατρακύλα θα συνεχιστεί.

Και η ελληνική κυβέρνηση αν έκανε κάτι αυτές τις δύο μόλις μέρες που βρίσκεται στα πράγματα έκανε ακριβώς αυτό, όρθωσε ανάστημα και δήλωσε ρητά: “Κύριοι Ευρωπαίοι, δε θέλω να κλέψω τα λεφτά σας, αλλά είμαι αυτοδύναμη χώρα με εξωτερική πολιτική, και οικονομικό πλάνο, και οφείλετε να με σέβεστε, και όχι να προσπαθείτε να με καταντήσετε οικονομική αποικία.”

Το μπαλάκι τώρα είναι στην απέναντι μεριά, και αν κάποιος αυτή τη στιγμή δείχνει να είναι επικίνδυνος για την Ευρωζώνη είναι ο κ. Σόιμπλε και η Γερμανία, και όχι η Ελλάδα. Το τι θα γίνει εντέλει, μένει να το δούμε.

Για τώρα, ας χαρούμε λίγο το πρώτο “Nein frau Merkel”…

Οι εγχώριοι «ρεαλιστές» ας μην είναι τόσο βιαστικοί. Δεν πειράζει, ας στενοχωρηθεί λίγο και ο Ντάισελμπλουμ