Το 1974 τα καταφέραμε - Γιατί όχι και τώρα;

Σαράντα ολόκληρα χρόνια κλείνουν αυτές τις μέρες από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην πατρίδα μας.

Και ως συνήθως συμβαίνει με κάθε επέτειο που «στρογγυλοποιείται» χρονικά, η συμπλήρωση των σαράντα χρόνων από την αποκατάσταση της δημοκρατίας μας, σε συνδυασμό με τη διαδρομή που ακολουθήσαμε από το 1974 έως σήμερα, προσφέρει πλείστες αφορμές για μια συνολική αποτίμηση.

Δοθείσης δε και της κρίσιμης συγκυρίας που διανύουμε, δίνει και τη δυνατότητα συγκρίσεων και αναπόφευκτων παραλληλισμών του 1974 με το 2014, του τότε με το σήμερα.

Το 1974, με ηγέτη τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή, η Ελλάδα ξεκίνησε τη μακρά προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί και να μετασχηματιστεί από μια χώρα – παρίας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, με θεμέλιο λίθο το πρωτοποριακό για τότε Σύνταγμα του 1975.

Στο πέρασμα των χρόνων, οι βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος που έθεσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποδείχθηκαν πολύ γερές και στέρεες, ενώ η επίτευξη της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια αποδείχθηκε καθοριστικής σημασίας και δικαίωσε τη διορατικότητα του αείμνηστου ηγέτη.

Δυστυχώς, όμως, ανεύθυνες και δημαγωγικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν τη δεκαετία του 1980 εξέθρεψαν το τέρας του λαϊκισμού και μας έφεραν στα πρόθυρα της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Το αποτέλεσμα είναι σαράντα χρόνια μετά, εν έτει 2014, η Ελλάδα να βρίσκεται στις μέρες μας, με διαφορετικούς όρους και κάτω από διαφορετικές συνθήκες μπροστά σε μια εξίσου μεγάλη, αν όχι μεγαλύτερη, πρόκληση με αυτήν του 1974, επιχειρώντας να βγει από μια πολύχρονη οικονομική κρίση και να αναγεννηθεί ως κράτος μέσα από μια σειρά αναγκαίες και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις.

Είναι, αν μη τι άλλο, ενθαρρυντικό το γεγονός ότι με ανακούφιση διαπιστώνουμε πλέον ότι αποφύγαμε τα χειρότερα, αφού είχαμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Πετύχαμε με τις σκληρές θυσίες του ελληνικού λαού να παραμείνουμε στην ευρωζώνη και να θεωρούμαστε πια στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια χώρα - πρότυπο δημοσιονομικής προσαρμογής.

Παράλληλα, παρότι ακόμη βρίσκεται σε δυσμενή θέση, η κοινωνία βλέπει για πρώτη φορά το φως της εξόδου από την κρίση, δρέποντας τους πρώτους καρπούς των σκληρών θυσιών στις οποίες υποβλήθηκε.

Ωστόσο, θα πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη για να έλθουμε στο επιθυμητό επίπεδο, προκειμένου να μην ξαναφτάσουμε ποτέ στο σημείο που βρεθήκαμε πριν από λίγα χρόνια, και με απώτερο σκοπό να γίνουμε ένα λειτουργικό κράτος με εξωστρεφή και δυναμική οικονομία.

Και οι μεταρρυθμίσεις συνιστούν, απλώς, μια αναγκαία συνθήκη για τη μεταβολή της κοινωνίας προς την προαναφερόμενη κατεύθυνση. Εάν θέλουμε πραγματικά το 2014 να σηματοδοτήσει την έλευση μιας Νέας Μεταπολίτευσης και τη δημιουργία μιας Νέας Ελλάδας η ρήξη μας με το παρελθόν θα πρέπει να είναι οριστική και αμετάκλητη, χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους. Όπως ακριβώς ήταν πριν από σαράντα χρόνια και αδιαπραγμάτευτη η αταλάντευτη θέλησή μας να εγκαθιδρύσουμε μια σύγχρονη και λειτουργική δημοκρατία.

Με αφετηρία το 1974, τα καταφέραμε. Γιατί όχι και τώρα;