Ο Πάπας που (δείχνει ότι) δεν… χωράει στο Βατικανό

Από την άλλη άκρη του κόσμου… Από εκεί όπου ο ίδιος ο Καρδινάλιος Μπεργκόλιο παραδέχτηκε ότι έρχεται για να καθίσει στην Αγία Έδρα, ως Επίσκοπος Ρώμης και δευτερευόντως ως Ποντίφικας, φαίνεται να ξεκινά μια εξαιρετικά… ενδιαφέρουσα ιστορία για το μέλλον της Καθολικής Εκκλησίας.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, από τα πρώτα κιόλας δείγματα γραφής των προθέσεων, και κυρίως της προσωπικότητάς του, μοιάζει επαρκώς ανατρεπτικός, για την πιο δυσκίνητη… πολυεθνική του κόσμου, όπως πολύ συχνά περιγράφεται το Βατικανό. Και ίσως, όχι άδικα.

Από τη χώρα των ανατροπών και του επαναστατικού ταπεραμέντου άλλωστε, δεν θα περίμενε κανείς μια “επίπεδη” προσωπικότητα. Ακόμη και οι κατηγορίες για το πως χειρίστηκε την περίοδο της δικτατορίας, δείχνουν έναν άνθρωπο με διάθεση να βγαίνει από τα παραδοσιακά πλαίσια. Να κοιτάζει πιο μακριά. Στο “μετά”.

Η εκλογή του αποτέλεσε έκπληξη για όσους πόνταραν τα λεφτά τους στον Ιταλό Καρδινάλιο Σκόλα, σε κάποιον Αφρικανό, ή σε κάποιον άλλο εκπρόσωπο της Αμερικής, Βόρειας και Νότιας. Οι εκπλήξεις ωστόσο δεν τελείωσαν εκεί. Ο λόγος που εκφώνησε στο συγκεντρωμένο στην πλατεία του Αγίου Πέτρου πλήθος το βράδυ της εκλογής του, το γεγονός ότι δεν θέλησε να καθίσει στον ειδικό θρόνο της Cappella Sistina, ότι δεν άλλαξε τον (ταπεινό) σταυρό που φορούσε με τον παπικό, ότι εξακολουθεί να… αποφεύγει τις λιμουζίνες, ότι μίλησε στους Καρδιναλίους… χωρίς σημειώσεις, ότι…, ότι…, ότι…

Ο πρόλογος  μοιάζει συναρπαστικός για τα δεδομένα της Καθολικής Εκκλησίας. “Θέλω μια φτωχή Εκκλησία. Και μια Εκκλησία που θα ενδιαφερθεί πραγματικά για τους φτωχούς”, ήταν τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου στη συνάντηση που είχε σήμερα με εκπροσώπους του Τύπου. Γελούσε, αστειευόταν, δεν έμοιαζε κλεισμένος στο (απρόσιτο)… αλάθητο, τουλάχιστον όχι ακόμη.

Αλήθεια, καλωσύνη, ομορφιά. Αυτές είναι οι τρείς αρετές που σύμφωνα με τον νέο Ποντίφικα θα πρέπει να αναζητεί κανείς σε μια Εκκλησία. Όποια κι αν είναι αυτή. Και βέβαια, η Εκκλησία θα πρέπει να προσφέρει. Να δίνει. Να διακονεί.

Το παράδειγμα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης μοιάζει “ζωντανό” μέσα του και μπροστά του. Γι’ αυτό και επέλεξε το όνομα του συγκεκριμένου Αγίου, ως “ταυτότητα” της παπικής θητείας του. Γνωρίζοντας τους συνειρμούς και τις μεγάλες προσδοκίες που εκ των πραγμάτων συνοδεύουν πλέον την εκλογή του.

Κι αν δεν “τόλμησε” να ονομαστεί Πέτρος, ίσως ταξίδεψε ακόμη πιο μακριά τη σκέψη του. Ο κόσμος μας σήμερα, που βρίσκεται σε κρίση αλλά και σύγχυση διαρκείας, δεν είχε τόση ανάγκη μια Εκκλησία που θεραπευόταν. Αλλά από μια Εκκλησία που θα υπηρετούσε τις πραγματικές ανάγκες των πολλών. Και κυρίως των αδυνάτων. Αυτή, μάλιστα, είναι θεραπεία…