Η εξύμνηση της ανευθυνότητας ως επαναστατικής πράξης και η ένταξη κάθε αντίθετης φωνής στο "κουτί" με τους προδότες

Με έκπληξη παρακολουθούμε μετά τις εκλογές του Μαϊου, την καταγγελία κάθε λόγου που αρθρώνεται και δεν συντάσσεται με την λογική του "χαμένοι για χαμένοι είμαστε, ας πάμε να παίξουμε με την Ευρώπη και ό,τι γίνει", ως υποκινούμενου από σκοτεινά κέντρα, από εκδοτικά συγκροτήματα, από πουλημένους δημοσιογράφους και από ανθέλληνες, που στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι κάτι σαν διανοητικά ...ανάπηροι και χρήζουν ειδικής θεραπείας. Αίφνης σε αυτή τη χώρα κάθε φωνή που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου να γυρίσουμε στην εποχή του...χαλκού, ή αλλιώς της δραχμής, έχει γίνει ύποπτη για συναλλαγές, καταγγέλλεται ως παπαγαλίστικη και ενταγμένη στο πλαίσιο ενός συστήματος που, ούτε λίγο ούτε πολύ,  θέλει τους Έλληνες φτωχούς και κατατρεγμένους.

Κάθε πολίτης ή δημοσιογράφος που κάνει το λάθος να αμφισβητήσει το ξαφνικά επαναστατικό ή το επαναστατημένο των καιρών σε ό,τι αφορά την πιθανή αποτελεσματικότητά του, γίνεται το...χθες, το τυφλωμένο...το τιποτένιο...

Η αντίληψη αυτή, που έχει πολλούς οπαδούς και έχει γίνει μόδα, δεν απέχει και πολύ από τον φασισμό του συρμού, ο οποίος ίσως να μπορεί να γίνει πιο  επικίνδυνος και από τα... κέντρα που όντως θέλουν την χώρα απομονωμένη κάπου στο πουθενά, με ένα βραβείο επαναστατικότητας στο χέρι, να χαϊδεύει τις πληγές της, όπως έχει συμβεί και κατά το παρελθόν, έχοντας ως ψυχολογικό άλλοθι, το ότι οι κακοί μας έφαγαν ενώ εμείς παλέψαμε... με τη μαγκιά μας..

Η εξύμνηση της ανευθυνότητας ως επαναστατικής πράξης και η ένταξη κάθε αντίθετης με τον συρμό φωνής στο κουτί με τους προδότες, μόνο ως νέο δεν μπορεί να εκληφθεί, σε ένα περιβάλλον που έχει αλλάξει και δεν θυμίζει σε τίποτε ούτε το ΄40, ούτε το ΄60.

Όπως άλλωστε και η...μαγκιά...