Η Μπάρτσα, το Ελληνικό, η γιορτή και η δυσοσμία...

Δώδεκα το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής (ώρα Ισπανίας) στο Καμπ Νου, στο διάσημο γήπεδο της Μπαρτσελόνα, σχεδόν 100.000 άνθρωποι… συνωστίστηκαν (για να θυμηθώ και τη Ρεπούση) προκειμένου να δουν την Μπάρτσα να αγωνίζεται εναντίον της Χετάφε.

Και γιατί να δουν τη Μπαρτσελόνα μεσημεριάτικα; Μα, για να δουν ναι μεν να παίζει η κορυφαία ομάδα του κόσμου, κόντρα όμως σε μια μικρομεσαία ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος.

Τα εύλογα ερωτήματα συνεχίζονται, έρχονται το ένα πίσω από το άλλο. Μα γιατί να παίξει η Μπαρτσελόνα μεσημεριάτικα; Διότι εκείνη τη μέρα οι Κινέζοι γιόρταζαν τη δική τους πρωτοχρονιά. Με άλλα λόγια, οι Κινέζοι υποδέχθηκαν την Κυριακή το νέο χρόνο.

Ως εκ τούτου, η Μπαρτσελόνα έπαιξε μέρα – μεσημέρι ώστε να μεταδοθεί ο αγώνας απευθείας τηλεοπτικά στην Κίνα, η οποία στον παγκόσμιο χάρτη υπολογίζεται πλέον ως η μεγαλύτερη, εν δυνάμει, οικονομία και ανερχόμενη αγορά. Με άλλα λόγια, η τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα ήταν ένα δώρο… μάρκετινγκ στους Κινέζους.

Και όχι μόνο αυτό. Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα πόζαραν χαμογελαστοί ευχόμενοι στους Κινέζους «καλή χρονιά». Φυσικά, στα κινεζικά. Σοφόν το σαφές, σαφές το σοφόν.

Ας πάμε τώρα σε κάποιες (αυτονόητες) συγκρίσεις. Μπορεί ο Ολυμπιακός να παίξει κόντρα σε μια μικρομεσαία ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος (ας μην κατονομάσω κάποια ομάδα, για να μην παρεξηγηθώ) μέρα – μεσημέρι, ώστε να μεταδοθεί ο αγώνας τηλεοπτικά σε μια ξένη χώρα για προφανείς οικονομικούς λόγους;

Η απάντηση, φυσικά, είναι αρνητική. Γιατί, απλούστατα, τα (ποδοσφαιρικά) μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα. Άλλο η Μπαρτσελόνα, άλλο ο Ολυμπιακός. Άλλο το φτωχό (και της πλάκας) ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και άλλο το ισπανικό, το οποίο θεωρείται από τα κορυφαία στον κόσμο.

Προσοχή, όμως. Μπορεί τα προαναφερόμενα μεγέθη να είναι άνισα, αλλά ανάμεσα στην Ισπανία και στην Ελλάδα υπάρχουν εντυπωσιακές ομοιότητες και αναλογίες. Ας τις δούμε, παρακάτω, συνοπτικά.

Και οι δύο χώρες είναι παρίες του ευρωπαϊκού νότου και αποτελούν τα δύο τέταρτα των περιβόητων pigs. Όπως και η Ελλάδα, το ίδιο (ακριβώς) και η Ισπανία βιώνει με τον πλέον δραματικό τρόπο τις επιπτώσεις της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, η οποία διαχέεται σταδιακά στα μήκη και στα πλάτη της γηραιάς ηπείρου.

Οι Έλληνες περνάνε πολύ δύσκολες ώρες, κόσμος και κοσμάκης, εν Ελλάδι, βλέπει καθημερινά το βιοτικό του επίπεδο να συρρικνώνεται δραματικά, αλλά και οι Ισπανοί δεν πάνε πίσω. Χώρια που για την ισπανική κοινωνία οι εξώσεις έχουν μετατραπεί στον μεγαλύτερο εφιάλτη της.

Και την ίδια ώρα, Ελλάδα και Ισπανία έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και «ανταγωνίζονται» για το ποια χώρα θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στη σχετική μαύρη λίστα.

Καταθέτω τις σχετικές διαπιστώσεις στον απόηχο του τελικού της ντροπής μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού για το Κύπελλο Ελλάδος στο μπάσκετ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που σημειώθηκαν θλιβερά επεισόδια και προφανώς δεν θα είναι η τελευταία.

Ωστόσο, από το θλιβερό σκηνικό που επικράτησε το βράδυ της Κυριακής στο Ελληνικό αναδύεται μια έντονη δυσοσμία. Είναι η ίδια δυσοσμία που αναδύεται τελευταία όλο και πιο συχνά από τα ελληνικά γήπεδα. Καμία σχέση με τη γιορτή που ζει κανείς στα γήπεδα της επίσης δοκιμαζόμενης οικονομικά Ισπανίας. Μόνο όποιος έχει παρακολουθήσει αγώνα της Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου ή αγώνα οποιασδήποτε άλλης ισπανικής ομάδας σε οποιοδήποτε άλλο ισπανικό γήπεδο μπορεί να το καταλάβει αυτό.

Με τούτα και με κείνα, το αβίαστο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η κρίση που βιώνουμε δεν είναι απλώς οικονομική, αλλά είναι και βαθύτατα κοινωνική. Ζούμε πλέον την απόλυτη παρακμή σε όλα τα επίπεδα, και αυτό φαίνεται και από την έξαρση της βίας, της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας σε όλες τις μορφές τους.

Άλλωστε, και τα αθλητικά δρώμενα ήταν, είναι, και θα είναι πάντα καθρέφτης της κοινωνίας.