Μαρία Κανελλοπούλου: «Δεν κάνω τίποτα χωρίς τέχνη και έρωτα»

Η Τασία του «Καφέ της Χαράς», βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αχαΐα εδώ και κάποιους μήνες και βέρα Καλαβρυτινή, μιλάει στο BEST για τα παιδικά της χρόνια στα Καλάβρυτα, προαναγγέλλει πανελλαδικό δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης χωρίς …φωτογράφους και δηλώνει αισιόδοξη σε καιρό κρίσης με προσωπικό ρεφραίν: «Γλυκιά που είναι η ζωή, όσο πικρή κι αν είναι».

Μιλήστε μου για τα παιδικά σας χρόνια στα Καλάβρυτα. Και τους δεσμούς που σας ενώνουν με την πόλη.
Υπάρχουν φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα;

Τα Καλάβρυτα...Τα Καλάβρυτα είναι για μένα ταυτόχρονα ο χαμένος Παράδεισος, αλλά κι ο τόπος των προσωπικών απωλειών, των μεγάλων τραυμάτων. Τα Καλάβρυτα.είναι αυτό πού είμαι σήμερα ή τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι αυτού πού είμαι. Δεν είναι πολλά αυτά που μπορώ να πω για τα παιδικά μου χρόνια - γιατί κράτησαν λίγο. Η απώλεια της μητέρας μου, επέσπευσε κατά έναν τραυματικό τρόπο το πέρασμά μου απ' το κορίτσι στη γυναίκα. Αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι είχα υπέροχους γονείς! Εκ των υστέρων βέβαια, γιατί όταν είσαι μικρός πάντα ζητάς...περισσότερη αγάπη, περισσότερη αποδοχή, περισσότερη προσοχή. Μόνο με το πέρασμα του χρόνου αντιλαμβάνεσαι το πολύτιμο φορτίο της αγάπης, της φροντίδας, της γνώσης που σου έχει με τόση ανιδιοτέλεια χαρισθεί. Με στενοχωρεί που οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να «πάρουν» πίσω τίποτα απ’ όσα έδωσαν σε μένα και την αδερφή μου και φυσικά δεν υπαινίσσομαι την υλική ανταπόδοση, αλλά το πλατύ χαμόγελο ή την βαθιά ανάσα και τη βεβαιότητα πώς «τίποτα δεν πάει χαμένο».

Βεβαίως έχω φίλους και συντρόφους που τους συναντώ συχνά, μοιράζοντας μαζί τους αναμνήσεις, ανησυχίες, ελπίδες και όνειρα.

Πώς αντέδρασε το οικογενειακό και ευρύτερο περιβάλλον στην απόφασή σας να γίνεται ηθοποιός; Υπήρχε άλλος ηθοποιός στην οικογένειά σας; Μιλήστε μου για την οικογένειά σας.

Ο πατέρας μας ήταν κινηματογραφόφιλος και θεατρόφιλος, παρά το γεγονός ότι ήταν ένας φτωχός, λαϊκός άνθρωπος. Αγαπούσε το ραδιόφωνο και τα βιβλία. Το θέατρο στο ραδιόφωνο -Τετάρτη και Κυριακή, καθώς επίσης η ραδιοφωνική βιβλιοθήκη τις καθημερινές, ήταν προσφιλείς συνήθειες που μοιραζόμασταν μαζί του, τα αξέχαστα χειμωνιάτικα βράδια. Το έφερε βαρέως πού δεν μπόρεσε να συνεχίσει το σχολείο - είχε τελειώσει το σχολαρχείο!- κι έτσι όλη του η έννοια ήταν να σπουδάσουμε εμείς. Ήταν ένας δημοκρατικός και καθόλου αυταρχικός άνθρωπος κι έτσι όταν του ανακοίνωσα την απόφασή μου, χωρίς φωνές, θυμούς και απαγορεύσεις, είπε μόνον πώς πρέπει να το ξανασκεφτώ γιατί «είμαστε φτωχοί».Και πως αν δεν καταφέρω ν' αποσυνδέσω τον βιοπορισμό από την τέχνη, θα είμαι δυστυχής. Γιατί τίποτα απ’ τα δύο δεν θα κάνω σωστά! Μπορώ με βεβαιότητα πια να πω, ότι ο πατέρας μου περιέγραψε τότε σοφά, αυτό που έμελλε να είναι ή ζωή μου!

Διαβάστε τη συνέντευξη στο Best που κυκλοφορεί.