Δημήτρης Μητροπάνος: Λόγος και ψυχή στο ...συμφραζόμενο

Το απρόσμενο "αντίο" του Δημήτρη Μητροπάνου, σκόρπισε τόση θλίψη όση σκορπούν τα πρόσωπα τα κοντινά, τα γνώριμα, αυτά που "ντύνουν" τη ζωή σου με τ΄άρωμά τους και θαρρείς πως ποτέ ξανά δεν θα μοσχοβλήσει το ίδιο..., ποτέ ξανά δεν θα παίξει καινούργια κασέτα με ήχο πρόσφορο, στον ίδιο τόνο... Ο Μητροπάνος υπήρξε η συμβολική αποδειξη πώς "γίγαντες" δεν είναι οι "νάνοι"  που καμώνονται τους ...αναβατήρες, δεν είναι τα ιλουστρασιόν κιβώτια μεταφοράς κενών προτύπων, δεν είναι οι κυνηγοί χρυσής σκόνης, πλουτισμού  και καλωπιστικών ανέμων  αλλά οι δωρικοί εκφραστές αυτού που όλοι αφήνουμε μόνο και αφρόντιστο: του "μέσα" μας...

Ένα κομμάτι αυτής της καρδιάς νιώσαμε να φεύγει στο άκουσμα της είδησης του χαμού αυτού του ξεχωριστού μάστορα, του μάγκα, του καθαρού, του συνοδού μας στις "μάχες" στις "επιστροφές" στις "ήττες" και στις "νίκες", στους "αποχωρισμούς" και τις "ανασκαφές"..., αυτού που έδωσε άλλο χρώμα στα σύμφωνα και τα  φωνήντα, όταν αυτά χοροπηδούσαν μαγεμένα στο λαρύγγι του.

Όπως κάθε τι αυθεντικό, το αντίο στον Μητροπάνο, έχει για όλους όσοι τον λάτρεψαν- και ήταν πολλοί- εκείνη την πίκρα της διαπίστωσης πως η αυθεντικότητα τείνει να γίνει μουσειακό είδος σε έναν κόσμο που χάνει συνεχώς στροφές στη κούρσα της αλήθειας και της πίστης σε κάτι που δεν φουσκώνει όπως τα παγώνια, αλλά έχει τη δύναμη να σε ανεβάσει λίγο πιο ψηλά από το πάτωμα...

Λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο...