Ένα σχόλιο για την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών

Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών σήμερα.

Πρόβλημα τεράστιο.

Μάστιγα το αποκαλούν και είναι.

Με διαλυμένη την οικονομία και αποσαθρωμένο την κοινωνικό ιστό-την στήριξη της οικογένειας-όλο και περισσότεροι νέοι «κυλούν» και καταστρέφουν την ζωή τους.

Γιατί άραγε το φαινόμενο αυτό δεν εμφανιζόταν πριν από 15-20 χρόνια σε τέτοια έξαρση; H ακόμα την εποχή του 80’ που φοιτητής στις ΗΠΑ προσπαθούσα να πείσω τους συμφοιτητές μου πως δεν γνωρίζουμε στην Ελλάδα τι σημαίνει ναρκωτικό.

Ειδικά οι μαθητές.

Πολλά άλλαξαν από τότε.

Όμως, η πολιτεία άργησε να προσαρμοσθεί. Άργησε να προσαρμοσθεί στο επίπεδο της καταστολής και εμπορίας με σκληρά μέτρα και ποινές.

Άργησε να προσαρμοσθεί όμως ως προς την στήριξη των χρηστών και την διαδικασία αποκατάστασής τους, με αποτέλεσμα για την κοινωνία η έννοια «εθισμένος» στις ναρκωτικές ουσίες –του άρρωστου δηλαδή- να λάβει χροιά ρατσιστική.

Αναπόφευκτα λοιπόν η αποξένωση οδηγεί στην απομόνωση και στην εγκληματικότητα.

Τα πάντα ξεκινούν από την λειτουργία της Πολιτείας που πρέπει άμεσα να αναμορφώσει το πλαίσιο αντιμετώπισης του προβλήματος.

Όμως, μπορεί να ακούγεται σαν πολυτέλεια σήμερα που ο πολίτης τα «φέρνει βόλτα» δύσκολα να γίνονται παραινέσεις για στήριξη από τον βασικό πυλώνα πρόληψης.

Αν κάποιος μπορεί να ονομάσει την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ως τέτοιον πυλώνα. Από εκεί όμως πρέπει να αρχίσει η «καταστολή».

Η νεολαία σήμερα απομονωμένη στον εαυτό της και το διαδίκτυο έχει ανάγκη την βοήθεια των γονέων και της ευρύτερης οικογένειας.

Εν μέσω κρίσης πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν οι εκάστοτε κυβερνώντες πως η ανάταση μίας χώρας περνάει και αυτή από την καλή «κατάσταση» ψυχολογία της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.

Ας είμαι λίγο ρομαντικός…