Το τελευταίο άρθρο του Απόστολου Βουλδή στην "Πελοπόννησο"

Το τελευταίο άρθρο του Απόστολου Βουλδή στην "Πελοπόννησο". Τίτλος "Μια στάση στο ταξίδι..."

Το κλάμα του πρωτακούστηκε στα χρόνια της ταραγμένης δεκαετίας του ’60. Το μπαξίσι του πατέρα ήταν μεγάλο για το μαντάτο που έφερε η νοσηλεύτρια. Αλλωστε εκείνα τα χρόνια τα δίδυμα ήταν ασυνήθιστη εικόνα. Μια βόλτα στα Ψηλαλώνια με το υπερμέγεθες καρότσι -στα κατοπινά χρόνια- κέντριζε το ενδιαφέρον ολόκληρης της πλατείας.

Οι εφηβικοί προσανατολισμοί πολλοί. Τα διλήμματα ακόμη περισσότερα. Πάμπολλες οι επαγγελματικές τάξεις που άνοιγαν εκείνη την εποχή τα φτερά τους για να κατακτήσουν την κοινωνία.

Ο ανομολόγητος έρωτας, ωστόσο, δεν άφηνε πολλά περιθώρια επιλογών. Αλλοι χρησιμοποίησαν την λαϊκή ρήση για το μήλο που δεν απομακρυνόταν από την μηλιά. Αλλοι απλά θεώρησαν πως ήταν θέμα γονιδίων…

Τελικά η δημοσιογραφία κέρδισε αφήνοντας πίσω της, παρασάγγες, οιαδήποτε άλλη σκέψη. Πολλοί την θεωρούν επάγγελμα. Αυτός εξακολουθούσε να την αποκαλεί λειτούργημα. Και ας ήξερε πως δεν ήταν παρά ένας ακόμη βαστάζος της ενημέρωσης , ως «μεταφορέας ειδήσεων», που επέλεξε να γίνει !

Ο νέος ξεκίνησε με όνειρα, κάποια στην πορεία θρυμματίστηκαν. Δεν έχει δα κανείς και τις ικανότητες του Κάλχα, για να ερμηνεύει τους οιωνούς και να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Εξάλλου όπως σημειώνει και ο Καβάφης «σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος...Γιατί κι αν φτωχική βρεις την Ιθάκη δεν σε γέλασε. Σου προσέφερε το ωραίο ταξίδι».

Και η δημοσιογραφία του το προσέφερε. Μπορεί να τον τρόμαξαν οι κύκλωπες και οι λαιστρυγόνες , δεν τον πτόησαν όμως διόλου. Γιατί χωρίς αυτήν δεν θα έβγαινε στον δρόμο.
Δεν θα χανόταν στον καθημερινό αγώνα καταγραφής προβλημάτων. Δεν θα αποτελούσε την στεντόρεια φωνή του αδικημένου. Του πολίτη που δεν είχε πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Κι ανέμενε από τον «δικό του άνθρωπο» να ακουστεί η διαμαρτυρία του.

Πόσες φορές δεν άκουσε την προσφώνηση «δημοσιογράφε», για να ακολουθήσει η επισήμανση, η ερώτηση, η αντίδραση για την ανομία. Και ποτέ δεν τον ενοχλούσε που δεν θυμόνταν το όνομά του. Αρκεί που μνημόνευαν την ιδιότητα. Γιατί αυτή είχε σημασία. Αυτήν υπηρετούσε.

Χρόνια και χρόνια στο…κουρμπέτι. Αλλωστε οι αστεϊσμοί με τους συναδέλφους εκεί συνέκλιναν. «Πάλι προκηρύχθηκαν εκλογές; Εμείς έχουμε κάνει περισσότερες και από τον παλαιότερο κοινοβουλετικό…», το μόνιμο καλαμπούρι στα δημοσιογραφικά γραφεία της «Πελοποννήσου».
Εκεί που έγιναν τα πρώτα δειλά βήματα. Όταν δεν εκστομούσε καν πως ανήκε στην χορεία των εφημεριδογράφων.

Το ταξίδι συνεχίζεται, ακολουθώντας την προτροπή του ποιητή, «ώστε να αράξεις γέρος πιά στο νησί». Όμως επιβεβλημένη η στάση. Γιατί το γερό σκαρί της «Π» θα συνεχίσει τον δρόμο των αναζητήσεων.

Γκριζομάλλης πλέον δεν έχει παρά ακουμπώντας το χέρι στην καρδιά, με ελαφρά υπόκλιση να χαιρετήσει, όσους είχαν την δύναμη και το κουράγιο να διαβάζουν καθημερινά τα πονήματά του. Αλλωστε κάπου θα τους ανταμώσει ξανά…".