15 Ιουνίου: Μέρα σημαδιακή για την Αιγιάλεια και τους ανθρώπους της

Δεκαεπτά χρόνια συμπληρώνονται από τον καταστροφικό σεισμό των 6,2 R που έπληξε το Αίγιο στις 3.17 τα ξημερώματα της Πέμπτης 15 Ιουνίου 1995, αφήνοντας πίσω του 26 νεκρούς και χιλιάδες κατεστραμμένα κτίρια σε όλη την Αιγιάλεια. Οι εικόνες της πολυκατοικίας της Δεσποτοπούλων 1 και του ξενοδοχείου “Ελίκη” στα Βαλιμίτικα, με τους άνδρες της ΕΜΑΚ για πρώτη φορά να συμμετέχουν σε επιχειρήσεις διάσωσης, μένουν ανεξίτηλες στις μνήμες μας, καθώς προκάλεσαν πόνο που δεν ξεχνιέται...

Δεκαεπτά χρόνια μετά, ο προσωρινός καταυλισμός στο Τριάντειο της Κουλούρας συνεχίζει να φιλοξενεί οικογένειες σεισμόπληκτες και μη, ενώ αρκετά νεοκλασσικά κτίρια που έχουν χαρακτηριστεί ως διατηρητέα, συνεχίζουν να κρέμονται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια των περαστικών (βλέπε Ταξιαρχών και Ασημάκη Φωτήλα κ.α.). Τέλος, ο Ιερός Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου, παραμένει βαριά πληγωμένος και με σκαλωσιές στο εσωτερικό και εξωτερικό του ναού, αναμένοντας με αγωνία την τύχη του, ενώ ό,τι απέμεινε από τον μικρό Άη-Μελέτη στην Επισκόπου Τιμοθέου έχει χορταριάσει και λίγοι μόνο γείτονες θυμούνται και ανάβουν ένα κεράκι στις εικονίτσες που είναι κρεμασμένες στην καγκελόπορτα (που παρέμεινε όρθια). Τραγικά μνημεία μιας ισχυρής σεισμικής δόνησης, που σε λίγα δευτερόλεπτα γκρέμισε σπίτια και όνειρα.

Από τότε έχουν γραφτεί δεκάδες κείμενα στον τοπικό Τύπο, συνήθως με την ευκαιρία της επετείου. Το τι ζήσαμε εκείνες τις μέρες εμείς οι Αιγιαλείς, θα'ταν ίσως καλό να καταγραφεί και σε κάποιο βιβλίο, που θα περιλαμβάνει και φωτογραφίες από τις τραγικές συνέπειες του σεισμού. Απ'την άλλη, ποιος θέλει να θυμάται το γκρεμισμένο σπίτι του, την αποδεκατισμένη γειτονιά του, τον νεκρό φίλο του; Τις θάβουμε λοιπόν βαθιά αυτές τις αναμνήσεις, για να ξυπνήσουν για λίγα λεπτά όταν παρακολουθούμε στην τηλεόραση ρεπορτάζ από άλλες καταστροφικές δονήσεις, κάπου στη γη. Και μετά τις αποκοιμίζουμε σε κάποια γωνίτσα του μυαλού μας, κάνοντας το σταυρό μας να μην ξαναζήσουμε τέτοια καταστροφή.

Τόπος ευλογημένος η Αιγιάλεια. Όμως, ουδέν καλόν αμιγές κακού. Και το “κακό” είναι ο Εγκέλαδος, που απρόσκλητος μας επισκέπτεται πότε-πότε, άλλοτε ήρεμος κι άλλοτε θυμωμένος. Χρέος δικό μας, είναι να προστατεύουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας, διατηρώντας την ψυχραιμία μας, φροντίζοντας το σπίτι μας να'ναι σε καλή κατάσταση και κυρίως, συζητώντας συχνά με την οικογένειά μας για το τι πρέπει να κάνουμε εκείνη την αποφράδα στιγμή αλλά και μετά απ'αυτήν.

Με την ευχή, λοιπόν, να μην ξαναθρηνήσουμε νεκρούς, τιμούμε τη μνήμη όσων έφυγαν από τη ζωή, δεκαεπτά χρόνια πριν, εκείνο το φεγγαρόλουστο βράδυ του Ιουνίου, που άφησε βαθύ σημάδι στην ιστορία της Αιγιάλειας.

Πέπη Σπηλιωτοπούλου