Του Λιμανιού...

Ήταν η πρώτη φορά που κάτι φάνηκε να κινείται. Κάποιοι να διεκδικούν σταματώντας τον κανόνα πως η πόλη να είναι καρπαζοεισπάκτορας.

Εννοώ φυσικά την προσπάθεια μερίδας συμπολιτών μας με αίτημα να αποδοθεί το θαλάσσιο μέτωπο στην ίδια την πόλη. Ένα αίτημα χρόνιο που είχε ήδη καθυστερήσει.Ένα αυτονόητο αίτημα για μια παραθάλασσια πόλη.

Οι διαβεβαιώσεις είχαν δοθεί από τους ιθύνοντες και έμεναν οι τελευταίες λεπτομέρειες. Το δούλεμα-γιατί περί αυτού πρόκειται- συνεχιζόταν μέχρι τελευταία στιγμή μέχρι που τα  γεγονότα, πριν λίγες μέρες, απέδειξαν πως για αλλού αρμένιζε το λιμάνι και όχι για την πόλη.

Το κράτος των Αθηνών έδειξε για άλλη μια φορά πως κατέστρεψε την υπόλοιπη Ελλάδα. Το κράτος που για χρόνια οι πολιτικοί μας ταγοί το κατήγγειλαν αλλά σε κάθε ευκαιρία έδιναν τα διαπιστευτήριά τους σε αυτό.

Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα το καταπιούμε αμάσητο και αυτό; Άλλωστε στις καρπαζιές έχουμε πάθει ανοσία.

Το να καθήσουμε να μεγιστοποιήσουμε τον κακό μας τον καιρό είναι ότι πιο απλό. Στην δράση χωλαίνουμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κάτι γιαυτό το αίτημα. Αυτή την φορά ας γεμίσει το λιμάνι όχι από κλαταδόρους αλλά από ανθρώπους αποφασισμένους έτοιμους να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει.

Άλλωστε την αντίδρασή μας κοιτάει η κεντρική εξουσία και  λειτουργεί ανάλογα. Αλλιώς είναι να φωνάζουν δεκαπέντε και αλλιώς χιλιάδες. Οι φωνές που θα ενωθούν για το λιμάνι θα λειτουργήσουν ευεργετικά και για έναν άλλο λόγο.

Εκεί θα ανακαλύψουμε ότι το αίσθημα πως «ανήκω σε μια πόλη,είναι οι άνθρωποι μου»μπορεί να χάθηκε μεταξύ ψευδοεκσυχρονισμού και υλικής ευδαιμονίας αλλά σίγουρα δεν χάθηκε. Αλλιώς θα σεβαστεί κάποιος όταν γνωρίζει ότι  στο λιμάνι έγιναν οι πρώτοι κολυμβητικοί αγώνες την δεκαετία του 30 και αγκαλιάστηκαν από τους Πατρινούς της εποχής.

Η αίσθηση συνέχειας μπορεί να σου δώσει τον αυτοσεβασμό που χρειάζεσαι για να προχωρήσεις. Αν όμως πάλι βράσουμε στο καβούκι μας το αποτέλεσμα είναι διαγεγραμμένο. Οι ευκαιρίες θα φεύγουν τα πλοία θα χάνονται και μεις θα κοιτάμε στην προκυμαία αποσβωλομένοι.

Αρνούμενοι να δεχτούμε πως αν δρούσαμε συλλογικά θα είχαμε προλάβει το πλοίο.Θυμίζοντας το παλιό κωμικό δίδυμο Τσίτσο και Φράνκο και την φράση τους «πως το λιμάνι φεύγει».Στο χέρι μας είναι να μην τους υποδηθούμε!

Καλό Καρναβάλι