Οι ενέσεις της ματαιοδοξίας

Ζούμε σε μια εποχή όπου η βελόνα δεν κουβαλάει πια μόνο φάρμακο, αλλά και υπόσχεση.

Ενέσεις που σχεδιάστηκαν για να στηρίξουν ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας, έγιναν ξαφνικά νέες θεότητες. Δεν τις αναζητούν μόνο όσοι παλεύουν πραγματικά με την παχυσαρκία, μα και εκείνοι που απλώς δεν αντέχουν να δουν μια μικρή καμπύλη στον καθρέφτη.

Κι έτσι, το φάρμακο έγινε καλλυντικό. Το ιατρικό εργαλείο μετατράπηκε σε lifestyle αντικείμενο.
Δεν μετράμε θερμίδες πια, μετράμε μονάδες.
Δεν μιλάμε για υγεία, μιλάμε για εικόνα.

Κι όσο οι δρόμοι γεμίζουν με κορμιά που μοιάζουν πιο πολύ με γραμμές μολυβιού παρά με ανθρώπινες φιγούρες, ένα νέο φαινόμενο γεννιέται: η αποθέωση του αποστεωμένου.

Σαν να είναι το νέο must της μόδας. Σαν να είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να γίνουμε διάφανοι, να εξαφανιστούμε μέσα στο νούμερο ενός ρούχου.

Και όμως, πόσο παράλογο είναι αυτό; Γιατί να χρειάζεται κάποιος να κυνηγάει την απουσία σάρκας, όταν η ίδια η ζωή είναι σάρκα;

Η υγεία ποτέ δεν ήταν ακραία – ήταν πάντα μέτρο. Μια ισορροπημένη διατροφή, λίγο περπάτημα, λίγη φροντίδα αρκούν για να βρει κανείς τον εαυτό του.

Μα η εποχή μας διψά για shortcuts. Θέλει το αποτέλεσμα χωρίς την πορεία, την κορυφή χωρίς την ανάβαση.

Οι ενέσεις αυτές δεν είναι απλώς φάρμακα· είναι σύμβολα.
Σύμβολα της βιασύνης μας, της ανυπομονησίας μας, της αδυναμίας μας να σταθούμε απέναντι στον καθρέφτη και να πούμε: «είμαι αρκετός».

Κι εδώ θέλω να μιλήσω προσωπικά. Δεν ξέρω αν έχω όλες τις απαντήσεις, ξέρω όμως πως έχω το δικαίωμα να καταθέσω τη δική μου εμπειρία.

Είμαι μια από αυτούς που πάλεψαν – και παλεύουν ακόμη – με τα παραπανίσια κιλά. Όταν ήμουν έφηβη, κάθε σοκολάτα ήταν ενοχή, μια μικρή ωδή στο απαγορευμένο.

Τότε έλεγα στον εαυτό μου πως κάποια μέρα, στον 21ο αιώνα, θα βρεθεί το φάρμακο και τα κιλά θα χάνονται.
Δεν ξέρω αν η ευχή μου έπιασε. Εγώ πάντως δεν το εννοούσα έτσι.

Σέβομαι πάντα την επιλογή του καθενός. Ο καθένας κουβαλά το δικό του σώμα, τη δική του ιστορία, τους δικούς του φόβους.

Μα προσωπικά με τρομάζει όταν η εύκολη λύση νικά τον δύσκολο δρόμο. Γιατί ο δύσκολος δρόμος, όσο επίπονος κι αν είναι, σου επιστρέφει κάτι ανεκτίμητο: την περηφάνια ότι τα κατάφερες εσύ.

Το ερώτημα δεν είναι αν θα αδυνατίσουμε.
Το ερώτημα είναι: τι άλλο χάνουμε μαζί με τα κιλά;