Πάτρα: Γιατί η υπόθεση του 25χρονου και του 21χρονου αποτελεί πρωτίστως κοινωνική ντροπή

Η σύγχρονη ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων και ανάλογων χειρισμών.

Η ανάγκη για εντυπωσιασμό και τέρψη της κοινωνικής απαίτησης για ταχεία απόδοση ευθυνών, υπερισχύει της αλήθειας, ακόμη και της κοινής λογικής. Από τις άδικες συλλήψεις σε πορείες, μέχρι τις βεβιασμένες κατηγορίες σε υποθέσεις που αργότερα κατέρρευσαν στα δικαστήρια, η κοινή συνισταμένη είναι μία: το κράτος προτιμά να δείχνει «αποτελεσματικό», ακόμη κι αν καταστρέφει ζωές.

Αρκεί να γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων με την ψευδαίσθηση του άμεσου καταλογισμού και να συσκοτίζεται ο τόπος πέριξ αυτού. «Τα τω Καίσαρος τω Καίσαρι» αλλά με τον εκάστοτε Καίσαρα εκτός του πλάνου.

Η υπόθεση του 25χρονου και του 21χρονου οι οποίοι βρέθηκαν προφυλακισμένοι στο πλαίσιο μιας ακατανόητης διαδικασίας, με την Πυροσβεστική να επιμένει δις ότι η φωτιά για την οποία κατηγορούνται ήταν αποτέλεσμα κηλίδωσης, δηλαδή καύτρας, τους αυτόπτες μάρτυρες να επιβεβαιώνουν ότι είδαν τι έγινε και ότι τα παιδιά ήταν εθελοντές, την αστυνομία να αποκρύπτει στοιχεία από τις ανακριτικές αρχές και την κοινωνία να βλέπει το προφανές της μεθόδευσης, αλλά να μην μπαίνει στη διαδικασία να αντιδράσει, δεν είναι παρά ένα ακόμη σύμπτωμα της διαχρονικής παθογένειας ενός κράτους που λειτουργεί με ευκολία τιμωρητικά, χωρίς διάθεση να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος.

Είναι το σύμπτωμα ενός μηχανισμού που αντί να προστατεύει τον αδύναμο, τον θυσιάζει στο βωμό της ταχύτητας, της σκοπιμότητας και της «καλής εικόνας».

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κοινωνική ντροπή, με πρωταγωνιστές δύο νέα παιδιά, τα οποία ενώ έσπευσαν να σβήσουν φωτιές, βρέθηκαν επί ένα μήνα να «καίγονται» πίσω από τα κάγκελα με το στίγμα του εμπρηστή. Θα μπορούσε και να εξοργιστεί, καθώς αυτό συμβαίνει σε μια χώρα στην οποία η επαναπαυμένη στο πολυτελές  γραφείο της Βούλτεψη βγαίνει και  δηλώνει πως για τις φωτιές «φταίει η έλλειψη εθελοντών», σε μια χώρα στην οποία τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης πετούν με χρονοκαθυστέρηση- όταν πετούν-, οι φωτιές μπαίνουν στον αστικό ιστό της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της ανενόχλητες, και η κυβέρνηση πρώτα εκκενώνει με πλάνο το χάος και μετά παίζει επικοινωνιακό πιγκ πονγκ με τον Δήμαρχο  για να ξεχάσουμε τι ζήσαμε, πώς και με την ευθύνη τίνος.

Θέατρο του παραλόγου με θεατές τη νέα γενιά της χώρας η οποία διδάσκεται σε όλα τα επίπεδα την έλλειψη κοινωνικής λογικής και δικαίου και την λειτουργία θεσμών που αντί να προστατεύουν τους πολίτες, σπεύδουν να τους θυσιάσουν στον βωμό της επικοινωνιακής διαχείρισης.

Η υπόθεση του 25χρονου και του 21χρονου μας αφορά όλους. Πρώτα και κύρια, επειδή στη θέση τους μπορεί να βρεθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή κάθε ευαισθητοποιημένος, ενεργός πολίτης. Δεύτερον επειδή μετά από τέτοια διαχείριση, στις κρίσεις, θα υπάρχουν λιγότεροι στους δρόμους να παίζουν το κεφάλι τους κορώνα- γράμμα, για το σπίτι το δικό σου, και του διπλανού, υποκαθιστώντας μηχανισμούς που δεν υπάρχουν και ανθρωπιά  που εξαφανίζεται.

Και τρίτον επειδή υπογραμμίζει με τρόπο κραυγαλέο, το μέγεθος της κοινωνικής μας αδιαφορίας και τον τρόπο με τον οποίο μένουμε  σιωπηλοί, αποδεχόμενοι  ότι η αδικία μπορεί να ντύνεται με τον μανδύα της νομιμότητας.

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι μόνο ντροπή για όσους οδήγησαν στη φυλακή δύο εθελοντές. Είναι ντροπή κυρίως και πρωτίστως για μια κοινωνία που το επιτρέπει χωρίς να εξεγείρεται. Γιατί όταν η αδικία νομιμοποιείται, τότε η ελευθερία όλων βρίσκεται σε κίνδυνο.

Και αύριο πίσω από τα κάγκελα μπορεί να βρίσκεται το δικό σου παιδί. Όχι αυτό που θα έχεις μεγαλώσει για να γίνει κάποια μέρα ο «θύτης», αλλά αυτό που θα έχεις μεγαλώσει για να γίνει ο άνθρωπος που έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε. Αυτός που γίνεται το θύμα.