Γάζα σε απόγνωση: Μετά την πείνα, ήρθε η δίψα - Αγώνας επιβίωσης για χιλιάδες ανθρώπους

Στη Γάζα του πολέμου και της λιμοκτονίας, η δίψα απλώνεται σαν δεύτερη σκιά πάνω στους κατοίκους.

Εξαντλημένοι από την πείνα, πολλοί διανύουν κάθε μέρα μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια σε έναν κατεστραμμένο τόπο, απλώς για να βρουν λίγο νερό — αρκετό για να πιουν ή να πλυθούν. Όμως οι ποσότητες παραμένουν επικίνδυνα ανεπαρκείς για την επιβίωση.

 Παρότι η διεθνής προσοχή επικεντρώνεται στην απειλή του λιμού, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και για την κρίση ύδρευσης, που βαθαίνει με ταχείς ρυθμούς. Το μεγαλύτερο μέρος του νερού προέρχεται είτε από μικρές μονάδες αφαλάτωσης είτε —στη χειρότερη περίπτωση— από μολυσμένα πηγάδια, στα οποία έχουν εισχωρήσει λύματα και χημικά από τα ερείπια.

 Το Ισραήλ είχε διακόψει κάθε παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος στις αρχές του πολέμου, ενώ οι δύο αγωγοί που υποστηρίζει ότι λειτουργεί η ισραηλινή υπηρεσία COGAT, παραμένουν –σύμφωνα με Παλαιστίνιους αξιωματούχους– εκτός λειτουργίας.

 Η καταστροφή του δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης είναι σχεδόν ολοκληρωτική. Οι λιγοστές αντλίες υπόγειων υδάτων λειτουργούν με γεννήτριες, αλλά τα καύσιμα είναι σπάνια. Η COGAT πάντως αναφέρει ότι έχει επιτρέψει την είσοδο εξοπλισμού για την επισκευή των δικτύων, σε συνεργασία με οργανώσεις αρωγής.

Ουρές, βρομόνερα και ασθένειες

Ο 23χρονος Μοάζ Μουχαϊμάρ, πρώην φοιτητής, διανύει καθημερινά πάνω από ένα χιλιόμετρο και περιμένει ώρες στην ουρά, τρεις φορές τη μέρα, για να φέρει νερό στη σκηνή της οικογένειάς του. Το νερό μεταφέρεται με ένα μικρό μεταλλικό καρότσι, μέσα από δύσβατους δρόμους. Τα δύο μεγάλα δοχεία που τραβά είναι με υφάλμυρο νερό για πλύσιμο, ενώ δύο μικρότερα περιέχουν το λίγο καθαρό νερό που θα πιούν.

 «Για πόσο καιρό θα είμαστε έτσι;» λέει. Η μητέρα του, Ουμ Μοάζ, δηλώνει πως αυτό το νερό είναι απαραίτητο για τα 20 μέλη της οικογένειας που ζουν όλοι μαζί σε μια μικρή συστάδα σκηνών στην Ντέιρ αλ-Μπάλαχ.

 Η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται σε ολόκληρη τη Γάζα: άνθρωποι χωρίς αποχέτευση, χωρίς καθαρό νερό, χωρίς ελπίδα. Ο κίνδυνος εξάπλωσης επιδημιών είναι ορατός και αυξανόμενος. Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν το ελάχιστο αποδεκτό όριο νερού για επιβίωση σε 15 λίτρα την ημέρα ανά άτομο. Στη Γάζα, αυτή τη στιγμή, η μέση κατανάλωση έχει πέσει στα 3-5 λίτρα, σύμφωνα με την Oxfam.

 Η ίδια οργάνωση αναφέρει ότι οι υδατογενείς ασθένειες έχουν αυξηθεί κατά 150% μέσα στους τελευταίους τρεις μήνες.

Χάνεται μια γενιά παιδιών

Η συλλογή νερού συχνά ανατίθεται στα παιδιά. «Έχουν χάσει την παιδική τους ηλικία», λέει ο Μούντερ Σάλεμ, επικεφαλής της Αρχής Ποιότητας Ύδατος και Περιβάλλοντος της Γάζας. Τα παιδιά κουβαλούν πλαστικά δοχεία, κυνηγούν τις υδροφόρες, περπατούν χιλιόμετρα – όχι για σχολείο, αλλά για επιβίωση.

 Όσοι ζουν κοντά στην ακτή, αναγκάζονται να πλένονται στη θάλασσα. Εν τω μεταξύ, βρίσκονται σε εξέλιξη σχέδια για έναν νέο αγωγό που χρηματοδοτούν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ώστε να υδροδοτήσει 600.000 ανθρώπους από εργοστάσιο αφαλάτωσης στην Αίγυπτο – όμως θα χρειαστούν ακόμα εβδομάδες.

 «Η λιμοκτονία και η αφυδάτωση δεν είναι πλέον παράπλευρες απώλειες. Είναι οι κεντρικές συνέπειες αυτού του πολέμου», δηλώνει ο Τζέιμς Έλντερ, εκπρόσωπος της UNICEF.

 Η Oxfam ζητά άμεση κατάπαυση του πυρός και απρόσκοπτη πρόσβαση για την ανθρωπιστική βοήθεια. «Αλλιώς θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν από ασθένειες που προλαμβάνονται εύκολα – όπως ήδη συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας», καταλήγει ο ΜπούσραΧαλίντι.