Η Πόπη Αλιβιζάτου στο thebest.gr λίγο πριν η «Αφοδράριστη γραφή» της βρει τη θέση της στις προθήκες των βιβλιοπωλείων

H ποιητική της συλλογή «Αφοδράριστη γραφή» βρίσκεται στην τελική ευθεία για έκδοση από τις εκδόσεις Ιωλκός.

H ποιητική της συλλογή «Αφοδράριστη γραφή» βρίσκεται στην τελική ευθεία για έκδοση από τις εκδόσεις Ιωλκός.

Λίγο πριν πάρει τη θέση της στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, η Πόπη Αλιβιζάτου μιλάει στο thebest.gr για την ποιητική «γεωμετρία» των λέξεων.

Γεννημένη στην Πάτρα με καταγωγή από τα Δαμουλιανάτα Ληξουρίου, απόφοιτος της Γαλλικής Ακαδημίας και φοιτήτρια στο ΕΑΠ στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, εργάστηκε ως τραπεζοϋπάλληλος στην Αγροτική Τράπεζα και στην Τράπεζα Πειραιώς και συνεχίζει τον επαγγελματικό της βίο ως ασφαλίστρια. Η ποίηση είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητά της και αποτελεί τη διέξοδο στα εκτός και εντός αδιέξοδα. Είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Πάτρας.

Πώς γεννήθηκε η σχέση με την ποίηση; Ήταν στα παιδικά, εφηβικά ή νεανικά αναγνώσματά σου ή είναι κάτι που σε κατέκτησε στη διαδρομή;

Η σχέση μου με την ποίηση προήλθε αυθόρμητα και χρονικά απροσδιόριστα. Θεωρώ ότι η επτανησιακή καταγωγή θα μπορούσε να είναι μια απάντηση. Όλα τα καλοκαίρια μου τα έζησα και τα ζω στα Δαμουλιανάτα Ληξουρίου, έχοντας το μελωδικό άκουσμα της γλώσσας στα αυτιά μου και μία διαρκή διάθεση στιχοπλοκής γύρω μου. Στον πατέρα μου άρεσε πολύ να φτιάχνει ομοιοκατάληκτους στίχους στον προφορικό του λόγο, ενώ αφού είχε «φύγει» ανακάλυψα ένα τετράδιο με ποιήματά του. Τα πρώτα βιβλία που βρήκα στη βιβλιοθήκη ήταν αυτά που ο πατέρας μου είχε αγοράσει και ήταν τα έργα του Λασκαράτου, καθώς και σατιρικά περιοδικά της Κεφαλονιάς με πλήθος ποιημάτων με ρίμα. Επομένως η ποίηση γλίστρησε στη ζωή μου σαν μία φυσική αναγκαιότητα.

Πότε μπήκε μέσα σου το …μικρόβιο να γράψεις η ίδια ποίηση;

Όταν, στα εφηβικά μου χρόνια αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφραστώ, αυτή η ανάγκη καλύφθηκε από τη σύνθεση ενός ποιήματος. Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, θυμάμαι όμως ότι το θέμα του αφορούσε σε έναν έρωτα της τότε εποχής. Στην εφηβεία είχα γράψει αρκετά τέτοια ποιήματα, τα οποία όμως, δεν τα κράτησα. Ποιήματά μου άρχισα να φυλάω πολύ αργότερα. Το πρώτο πολιτικό ποίημα το έγραψα το 1991, με αφορμή τη δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα.

Τι σου δίνει και τι σου παίρνει η ποίηση;

Η ποίηση μου δίνει ανάσα, μου δίνει διέξοδο, μου δίνει ζωή και μια οπτική της έκφρασης του ουσιαστικού, χωρίς φτιασιδώματα και λέξεις περιττές. Μου παίρνει το άγχος, μου παίρνει ό,τι με πιέζει, μου απαλύνει τα δύσκολα συναισθήματα. Για μένα η ποίηση είναι σαν τη βαλβίδα της χύτρας, που όταν ο εσωτερικός μου κόσμος φτάνει στο σημείο βρασμού, αυτή η βαλβίδα, τον βοηθάει να εκτονωθεί.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου δικό σου ποίημα; Αυτό που μιλάει μέσα σου ή, ίσως, μιλάει για σένα, σε καθρεφτίζει;

Είναι το ποίημα Τοπογραφία, το οποίο περιλαμβάνεται στην πρώτη ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Αφοδράριστη γραφή», εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ. Είναι μια αναφορά στα καλοκαίρια μου στο χωριό, σε όσα αγάπησα και σε όσα χάθηκαν στην πάροδο των χρόνων.

Μπορεί η ποίηση να γίνει μια πράξη πολιτική, με την ευρεία έννοια του όρου;

Και βέβαια μπορεί, αλλά και πρέπει. Σε δύσκολους καιρούς έργα ποιητών αποτέλεσαν πολιτικές πράξεις απέναντι στην όποια εξουσία. Σε χώρες όπως η Ελλάδα, με τη δύσκολη, επικίνδυνη και με πολλές «στροφές» πολιτική ιστορία, αναδείχθηκαν πολλοί και μεγάλοι ποιητές που το έργο τους μπήκε στην πολιτική κατάσταση και η πολιτική κατάσταση στο έργο τους. Το ποίημα σαν δημιούργημα, έτσι κι αλλιώς, καταδεικνύει τη όποια στάση του ποιητή απέναντι στο πολιτικό γίγνεσθαι. Στα εξοντωτικά προβλήματα της κοινωνίας, όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα, η ποίηση δεν μπορεί να είναι αδιάφορη κι αμέτοχη.

Ο αγαπημένος σου ποιητής;

Δεν είναι μία ή ένας ποιήτρια ή ποιητής αγαπημένη ή αγαπημένος. Αγαπημένη μου είναι η ποίηση και από κάθε βιβλίο που διαβάζω επιλέγω, διακρίνω και αποθηκεύω στο νου και στη ψυχή ό,τι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Όπως επίσης, ανάλογα με την ψυχική μου διάθεση, διαλέγω και διαφορετικό βιβλίο ποίησης να διαβάσω.

Το ποίημα που σε κάνει πάντα να δακρύζεις;

Δακρύζω με τα ποιήματα των σύγχρονων Παλαιστινίων ποιητριών και ποιητών, όχι μόνο για τον τρόπο που αγαπούν και εκφράζονται για την πατρίδα τους και τα πάθη της, όχι μόνο για την ελπίδα και το πείσμα τους να αγωνιστούν έως το τέλος γι΄ αυτήν, αλλά και γιατί, κάθε φορά που τα διαβάζω, δεν ξέρω αν οι δημιουργοί τους ζουν ή έπεσαν θύματα της δολοφονικής πολιτικής γενοκτονίας που εφαρμόζει το κράτος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.

Το ποίημα Τοπογραφία

Τοπογραφία Λούκια ξερά, Κληματαριές κούτσουρα , κλαδιά συκιάς στις πληγές των παράθυρων, τρύπια κεραμίδια κλείνουν το μάτι στα σύννεφα, πάτωμα λειψό, κατώι ανοιχτό, χωρίς μυστικά.

Εκεί που έμενα παιδί, έπνιξαν την κούνια με το σκοινί της δολοφόνησαν το πεύκο πυροβόλησαν το πηγάδι έθαψαν το μαγερειό στη στάχτη.

Ψάχνω τα σημεία σε έναν χάρτη με ρυτίδες, σκισμένο και απότιστο. Έγδαρα τα δάχτυλα στο τραχύ τοπίο. Πονάει του παιδιού το γέλιο.

Πληγώνει ο χρόνος της σκουριάς. Κλείδωσα με ένα μπουγαρίνι, με κρέμασα στην πρόκα, ψηλά, πλάι στην πόρτα Απομακρύνθηκα.