Minima Memoralia για τον Καθηγητή Απόστολο Βαγενάκη

Η «φυγή» του Απόστολου Βαγενάκη αναπόφευκτα δημιουργεί την ανάγκη του έστω και επιγραμματικού, αυτή τη στιγμή, απολογισμού του περάσματος του από την επιστήμη και την κοινωνία.

Κάποιο καλό κύμα τον έφερε στην Πάτρα από τη Βοστώνη στις αρχές του `80, κουβαλώντας στις αποσκευές του ένα βαρύ επιστημονικό βιογραφικό με παγκόσμια απήχηση και μια θηριώδη όρεξη για δουλειά. Έστησε την Παθολογική Κλινική και το Ενδοκρινολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών από το μηδέν, δίδαξε ιατρική και ήθος σε εκατοντάδες γιατρούς- και όχι μόνο, παρείχε τις ιατρικές του φροντίδες σε εκατοντάδες ασθενείς. Δημιούργησε «Σχολή» στη Θυρεοειδολογία που συνεχίζουν οι επίγονοι του και συνέχισε το πρωτοποριακό ερευνητικό του έργο έως πολλά χρόνια μετά τη συνταξιοδότηση του.

Παράλληλα υπήρξε ένας ολιστικός διανοούμενος με πολιτικές και κοινωνικές ευαισθησίες, ένας ατόφιος Έλληνας που κρατούσε ακέριο το «νήμα» που παρέλαβαν οι Κρητικοί από τον ελευθερωτή τους από τους Άραβες, Νικηφόρο Φωκά. 

Είμαι ευτυχής και ευγνώμων  που αποτέλεσε τον πνευματικό μου πατέρα και με τίμησε με την πολύτιμη φιλία του.

«Παππού, σου φιλώ τον δεξί σου ώμο, σου φιλώ τον ζερβό σου ώμο, σου φιλώ την χείρα (από τον Ν. Καζαντζάκη)».