"Πρώτα και πάνω απ' όλα ο άνθρωπος" απαιτεί το κίνημα των πλατειών

Ακούω και διαβάζω διάφορους προβληματισμούς σήμερα του τύπου «αναζητούν πολιτική στέγη οι διαδηλωτές των πλατειών». Ακούω και διαβάζω διάφορα ερωτήματα του τύπου «ποιος θα εκφράσει τους αγανακτισμένους;».

Είναι προφανές ότι αυτοί που καταθέτουν αυτούς τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα, όχι μόνον δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να κατέβουν χθες σε κάποια πλατεία, αλλά ούτε καν μπήκαν στον κόπο να περάσουν από κει, έστω από περιέργεια.

Βέβαιοι από την αρχή, ότι η πρωτοβουλία θα αποτύχει, δεν ασχολήθηκαν μαζί της. Αλλά όταν είδαν χθες το βράδυ μέσω των portals και των blogs τι γινόταν στις πλατείες, ένοιωσαν την ανάγκη να προβληματιστούν. Και φυσικά κατηύθυναν την σκέψη τους με τον ίδιο τρόπο που σκέφτονταν πάντα.

Θεωρώντας δεδομένο τον δικομματισμό, θεωρώντας δεδομένο ότι η χώρα πρέπει να κυβερνιέται από μια κυβέρνηση εκλογικής πλειοψηφίας έστω κι αν στην κοινωνία είναι μειοψηφία, άρχισαν να σκέφτονται ποιο κόμμα θα μπορούσε να εκφράσει την κοινωνική αγανάκτηση.

Και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι οι χιλιάδες άνθρωποι που επικοινωνώντας μέσω του internet γέμισαν χθες το βράδυ τις πλατείες, το έκαναν επειδή ακριβώς έχουν συνειδητοποιήσει ότι καμία κομματική ηγεσία, δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας.

Σκεφτόμενοι συντηρητικά, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χθες γέμισαν τις πλατείες, δεν αναζητούν απλώς και μόνον «ένα άλλο κόμμα», αλλά ένα διαφορετικό τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας, ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα στο οποίο δεν έχουν ρόλο οι ηγέτες-φωστήρες και σωτήρες, αλλά είναι κατοχυρωμένο ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι υλοποιούν όσα η πλειοψηφία του λαού αποφασίζει.

«Ουτοπικά όλα αυτά» ίσως πει κάποιος.

Πιθανόν. Αλλά είναι προτιμότερη η αγνή ουτοπία, από τον διεφθαρμένο συμβιβασμό.

Είναι καλύτερο το όνειρο, από τον εφιάλτη της σημερινής πραγματικότητας.

Γιατί αυτό που ζούμε σήμερα είναι ένας εφιάλτης.

Ζούμε τον πλήρη βιασμό και ξεπεσμό της Δημοκρατίας.

Γιατί τι είναι, αν δεν είναι βιασμός της δημοκρατίας, η απαίτηση ενός Πρωθυπουργού να επιβάλλει χωρίς τη λαϊκή έγκριση το πιο σκληρό οικονομικό πρόγραμμα που έζησε ποτέ ο τόπος, καίτοι κέρδισε τις εκλογές για να μοιράσει δίκαια τα λεφτά που υποτίθεται ότι υπήρχαν; Από πού εκπορεύεται αυτή η απαίτηση του, αν όχι από την αλαζονική σκέψη του ότι μπορεί και δικαιούται να επιβάλλει όσα ο ίδιος θεωρεί σωστά, χωρίς να ρωτήσει τους πολίτες;

Γιατί, τι είναι, αν δεν είναι βιασμός της δημοκρατίας, η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, με τη εξώθηση στη φτώχεια και την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας;

Δημοκρατία χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη δεν νοείται. Και κοινωνική δικαιοσύνη δεν υπάρχει, όταν υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε.

Αυτά όφειλε να τα γνωρίζει ο Πρωθυπουργός που δηλώνει «σοσιαλιστής».

Αυτά οφείλει να τα μάθει και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που καίτοι δεν δηλώνει «σοσιαλιστής», επιχειρεί να καλύψει το κενό που προκάλεσε η πλήρης απαξίωση των σοσιαλιστικών ιδεών από το σημερινό ΠΑΣΟΚ.

Όχι, δεν αρκεί πλέον να βγει κάποιος στο Ζάππειο, μια και δυο φορές, και να υποσχεθεί φιλολαϊκές πολιτικές. Δεν γίνεται πιστευτός γιατί το ίδιο το παρελθόν του τον διαψεύδει. Αν θέλει να μπούμε στον κόπο έστω να τον ακούσουμε,  πρέπει να μας παρουσιάσει ένα άλλο πολιτικό σύστημα στο οποίο δεν θα έχει ρόλο ηγέτη και φωστήρα-σωτήρα, αλλά ρόλο υλοποίησης αποφάσεων που θα έχουν τη λαϊκή έγκριση και αποδοχή.

Και μόνον το γεγονός ότι μέσω του facebook συναντήθηκαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι που κανένα κόμμα και καμία συνδικαλιστική ηγεσία δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει έστω κι αν έκανε τη μεγαλύτερη κινητοποίηση, δείχνει ότι η κοινωνία αναζητά νέες μορφές οργάνωσης και πολιτικής λειτουργίας, μακριά από το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Ναι, σύμφωνοι, οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν χθες το βράδυ δεν κατέθεσαν κάποια πρόταση διακυβέρνησης. Έκαναν όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό. Έθεσαν το πλαίσιο για να γίνει η συζήτηση των όποιων προτάσεων διακυβέρνησης  και πολιτικών συστημάτων. Και το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο: δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή καμία πρόταση που δεν θα έχει ως θεμελιώδη αρχή το «πρώτα ο άνθρωπος». Πρώτα και πάνω από όλα ο άνθρωπος. Πάνω και από τα ομόλογα, τις μετοχές, τις επενδύσεις, τα κεφάλαια και τις αποδόσεις.

Όσοι δεν το έχουν καταλάβει, ας περάσουν σήμερα ή αύριο μια βόλτα από κάποια πλατεία. Θα τους βοηθήσει να καταλάβουν…