Κηδεία Αλέξανδρου Νικολαΐδη - Αλέξης Τσίπρας: "Ανεξίτηλο στο στίγμα σου στις ψυχές μας"

Το μεσημέρι του Σαββάτου (15.10.2022) συγγενείς και φίλοι είπαν το τελευταίο «αντίο» στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, ο οποίος με γενναιότητα πάλεψε για δύο χρόνια με μία σπάνια μορφή καρκίνου αλλά τελικά δεν κατάφερε να κερδίσει και αυτή τη μάχη. Με λόγια καρδιάς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλέξης Τσίπραςεκφώνησε τον επικήδειο για τον αδικοχαμένο 43χρονο δις αργυρό Ολυμπιονίκη, από τον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεάπολης Θεσσαλονίκης.

«Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάς έναν αγαπημένο σου άνθρωπο. Πόσο μάλλον όταν φεύγει τόσο νωρίς και τόσο άδικα. Ακόμη πιο δύσκολο να αποχαιρετάς έναν άνθρωπο σπάνιο, ξεχωριστό. Έναν γίγαντα με καρδιά μικρού παιδιού.» είπε αρχικά ο Αλέξης Τσίπρας, κατά την εκφώνηση του επικήδειου για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Υπενθυμίζεται ότι ο 43χρονος αργυρός Ολυμπιονίκης ήταν αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στην ανάρτηση με την οποία «ανήγγειλε» τον θάνατό του υπήρχε ειδική αναφορά στον Αλέξη Τσίπρα και στο πόσο του συμπαραστάθηκε. 

«Ήταν ένας μαχητής παντού. Στο άθλημα του, στην καριέρα του, στην κοινωνική του δράση. Και παρέμεινε μαχητής ακόμα και όταν η ζωή του φύλαξε το πιο φρικτό μαντάτο. Μια ακόμα μάχη, απέναντι στον πιο σκληρό και ανίκητο αντίπαλο. Κι όμως δεν δείλιασε και δε παραπονέθηκε. Μόνο φρόντισε να κερδίσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο δίπλα στους αγαπημένους του ανθρώπους» είπε επίσης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. 

«Σε ευχαριστούμε που έδειξες ότι σε ένα κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο τοξικός, οι αρχές και η ηθική ξεχωρίζουν ακόμα. Σε ευχαριστούμε τέλος για το στερνό το συγκλονιστικό σου αντίο» σημείωσε – μεταξύ άλλων – ο Αλέξης Τσίπρας. 

Αναλυτικά ο επικήδειος που εκφώνησε ο Αλέξης Τσίπρας: 
«Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάς έναν αγαπημένο σου άνθρωπο. Πόσο μάλλον όταν φεύγει τόσο νωρίς και τόσο άδικα. Ακόμη πιο δύσκολο να αποχαιρετάς έναν άνθρωπο σπάνιο, ξεχωριστό. Έναν γίγαντα με καρδιά μικρού παιδιού.

Που έκανε όχι μόνο όσους είχαμε τη τύχη να τον γνωρίσουμε αλλά και όλη την Ελλάδα να γεμίσει με έντονα συναισθήματα. Όπως τότε που έπεσε λαβωμένος στο Σίδνει και η κραυγή του, έσκισε τη σιωπή. Αλλά και αργότερα όταν σηκώθηκε, πάλεψε και νίκησε υψώνοντας τη γαλανόλευκή στα βάθρα της Αθήνας και του Πεκίνου, γεμίζοντάς μας όλους με περηφάνεια.

Και σήμερα πάλι, όλη η Ελλάδα δακρύζει και πενθεί, γιατί έχασε ένα παιδί δικό της. O Αλέξανδρος μεγαλούργησε σε ένα άθλημα ατομικό. Σε ένα άθλημα που είσαι μόνος. Μόνος χτυπάς, μόνος πέφτεις και μόνος σου σηκώνεσαι. Στη ζωή του, όμως, ξεχώρισε γιατί δεν ήθελε να πορεύεται μόνος. Γιατί ήθελε να βάζει μπροστά το εμείς και όχι το εγώ. Το συλλογικό και όχι το ατομικό. Και πάλευε στους στίβους της ζωής με το ίδιο πείσμα και την ίδια μαχητικότητα που τον διέκρινε στους αθλητικούς στίβους.

Ήταν ένας μαχητής παντού. Στο άθλημα του, στην καριέρα του, στην κοινωνική του δράση. Και παρέμεινε μαχητής ακόμα και όταν η ζωή του φύλαξε το πιο φρικτό μαντάτο. Μια ακόμα μάχη, απέναντι στον πιο σκληρό και ανίκητο αντίπαλο. Κι όμως δεν δείλιασε και δε παραπονέθηκε. Μόνο φρόντισε να κερδίσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο δίπλα στους αγαπημένους του ανθρώπους. Για να τους το χαρίσει. Ο κόσμος που τον θαύμασε να δοξάζει την Ελλάδα με τις αθλητικές του επιτυχίες, πίστευε ότι το πιο το πιο δυνατό όπλο του Αλέξανδρου ήταν τα πόδια του.

Η αλήθεια όμως είναι ότι το πιο δυνατό του όπλο ήταν η καρδιά του. Και η πίστη στα ιδανικά και τις αξίες του. Ο σεβασμός και η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, στον συναθλητή, στον συμπολίτη. Η πίστη του στη δικαιοσύνη και την ισότητα.Και σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

«Για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας σε έναν άδικο και φασιστικό κόσμο», όπως έλεγε. «Γιατί δε μπορούμε να μένουμε απαθείς όταν κάποιοι πατριδοκάπηλοι σπέρνουν μίσος στα γυμναστήρια και στα σχολεία», έλεγε.

Η αγάπη του για την πατρίδα, αγνή, έμπρακτη και βαθιά, ήταν αυτή που τον έκανε ανυποχώρητο απέναντι σε όσους καπηλεύονταν το όνομα της για να γεννήσουν διχασμό. Και αυτή η αγάπη αλλά και η έγνοια του για τον άνθρωπο, δεν τον άφηναν να θρέφει τις δάφνες του αμέτοχος για όσα συμβαίνουν γύρω του. Κάπως έτσι είχαμε τη τύχη να γνωρίσαμε τον Αλέξανδρο από κοντά. Μέσα από τις αναρτήσεις του στο διαδίκτυο. Μέσα από τη κοινωνική του δράση. Να παλεύει για τις ιδέες του, όπως πάλευε για τις Ολυμπιακές του νίκες. Και είχαμε τη τύχη να γνωρίσουμε, πάνω από όλα έναν ξεχωριστό και καλόψυχο άνθρωπο.

Που μας έμαθε με το παράδειγμά του. Πως να δίνουμε τη μάχη των αξιών μας. Πως να αγαπάμε και να σεβόμαστε τη ζωή, τη κάθε της στιγμή. Και είχαμε τη τύχη να γνωρίσουμε, πάνω από όλα έναν ξεχωριστό και καλόψυχο άνθρωπο.
Που μας έμαθε με το παράδειγμά του. Πως να δίνουμε τη μάχη των αξιών μας. Πως να αγαπάμε και να σεβόμαστε τη ζωή, τη κάθε της στιγμή.

Για όλα αυτά Αλέξανδρε ήρθε η ώρα τώρα εμείς να σου πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σε ευχαριστούμε που μας έκανες καλύτερους ανθρώπους. Σε ευχαριστούμε που κόσμησες την παράταξη μας με την παρουσία και τη δράση σου. Σε ευχαριστούμε που έδειξες ότι σε ένα κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο τοξικός, οι αρχές και η ηθική ξεχωρίζουν ακόμα. Σε ευχαριστούμε τέλος για το στερνό το συγκλονιστικό σου αντίο.

Για τα λόγια σου, που θα δώσουν δύναμη σε χιλιάδες ανθρώπους που δίνουν τη μάχη με το καρκίνο, όπως εσύ. Αλλά και για το καθέναν ξεχωριστά. Γιατί όπως μας έγραψες, στη ζωή ότι δεν έχει σημασία πότε και πως θα φύγουμε, αλλά τι στίγμα θα αφήσουμε πίσω. Εσύ λοιπόν άφησες στίγμα ανεξίτηλο στις ψυχές μας, αλλά και μια σπουδαία κληρονομιά.

Για τις γενιές που θα έρθουν σε ένα κόσμο όπου αξίζει να αγωνίζονται κάθε μέρα και ως το τέλος, για να τον κάνουν καλύτερο.

Για τους δικούς σου ανθρώπους, τη Δώρα, τους γονείς σου, τα αδέρφια, τους φίλους σου. Μα πάνω απ΄όλα τα αγαπημένα του παιδιά, την Ελεάννα και το Γιώργο.

Που για πάντα θα πορεύονται με το χαμόγελο και την αγάπη σου στις ψυχές τους. Καλό σου ταξίδι αγαπημένε και καλόψυχε σύντροφε!

Θα σ’ αγαπάμε, θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμούμε πάντα.»